Στην αποχαιρετιστήρια (μπροστά στο κοινό της ομάδας του) βραδιά ενός από τους σπουδαιότερους έλληνες ποδοσφαιριστές της σύγχρονης ιστορίας του ποδοσφαίρου σε αυτό τον τόπο, έπρεπε να πρωταγωνιστήσει εκείνος που δεν ξέρει να σέβεται τον αντίπαλο αλλά και να τιμά την ομάδα του όπως της πρέπει σε ένα κρίσιμο για εκείνη σταυροδρόμι.

Κατά το διάστημα που ο Νίκος Λυμπερόπουλος έλεγε «αντίο» στους φίλους της ΑΕΚ με μία ακόμα κατάθεση ψυχής εντός αγωνιστικού χώρου, ο Πάμπλο Γκαρσία κλωτσούσε αδιακρίτως και στο ψαχνό όποιον περνούσε από μπροστά του και δεν τον προλάβαινε (κάτι σύνηθες πλέον για εκείνον), απειλούσε αντιπάλους βρίζοντας μάνες και αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο δείχνοντας τα γεννητικά όργανά του στην εξέδρα…

Ο ποδοσφαιριστής Γκαρσία ήταν ανέκαθεν ένας από εκείνους που θαύμαζα στα ελληνικά γήπεδα για τις αμιγώς ποδοσφαιρικές ικανότητές του και το ξυραφένιο μυαλό του όταν αυτό γέμιζε το χορτάρι με ιδέες και εμπνεύσεις που σε έκαναν να υποκλίνεσαι. Ήταν (και παραμένει) ωστόσο μία προκλητική φιγούρα όταν το μυαλό του θόλωνε και τον οδηγούσε σε ξεσπάσματα υποχθόνια και επικίνδυνα. Όπως συνέβη στο ΟΑΚΑ…

Αυτές τις προκλητικές αντιδράσεις, κάποιοι στην πόλη που ζει και στην ομάδα που πορεύεται αθλητικά και επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια, τις ανήγαγαν σε μαγκιά. Γιαλαντζί αν θέλετε τη δική μου άποψη… Διότι ο πραγματικά σπουδαίος και ως προσωπικότητα ποδοσφαιριστής, γνωρίζει τι θα πει σεβασμός. Δεν μεταμορφώνεται σε τραμπούκο όταν οι καταστάσεις δεν τον βολεύουν και πάνω από όλα ξέρει να αναγνωρίζει και να αποδέχεται τα λάθη που τον οδηγούν σε εσφαλμένες ενέργειες (εν προκειμένω στην απόλυτα δίκαιη αποβολή του).

Όποιος αλήθεια αναζητεί δικαιολογίες για τον Γκαρσία ή προσπαθεί να σκεπάσει τις πομπές του όπως ένα παιδί επιχειρεί να κρύψει τα σπασμένα γυαλιά από το ποτήρι που έσπασε κάτω από το χαλί της κουζίνας, επί της ουσίας του παρέχει άλλοθι για ανάλογες μελλοντικές συμπεριφορές και δεν αποδέχεται τη ζημιά που προκάλεσε ο Ουρουγουανός στο συγκεκριμένο παιχνίδι στην ίδια την ομάδα του. Της στέρησε το δικαίωμα να επιστρέψει το ματς και ενδεχομένως να το γυρίσει υπέρ της πάνω που η ΑΕΚ έμοιαζε να οπισθοχωρεί. Αυτό αλήθεια ποιος μπορεί να το αντικρούσει;

Εσείς διαβάστε για τη νίκη της ΑΕΚ με 1-0 επί του ΠΑΟΚ, τη μήνυση στον Πάμπλο Γκαρσία, τις δηλώσεις του Λυμπερόπουλου και του Δέλλα.

Τις ίδιες ποδοσφαιρικές στιγμές…

… ο πάντοτε σεμνός και συναδελφικός Λυμπερόπουλος ρουφούσε όπως το μεδούλι τις τελευταίες αγωνιστικές στιγμές του μπροστά στους φίλους της ομάδας που τον λάτρεψαν και τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις τους ως έναν φάρο ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας και ασφαλώς ποδοσφαιρικής ευφυΐας. Την υπόσχεση δεν την έδωσε, αλλά είμαι βέβαιος ότι μέσα του αισθάνεται ότι το οριστικό αντίο, αυτό της ερχόμενης Κυριακής, πρέπει να εμπεριέχει ακόμα ένα σημαντικό γκολ.

Απέναντι στον Παναθηναϊκό, την ομάδα που δεν τον εκτίμησε σωστά και (ευτυχώς για όλους εκείνους που αγαπούν την ΑΕΚ) τον έστειλε τόσο εύκολα και παράδοξα απευθείας στις ανοιχτές κιτρινόμαυρες αγκάλες, ο Νίκος Λυμπερόπουλος το έχει βρει το κουμπί. Και παρόλο που ουδέποτε εξέφρασε πικρία για τη φυγή του _ διότι ο πραγματικά σπουδαίος άνδρας πρέπει να θυμάται και να αναγνωρίζει όσα του προσέφερε ο σταθμός που τον βοήθησε να αποδείξει ποιος είναι και να καθιερωθεί επαγγελματικά _ το θέλει το γκολ που ενδεχομένως θα στείλει την Ένωση στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ είναι η ομάδα με τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών στα πλέι οφ καθώς ο κυριακάτικος αντίπαλός της ξεκίνησε την κούρσα των πλέι οφ από το +4. Και θεωρώ ότι δεν είναι ντεζαβαντάζ το ότι σε αυτό το ματς διεκδικεί την πρωτιά μόνο μέσω νίκης, διότι θυμάμαι ότι τις προηγούμενες φορές που της αρκούσε και η ισοπαλία και αγωνιζόταν με το μυαλό σε αυτήν, στο τέλος αποχωρούσε ηττημένη από το γήπεδο. Γι αυτό και δεν πρέπει να έχει κατά νου ότι με το «Χ» εξασφαλίζει ως δεύτερη το καλό εισιτήριο του Europa League, αντιθέτως πρέπει να αγωνιστεί για το απόλυτο, για τη νίκη. Γι αυτό που μπορεί πραγματικά να τη βοηθήσει να αλλάξει στο άμεσο μέλλον τη μοίρα της…

Υ.Γ. Τέλος εποχής και για τον Τραϊανό Δέλλα, δεν τον ξέχασα, ούτε τον κατατάσσω χαμηλότερα σε ήθος και προσφορά εν συγκρίσει με τον Λυμπερόπουλο. Απλώς ο δεύτερος μιλούσε περισσότερο στις καρδιές μας διότι έβαζε γκολ. Ο πρώτος ήταν εκείνος που προσπαθούσε να τα αποτρέψει. Μολοταύτα είναι ξεκάθαρα ο κορυφαίος αμυντικός που φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα στη μετά Στ. Μανωλά εποχή. Και ο Θεός τον ευλόγησε να βρίσκεται εκεί που συνέβη το έπος του 2004, κάτι που στερήθηκε ο Λύμπε παρόλο που το άξιζε να αποτελεί μέλος εκείνης της παρέας. Ίσως αυτή η αδικία να αποκατασταθεί με ένα νέο θαύμα στο επερχόμενο Euro, εκεί όπου ο Λύμπε ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μην βρεθεί.