Από τη στιγμή που τα ίδια τα μέλη (εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων) της ομάδας ξεκαθαρίζουν ότι ο εφετινός στόχος της ΑΕΚ είναι ο πρωταθλητισμός, τότε κι εμείς οφείλουμε να πιάσουμε τη συζήτηση από αυτό το σημείο και να ζυγίσουμε ορισμένες παραμέτρους. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την υπόθεση «βασικός τερματοφύλακας», καθώς παρουσιάζεται ως δεδομένη η απόφαση να περιοριστεί σε ρόλο δεύτερου ο Γιάννης Ανέστης.

Τον Αλάιν Μπαρόχα ελάχιστα τον γνωρίζουμε. Όποιος βιάζεται να βγάλει συμπέρασμα από τρία ματς στο Κόπα Αμέρικα (στα δύο εκ των οποίων ήταν όντως καλός, ενώ στο ένα υπέπεσε σε λάθη) και να τον παρουσιάσει ως «περιπτωσάρα» (διότι διαβάσαμε και τέτοια σε μερίδα του Τύπου από ανθρώπους που έτυχε να τον μάθουν επειδή είχαν στραμμένη την προσοχή τους στον Βάργκας) ξεχνάει ή δεν θέλει να δει δύο σημαντικές παραμέτρους:

Α. Δεν προκύπτει ζωηρό ενδιαφέρον από σοβαρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα για εκείνον. Βασικά, σύμφωνα με δημοσιογράφους από τη Βενεζουέλα, δεν υφίσταται άλλη ομάδα εκτός του λατινοαμερικανικού μπλοκ που να έχει ασχοληθεί σοβαρά με τον Μπαρόχα, πλην της ΑΕΚ. Παρουσιάστηκαν ως εμπλεκόμενοι σύλλογοι από την Τουρκία και την Ισπανία, όμως αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για μανατζερική προώθηση του ποδοσφαιριστή και όχι πραγματικό ενδιαφέρον.

Β. Ο 26χρονος τερματοφύλακας δεν διαθέτει το προφίλ του γκολκίπερ που θα αφιχθεί φουλαριστός από παραστάσεις και εμπειρίες ανώτερου πρωταθλήματος ώστε να αφήσει σε δεύτερη μοίρα τον Ανέστη και να τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος. Αλήθεια, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά σε κάθε περίπτωση, ότι αυτή τη στιγμή είναι ανώτερος ή ικανότερος του Έλληνα; Στη Βενεζουέλα αγωνιζόταν, σε πρωτάθλημα υποδεέστερο του ελληνικού. Λίγκα με ομάδες χαμηλής δυναμικότητας. Η δε ομάδα του Μπαρόχα (η Καράκας), ουδέποτε κατάφερε κάτι αξιόλογο στο Κόπα Λιμπερταδόρες.

Δεν ξέρω, ίσως αύριο ο Βενεζουελάνος να εξελιχθεί σε έναν τερματοφύλακα που θα μας ωθήσει να τον παραδεχθούμε. Ίσως αποδειχθεί εκείνος που θα δώσει τη λύση που η ΑΕΚ αναζητεί για τα επόμενα 8-10 χρόνια. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται αυτή την περίοδο για επιλογή λογική η οποία ελαχιστοποιεί το ρίσκο, τουναντίον ισοδυναμεί με περίπτωση-λαχείο σε πολύ ειδική θέση. Η οποία εξασθενεί ακόμα περισσότερο όταν στην κουβέντα μπαίνει κοτζάμ Κούρτσι:

Α. Ο Κούρτσι στα 29 του, δηλαδή σε ιδανική ηλικία για γκολκίπερ, μετράει 193 αγώνες στη Serie A με ομάδες όπως η Ρόμα, η Σαμπντόρια, η Μπολόνια και η Σιένα. Θυμίζω ότι η ΑΕΚ είχε εντοπίσει τον Σορεντίνο στη Β' κατηγορία και ακόμα τον μνημονεύει. Ο Ιταλός δεν εξελίχθηκε σε τερματοφύλακα της Σκουάντρα Ατζούρα όπως πολλοί υπολόγιζαν στο ξεκίνημα του, ωστόσο επιζώντας μέσα σε αυτή τη σχολή που συνεχώς παράγει εξαιρετικούς κίπερ, κατάφερε να αναγνωρίζεται σήμερα ως ένας από τους σταθερότερους του Καμπιονάτο. Με εξαίρεση την περυσινή σεζόν που τη βίωσε στη σκιά του σπουδαίου Ντε Σάνκτις.

Β. Είναι ακριβώς αυτό που ψάχνει η ΑΕΚ. Τερματοφύλακας ανωτέρου επιπέδου, με μεγάλη εμπειρία, δοκιμασμένος απέναντι σε εξαιρετικά φορ (και όχι άγραφους επιθετικούς που παίζουν στη Βενεζουέλα) και με προφίλ ηγετικό καθώς στις ομάδες του ήταν πάντοτε σημείο αναφοράς βοηθώντας τες με τις συνεχείς οδηγίες του αλλά και τη συμμετοχή του στο παιχνίδι. Κι εν κατακλείδι, είναι αυτός ακριβώς που θα βοηθήσει τον Ανέστη να εξελίξει το ταλέντο.

Βάζεις τις δύο περιπτώσεις αντίκρυ και λες, δεν είναι δυνατόν... Δεν μπορεί να το σκέφτονται ή να προκύπτουν διλήμματα. Το θέμα είναι καθαρά οικονομικό. Ο Κούρτσι είναι αλμυρός, αλλά αυτή η θέση είναι άκρως απαιτητική και εξόχως σημαντική. Αυτή είναι η θέση που απαιτεί την οικονομική υπέρβαση και όχι κάποια άλλη μεσοεπιθετικά, όταν έχεις αποφασίσει να κάνεις μία μεγάλη μεταγραφή. Διότι ειδικά στους τερματοφύλακες, έχει πολλάκις αποδειχθεί πως ότι πληρώσεις παίρνεις. Και ουδείς σημαντικός έρχεται με αμοιβές κάτω των 250.000 ευρώ.