Όσο θα πρέπει να παίζουν όλοι, τόσο η ΑΕΚ θα δυσκολεύεται να παρουσιάζει αυτό που αρέσει και σταθερά νικά

Λίγο ήθελε, μερικά εκατοστά πιο κάτω να πήγαινε η μπάλα στην κεφαλιά του Φαν Βερτ και θα επιβεβαιωνόταν η παράδοση που ήθελε την ΑΕΚ να μην μπορεί να νικήσει ομάδες που προπονεί ο Πάμπλο Γκαρσία. Λίγο ήθελε και για πολλοστή φορά φέτος, η Ένωση θα άφηνε βαθμούς σε παιχνίδι που ο αντίπαλος θα την είχε απειλήσει μόλις μία φορά στο παιχνίδι. Το έπαθε στο Αγρίνιο, το έπαθε στις Σέρρες, το ίδιο με τη Λαμία και την Athens Kallithea.

Το αγωνιστικό μοντέλο της ΑΕΚ έχει διαφοροποιηθεί. Είναι πολύ περισσότερο προσεκτική ανασταλτικά και τούτο σίγουρα σχετίζεται με τα περσινά παθήματα-μαθήματα που της στέρησαν 22 βαθμούς σε ματς στα οποία είχε προηγηθεί στο σκορ, κάποια στιγμή στη διάρκειά τους. Αυτή είναι η μία παράμετρος, η μία υπαρκτή ανάγνωση. Υπάρχει όμως και η δεύτερη.

Προσπαθώντας να ισορροπήσει την κατάσταση, να έχει λιγότερα προβληματισμένα, αγχωμένα, στεναχωρημένα ή και θυμωμένα πρόσωπα στην καθημερινότητα της ομάδας, ο Ματίας Αλμέιδα επιχειρεί να τους βάλει όλους.

Κάπου, βέβαια, αδικεί κάποιους που είναι πιο εύκολο να μείνουν έξω, όπως για παράδειγμα ο Πάολο Φερνάντες που ανάγκασε τον προπονητή του να παραδεχτεί μετά την εμφάνισή του στον αγώνα με τον Άρη ότι ‘’μου βάζει δύσκολα’’, για να μείνει τελικά εκτός αποστολής κόντρα στον Ατρόμητο προκειμένου να παίξει ο Άμραμπατ.

Δύσκολα διαχειρίσιμη λοιπόν η κατάσταση, μα πάντα είτε λίγο είτε πολύ θα εξακολουθεί να δημιουργεί το αίσθημα της αδικίας. Και μέσα από αυτές τις συνεχείς αλλαγές προσώπων ή και την σταθεροποίηση κάποιων που ίσως δεν δικαιούνται να παίζουν περισσότερο από άλλους, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.

Ο οποίος θα παραμένει σε καταστολή όταν η ομάδα νικά, όπως εν προκειμένω στο Περιστέρι, όμως δεν θα αλλάζει την ουσία. Τι μας λέει αυτή; Ότι παραπονούμενοι μόνιμα θα υπάρχουν, άρα μήπως ένα ξεκαθάρισμα θα βοηθούσε την ΑΕΚ να ‘’λυθεί’’;

Η καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα που φέρνει χαμηλό αντίκρισμα

Η προαναφερθείσα είναι η δεύτερη παράμετρος για τη διαφοροποίηση του στυλ της ομάδας. Χωρίς σταθερό κορμό και με διαρκή ‘’μπες εσύ, βγες εσύ’’ δύσκολα αποκτάται και διατηρείται συνοχή που θα μπορούσε να υποστηρίξει το ποδόσφαιρο το οποίο ο Αλμέιδα προσπαθούσε και πετύχαινε να παρουσιάσει τα προηγούμενα δύο χρόνια.

Τώρα η ΑΕΚ κοιτάζει πώς θα οδηγήσει τα παιχνίδια στο ένα γκολ διαφορά και τα τελευταία πέντε αποτελέσματα είναι μάρτυρας αδιάψευστος: Παναιτωλικός - ΑΕΚ 1-0, ΑΕΚ - ΠΑΟΚ 1-1, Πανσερραϊκός - ΑΕΚ 1-0, ΑΕΚ - Άρης 1-0, Ατρόμητος - ΑΕΚ 0-1.

Είτε για καλό, είτε για κακό, η Ένωση είναι πλέον μια ομάδα χαμηλότερου ρυθμού, μειωμένης έντασης και ψαλιδισμένης δημιουργίας ακόμα και σε αγώνες που έχει πολλές τελικές. Προσκολλάται σε ένα πιο συντηρητικό και προσεκτικό σχέδιο το οποίο πολύ δύσκολα θα γίνει ξανά ‘’εξωστρεφές’’ αν δεν βρεθούν οι μόνιμοι 7-8 που δεν θα αλλάζουν.

Όσο όμως αυτό παγιώνεται, δεν θα έχει την εικόνα κυριαρχίας που τη χαρακτήριζε παλαιότερα, αντιθέτως θα είναι οι αγώνες της ένα καρμπόν ακροβασίας ανάμεσα στο κατορθωτό ή στην τιμωρία που δεν ήρθε για παράδειγμα χθες στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, όμως είχε πέσει βαριά στα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια.

Για να γίνει η ΑΕΚ ξανά η ομάδα που θα κυνηγά τα (τουλάχιστον) δύο γκολ ανά αγώνα θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Να γίνουν πράγματα τα οποία θα την αποκολλήσουν από το καθεστώς διαχείρισης ποδοσφαιρικών ψυχών στο οποίο έχει περιέλθει.

Διαφορετικά, το να έχει την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα ίσως να μην σημαίνει και τίποτα. Διότι, να, μόλις τέσσερα τέρματα έχει δεχθεί αλλά κάθε ένα από αυτά ήταν χαμένοι βαθμοί τους οποίους δεν κατάφερε να σώσει επειδή εκείνη δεν μπόρεσε να σκοράρει παραπάνω. Και εκεί ακριβώς έγκειται το ξεκάθαρο πρόβλημά της: η ισορροπία των προσώπων που θα φέρει και την ισορροπία των αποτελεσμάτων.