Αρχικά αισθάνθηκα ότι θα ήταν κάπως υποκριτικό να γράψω εγώ, ένας άνθρωπος που στοιχειωδώς έχει ασχοληθεί με το βόλεϊ της ΑΕΚ, οτιδήποτε που θα έμοιαζε με προσπάθειά υφαρπαγής ευμενών σχολίων ή ξεσήκωμα οπαδικών αλαλαγμών για την Ένωση που επιστρέφει και κάνει "ντου από παντού".

Στην πορεία, μετά το πέρασμά μου από το αεροδρόμιο την ημέρα της άφιξής της ομάδας από την Αλεξανδρούπολη και αφού διάβασα κάμποσα άρθρα για όσα πέτυχε αυτή η παρέα που συστάθηκε εν μία νυκτί το περασμένο καλοκαίρι, ένιωσα την ανάγκη να καταθέσω τα ακόλουθα:

Όταν αγαπάς ανιδιοτελώς, εμπόδια δεν λογαριάζεις, σύνορα δεν ξεχωρίζεις, όρια δεν αποδέχεσαι. Δίνεσαι στο 100% δίχως να περιμένεις αντάλλαγμα και όταν το κάνεις, συνήθως σου συμβαίνει επειδή πίστεψες πολύ σε κάτι ή σε κάποιον.

Επειδή τόλμησες να δεις το όνειρο στο τέλος του δρόμου, να απλώσεις το χέρι στου για να το αγγίξεις, να το βαπτίσεις και δικό σου δίχως απαραίτητα να είναι. Αυτή την πορεία την οποία το ανδρικό βόλεϊ της Ένωσης διέγραψε τα τελευταία χρόνια, την ακολουθούσαν πιστά λίγοι (κάποιες φορές τραβώντας δίπλα τους πολλούς) και καλοί.

Είναι αυτοί που την ονόμασαν "ΑΕΚ της Καρδιάς", την συνόδεψαν ως "φύλακες-άγγελοι" σε κάθε δύσβατο μονοπάτι των μικρότερων κατηγοριών, εκείνοι που την επαίνεσαν και την πόνεσαν και πάνω από όλα τραγούδησαν για την πάρτη της μέχρι να κλείσει η φωνή τους, δίχως να γκρινιάζουν ή να αναθεματίσουν στις ήττες.

Δικαιολογημένα λοιπόν σήμερα ψέγουν με έναν τρόπο όλους τους υπόλοιπους επειδή θυμηθήκαμε, μάθαμε, χαρήκαμε για το βόλεϊ της ΑΕΚ μέσα από την πρώτη μεγάλη επιτυχία της ιστορίας του. Δεν είναι ψέματα ότι οι περισσότεροι μέχρι χθες δεν ασχολούμασταν καν.

Ούτε όμως είναι κακό να χαίρεσαι, να νιώθεις περήφανος, ευτυχισμένος και να αναγνωρίζεις: Όχι τόσο την κούπα αυτή καθεαυτή όσο αυτό το απίστευτο συναίσθημα που κολυμπάει μέσα εκεί: την ανιδιοτελή αγάπη!

Οι εφετινές διδακτικές ιστορίες της Ένωσης δεν είναι τυχαίες, ούτε θα είναι οι τελευταίες. Στο πέρασμα των ετών θα προκύψουν κι άλλες, όπως πολλές ακόμα προϋπήρξαν στο περήφανο παρελθόν μίας ομάδας που έμαθε να μοχθεί και να καταθέτει ψυχή για να φτάσει στον πολυπόθητο στόχο.

Δεν της χαρίστηκε ποτέ τίποτα (αντιθέτως της εκλάπησαν πολλά!), δεν βούτηξε το χέρι στο μέλι της απάτης, δεν συμβιβάστηκε ποτέ με κάτι περισσότερο (αλλά ούτε και λιγότερο) από αυτό που πραγματικά της άξιζε. Και τούτος είναι ο λόγος που κάθε μία επιτυχία της κρύβει στο τέλος μία ασύγκριτη γεύση. Αυτή της δικαίωσης για κάτι που είναι μόνο δικό μας, ούτε κλεμμένο, ούτε και δανεισμένο!

Οι άλλοι μπορούν (και αυτό κάνουν) να αραδιάζουν νούμερα... Άψυχοι αριθμοί, άχρωμες αραδιασμένες επιτυχίες, πάμπολλες κατασκευασμένες ιστορίες. Ο ΑΕΚτζής μπορεί να μιλήσει για τον Παυλή, για τον Μαντέκα, για ήρωες της διπλανής πόρτας, απένταρους αλλά περήφανους και γεμάτους από αληθινά ανθρώπινα συναισθήματα. Θα περιγράψει ιστορίες αγάπης και θα περάσει στους νεότερους αυτό ακριβώς το μήνυμα: Την ΑΕΚ δεν την διαλέγεις εσύ, σε διαλέγει εκείνη! Και όταν σε φέρνει στο κατώφλι της, την αγαπάς ανιδιοτελώς ή απλά δεν της αξίζεις...