Κάποιοι ίσως διαφωνήσουν, εγώ όμως θα του αποδώσω τα εύσημα: Μπράβο λοιπόν στον Σταύρο Αδαμίδη για την επιλογή του. Και κυρίως για την πειθώ του, διότι μην νομίζετε ότι είχε απέναντί του κάποιον εύκολο διαπραγματευτή. Ο Λυμπερόπουλος ήθελε εγγυήσεις ότι επιστρέφει σε μια ομάδα που θα είναι τουλάχιστον ανταγωνιστική. Και φαίνεται ότι τις έλαβε.

Το γερμανικό όνειρο

Εκείνο το πρωινό του 2008, ο “Λύμπε” αποχωρούσε από τα γραφεία της ομάδας μάλλον σιχτιρίζοντας που δεν είχε αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα για το εξωτερικό νωρίτερα. Δεν το είπε ποτέ δημοσίως, διότι αυτός είναι ο άνθρωπος Λυμπερόπουλος.

Δεν αναθεμάτισε, δεν έβγαλε ποτέ κακία που η τότε διοίκηση αρνήθηκε την επέκταση του συμβολαίου του (το οποίο θα έληγε το καλοκαίρι του 2009) για επιπλέον ένα έτος, δεν γκρίνιαξε, δεν θύμωσε με κανέναν, δεν έκανε εμπρηστικές δηλώσεις, όπως κάποιοι μέτριοι παίκτες τύπου Μαντούκα, ο οποίος θυμήθηκε να βγάλει χολή όταν πλέον κατάλαβε ότι δεν είναι επιθυμητός στην ΑΕΚ.

Λες και χάρη στους “Μαντούκες” αυτής της εξαετίας, η ομάδα βαρέθηκε να σηκώνει κούπες…

Φεύγοντας ο “Λύμπε” ευχήθηκε μόνο καλή τύχη στην ΑΕΚ _ που η αλήθεια είναι δεν του φέρθηκε και τόσο δίκαια _ και γύρισε σελίδα στην καριέρα του και κυρίως στη ζωή του. Πιστέψτε με, δεν ήταν και τόσο εύκολη απόφαση να μετακομίσει στη Γερμανία στα 33 του, με σύζυγο και δύο μωρά παιδιά, αλλά δεν κώλωσε! Το δοκίμασε και δικαιώθηκε.

Δεν του έκατσε και άσχημα τελικά. Αυτός που στην Ελλάδα κάποιοι τότε αποκάλεσαν «σιτεμένο» και βιάστηκαν να προδικάσουν ότι τελειώνει ποδοσφαιρικά, βρήκε στέγη σε μια από τους ιστορικότερες ομάδες της Γερμανίας κι έζησε μια διαφορετική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, όχι ως κομπάρσος αλλά ως πρωταγωνιστής!

Ηρεμία, πειθαρχία αλλά και μπάλα!

Όσοι βιαστούν λοιπόν να ακυρώσουν το σπουδαίο της επιστροφής του Λυμπερόπουλου στην ΑΕΚ ή να προδικάσουν ότι δεν θα προσφέρει στον αγωνιστικό τομέα, ας έχουν στην άκρη του μυαλού τους ότι πρέπει περιμένουν και να κρίνουν όταν τον δουν στο γήπεδο.

Οι πληροφορίες μου λένε ότι είναι σε κατάσταση που θα τρόμαζε κι έναν 20χρονο, άλλωστε ο Λύμπε δεν σταμάτησε ποτέ στην καριέρα του να προπονείται σωστά και να προσέχει τη ζωή και τη διατροφή του. Και βέβαια δεν είχε ποτέ στην καριέρα του κάποιον πολύ σοβαρό τραυματισμό, δεν είχε (γερός να είναι πάντα) ποτέ του επαφές με χειρουργούς και νυστέρια.

Θα τα δούμε στο γήπεδο όλα αυτά βέβαια, αυτός είναι καθρέπτης για την πραγματική κατάσταση κάθε ποδοσφαιριστή. Αυτά που όμως δεν αμφισβητούνται πλέον είναι η ηρεμία και ο σεβασμός που θα αποκτήσουν ξανά τα κιτρινόμαυρα αποδυτήρια.

Με τον Λύμπε, τον Καφέ, οσονούπω και τον Δέλλα η ΑΕΚ θα «χτίσει» από την αρχή την οικογενειακή ατμόσφαιρα που ήταν πάντοτε το σήμα κατατεθέν της.

Όχι δεν είναι μπαμπούλες… Είναι απλώς ποδοσφαιριστές που σέβονται και αναγνωρίζουν την ιστορία της ΑΕΚ και το θεσμό του προπονητή, όποιος κι αν είναι αυτός.

Θα δείτε που θα κοπούν οι εμπρηστικές δηλώσεις (αλά Σκόκο και κάποιου Χουανφράν αν θυμάμαι καλά), οι κωλοτούμπες (αλά… Μπλάνκο ο οποίος άλλα δηλώνει τη μία και άλλα την επόμενη), η απαξίωση της προσπάθειας που γίνεται στην προπόνηση (όποιος διαβάσει όσα είπε σχετικά ο Παντελής Καφές στην πρόσφατη συνέντευξη του στο Βήμα της Κυριακής θα καταλάβει τι εννοώ).

Το είπε και ο ίδιος ο Λυμπερόπουλος: «είναι μια νέα αρχή». Μια νέα, καθαρή και τίμια αρχή θα προσθέσω εγώ…