«Περί φόβου ο λόγος», όπως το ακούω στα αφτιά μου από τους αγαπημένους μου Active Member. Αυτός ο αναίτιος, ο υπόκωφος, ο ανεξήγητος αλλά και συνάμα τόσο εμφανής, διαπεραστικός, σοκαριστικός φόβος, όπως η ΑΕΚ τον βιώνει, τον εκπέμπει και τον επεξεργάζεται μέσα στα ίδια τα παιχνίδια της.

Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Επί 78' λεπτά, η ΑΕΚ κόντρα στον Αστέρα είχε μια ζηλευτή συμπάγεια ως σύνολο. Μια σύγκλιση και συνέχεια πάνω στις αρχές του νέου προπονητή της, ο οποίος την παρουσίασε με ανασταλτική προσέγγιση, θέλοντας προφανώς να «χτίσει» πάνω στην αποτελεσματικότητα που υπήρξε στην Ξάνθη και μέσω της οποίας η ομάδα πήρε τη νίκη. Ωστόσο, σε μερικές στιγμές, όλα διαλύθηκαν…

Ο Αστέρας επιστρέφει στο παιχνίδι με τέρμα του Λουίς Φερνάντες και το κιτρινόμαυρο σύμπαν, μοιάζει να καταρρέει. Είναι δευτερόλεπτα αυτά που μεσολαβούν για να συντελεστεί η μετάλλαξη μιας ομάδας που έδειχνε να τα έχει όλα υπό έλεγχο, στο σκορποχώρι που είχαν φτιάξει το καλοκαίρι εκείνοι που έλαβαν τις καίριες αποφάσεις. Μια φάση αρκούσε για να καταδείξει στην ίδια την ΑΕΚ, πόσο υποχθόνια φοβική είναι, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν να της πηγαίνουν καλά.

Ο Τσιντώτας, από σπόντα στο ματς και με τα γάντια ακόμα ανέπαφα, πραγματοποιεί μια απόκρουση που θα ζήλευαν όλοι οι σπουδαίοι τερματοφύλακες της σύγχρονης εποχής. Από κοντινή απόσταση κεφαλιά, δυνατή και χαμηλή, τόσο μα τόσο πολύ δύσκολη για έναν τερματοφύλακα με μπόι 1,93 που πρέπει να χαμηλώσει αντιδρώντας ενστικτωδώς. Το έκανε!

Εκεί, αυτοί που άρχισαν να λιγοψυχούν, ήταν και πολλοί πανάθεμά τους, όχι ένας και δύο, αντί να ορθώσουν ανάστημα και να «καταπιούν» τη μπάλα, αντί να πιαστούν από το γεγονός και να ατσαλωθούν από δαύτο, «μάσησαν» ακόμα περισσότερο. Κι έτσι έδωσαν ακόμα μια ευκαιρία, αυτή τη φορά στον Μπαράλες, να αστοχήσει με κεφαλιά από απόσταση που σε άλλες περιπτώσεις θα την είχε στείλει σε γωνία. Ευτυχώς για εκείνους, την έδωσε πάσα στον Τσιντώτα.

ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ Η ΜΑΖΕΜΕΝΗ ΤΑΚΤΙΚΗ

Τα βλέπει αυτά να συμβαίνουν ο Καρέρα και πώς να ανοιχτεί… Καλά, το γεγονός ότι η ΑΕΚ από το περασμένο καλοκαίρι, που δήθεν βρήκε τον προπονητή (Καρντόσο) που θα την έβαζε στην Αγιά Σοφιά με φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο (αυτή κι αν ήταν μια παρουσίαση-παρωδία που θα μείνει στην ιστορία!), έφτασε να παίρνει τεχνικό που θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ τον Χιμένεθ, είναι για χρυσό βατόμουρο αντίληψης του ίδιου του κλαμπ, σε σχέση με το τι ακριβώς θέλει να κάνει.

Από την άλλη, πώς να μη δώσεις δίκιο στον Ιταλό, όταν σου λέει ότι υπάρχει ψυχολογικό πρόβλημα. Μα είναι σαφέστατο! Δέχονται ένα γκολ και καταρρέουν, διαλύονται, είναι έτοιμοι προς παράδοση. Αν ο Τσιντώτας δεν έβγαζε το άπιαστο στο 87’, σήμερα θα μιλούσαμε για την επανάληψη του ΠΑΟ-ΑΕΚ 3-2. Διότι προσωπικά είμαι βέβαιος ότι, εφόσον το ματς πήγαινε στο 2-2 και με τα 7 λεπτά που αναίτια έδειξε ως καθυστερήσεις ο κάκιστος και απόλυτα μεροληπτικός κατά της ΑΕΚ, Φωτιάδης, το ματς εύκολα θα πήγαινε στο 2-3 υπέρ του Αστέρα.

Αρέσει, δεν αρέσει, αυτή είναι η ΑΕΚ του σήμερα. Μια ομάδα φουλ στις παθογένειες η οποία πρέπει να φάει πολλά ψωμιά για να ξεπεράσει τα ψυχοσωματικά της και να γίνει αυτή που ήταν δύο χρόνια πριν, όσον αφορά στο πνεύμα της, όχι τόσο στο ποδόσφαιρο της. Το τι θέλει να κάνει ο Καρέρα, δεν το ξέρουμε ακόμα.

Προφανώς και εκείνος προσαρμόζεται στις συνθήκες, κυνηγάει σε πρώτη φάση τις νίκες και στη συνέχεια, με τις μεταγραφές, θα το ψάξει αλλιώς. Δεν τον ψέγω, δεν τον κατηγορώ, άλλωστε νικάει. Και να μην ξεχνάμε, είναι ο τελευταίος στον οποίο μπορούμε να κουνήσουμε το δάχτυλο, μετά τα όσα παντελώς αντιποδοσφαιρικά προηγήθηκαν το πρόσφατο καλοκαίρι, λόγω λανθασμένων διοικητικών αποφάσεων.