Ο Νίκος Νοτιάς κάπου στη Νέα Υόρκη, ψάχνει τρόπο να επικοινωνήσει με τον Τζον Άντζελος τον οποίο δεν γνωρίζει αλλά τον ξέρει καλά ο Χάρης Κοσμάτος. Θα ήταν πολύ καλό για να είναι και αληθινό το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου για την ΑΕΚ, αλλά σε κάθε περίπτωση, μία προσπάθεια δεν είναι κακό να γίνει. « Μακάρι να μπορούσε να συμβεί αυτό» όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της ΠΑΕ Σταύρος Αδαμίδης.

Την ίδια ώρα ο Πέτρος Παππάς εξακολουθεί να στέλνει μέσω δικών του ανθρώπων μηνύματα πλήρους αδιαφορίας. « Δεν θέλω να μου μιλάτε για την ΑΕΚ, δεν με ενδιαφέρει πλέον, έχω παραχωρήσει τις μετοχές μου στους Supporters» θυμίζει, αν και η εκχώρηση δεν έχει εγκριθεί ακόμα από την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού καθώς η μεταβίβαση πρέπει να γίνει σε φυσικά πρόσωπα όχι σε εταιρία. Δηλαδή στον Μάκη Κασνακίδη; Αυτός θα είναι ο επόμενος μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ;

Όλη αυτή η μπερδεμένη κατάσταση φέρνει τον Αδαμίδη και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ. σε υπερβολικά δυσχερή θέση. Αφενός διότι ο πρόεδρος της ΠΑΕ υποσχόταν (προφανώς γιατί κάποιες εγγυήσεις θα είχε από τους δύο προαναφερθέντες) οικονομική εξυγίανση η οποία είναι εμφανές ότι δεν μπορεί να είναι εφικτή όταν απαιτούνται περισσότερα από δέκα εκατ. ευρώ για να βγει η χρονιά. Και αφετέρου γιατί είναι και εκείνος εξαπατημένος από τους ανθρώπους που τον επέλεξαν. Και ας μην το παραδέχεται...

Είναι λοιπόν η παραίτηση Αδαμίδη η λύση που θα βοηθήσει την ΑΕΚ να βγει από το διοικητικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει; Φαινομενικά όχι, διότι τα προβλήματα είναι πολύ βαθύτερα και πηγάζουν από την α-μετοχικότητα των Παππά και Νοτιά. Ωστόσο αποχωρώντας από το προσκήνιο, ο Αδαμίδης θα συμβάλει στο ξεκαθάρισμα της κατάστασης. Θα πάψει να υπάρχει αυτή η συγκάλυψη, τουλάχιστον ο Νοτιάς (διότι ο Παππάς δεν πρόκειται να ασχοληθεί ξανά) θα αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις. Δεν θα μπορεί να το αποφεύγει πλέον..

Γυάλισμα και ατομική βελτίωση

Υπάρχει ασφαλώς και το θέμα της ομάδας. Ο Κωστένογλου μάλλον παρεξηγήθηκε περισσότερο από όσα θα έπρεπε λόγω της ιστορίας με τα παπούτσια. Οι μικρότεροι στράβωσαν, οι μεγαλύτεροι το είδαν φυσιολογικό διότι κάποτε είχαν περάσει κι εκείνοι από το συγκεκριμένο στάδιο. Αυτό που είπε Γκέντζογλου, ότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται, είναι σωστό και αληθές.

Μετά την κουβέντα που είχε με τον προπονητή του κατάλαβε ότι το θέμα πήρε διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές που θα έπρεπε. Για όσους δεν το γνωρίζουν, όταν ο Ρούνεϊ αποκτήθηκε από τη Γιουνάιτεντ είχε χρεωθεί τα παπούτσια του Γκιγκς. Τραβηγμένο; Ενδεχομένως ναι... Αλλά όχι απαραίτητα και κακό.

Όσον αφορά τα μαθήματα ατομικής βελτίωσης, είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι τα χρειάζονται. Ακόμα και παίκτες που έχουν ξεπεράσει τα 25 τους αλλά δεν κάνουν σωστά κάποια βασικά πράγματα για οποιονδήποτε επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Τουλάχιστον αυτή την απόφαση του προπονητή την εξέλαβαν ως απαραίτητη συνθήκη και υποσχέθηκαν ότι θα δείξουν ζήλο. Όλοι οι ποδοσφαιριστές στον κόσμο μπορούν να παρουσιάσουν βελτίωση δουλεύοντας σωστά σε οποιαδήποτε ηλικία. Αρκεί να το θέλουν και να το προσπαθήσουν ειλικρινά.