Περί συμμαχιών

Όταν τα εταιρικά συμφέροντα απειλούνται ή θίγονται, οι ποδοσφαιρικές συμμαχίες αποδεικνύεται ως οι πιο ισχυρές λυκοφιλίες. Υποτίθεται λοιπόν ότι πέραν της επιθυμίας τους να ξεφύγει το άθλημα από την υποδούλωση σε μια παρασκηνιακή κατάσταση, οι τρεις μεγάλοι που συντάσσονται υπέρ της αλλαγής στην ΕΠΟ και μιλούν για υποταγή της σε ένα σύστημα που δρα υπέρ του Ολυμπιακού, θα έπρεπε να εξυπηρετούν ο ένας τον άλλον, όταν αυτό απαιτείται στο όνομα αυτής της σύμπλευσης που στα μάτια κάποιων τους καθιστά ως «συνεταιράκια».

Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη τις τελευταίες επτά ημέρες. Η ΑΕΚ κλήθηκε να δώσει την περασμένη Τρίτη το ματς της χρονιάς για εκείνη, τον τελικό του Κυπέλλου. Τρεις ημέρες μετά υποδέχθηκε τον Πανιώνιο, ενώ χθες αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό που είχε δώσει το τελευταίο επίσημο παιχνίδι του την προπερασμένη Κυριακή και ήταν ωραίος, φρέσκος και ξεκούραστος. Η υποτιθέμενη αλληλεγγύη μεταξύ Αλαφούζου, Σαββίδη και Μελισσανίδη έκανε φτερά μπροστά στο λογικό αίτημα της ΑΕΚ να δώσει τον αγώνα με τον Πανιώνιο μετά το τέλος των πλέι οφ.

Επικαλούμενοι ενδεχόμενη αλλοίωση της βαθμολογίας και καταπάτηση της ισονομίας, ο ΠΑΟ και ο ΠΑΟΚ αρνήθηκαν αυτή την παραχώρηση. Δεν θα πω ότι έχουν άδικο επειδή υπερασπίστηκαν τα συμφέροντά τους και βολεύτηκαν από την κατάσταση όπως εξελίχθηκε, διαβλέποντας ότι η ΑΕΚ θα παρουσιαζόταν κάποια στιγμή ξεζουμισμένη. Αναλογιστείτε λοιπόν τι θα συμβεί μεταξύ τους αν έρθει η ημέρα που θα είναι πραγματικοί ανταγωνιστές για την κατάκτηση ενός τίτλου. Μαχαίρια θα βγουν (στα λόγια).

Οι άλλες φιλίες...

Είναι όλοι τους επιχειρηματίες. Μπροστά στο εταιρικό συμφέρον, όλες οι θεωρίες (συνομωσίας ή μη) καταρρίπτονται. Στο μυαλό του καθενός υπάρχει μόνο ένα πράγμα. Πως θα επιβληθεί και πόσο μεγάλο θα είναι το όφελος που θα αποκομίσει. Όταν το διακύβευμα είναι ισχυρό (στη γλώσσα τους κερδοφόρο), οι αγαστές σχέσεις, το fair play και το « κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό» απλά δεν θα υπάρχουν.

Την ίδια ώρα, αποδεικνύεται ότι ισχυρότερους δεσμούς φιλίας στα όρια της ιερής συμμαχίας μπορούν να αποκτήσουν δύο ομάδες που δεν έχουν τους ίδιους στόχους, άρα τα συμφέροντά τους δεν βάλλονται, εκ του αντιθέτου πολλές φορές συμπίπτουν. Ας πιάσουμε λοιπόν την περίπτωση Μπακασέτα. Ο Πανιώνιος τον πέταξε εκτός αποστολής επειδή επέλεξε την ομάδα που ήθελε να συνεχίσει την καριέρα του και όχι εκείνη που του υπέδειξε η διοίκηση, εν προκειμένω τον Ολυμπιακό.

Διαβάζω σε ρεπορτάζ ότι θα σκληρύνουν τη στάση τους και ότι μάλιστα βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με την ομάδα του λιμανιού για το δρόμο που θα ακολουθήσουν. Φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο θα γινόταν και με τον Κολοβό αν τελικά (κι ενώ αρχικά είχε συμφωνήσει με την ΑΕΚ προφορικά) δεν πειθόταν να πάει στον Ολυμπιακό. Όπως είχε συμβεί και με τον Γιάννη Ανέστη, ο οποίος έμεινε αιφνιδίως εκτός ενδεκάδας προς τα τέλη της σεζόν 2014-15 επειδή τότε το Sport24.gr και το AEK1924.gr είχαν αποκαλύψει ότι είχε αποφασίσει να μείνει ελεύθερος και να ενταχθεί στην Ενωση.

Όταν λοιπόν μιλάμε για φιλίες πατώντας στο προπαγανδιστικό « μόνοι μας και όλοι τους», ας αναλογιζόμαστε και τα καταγεγραμμένα γεγονότα. Ας ερμηνεύουμε τις στάσεις άλλων ομάδων, την εξάρτηση που μπορεί να έχουν και το ρόλο που διαδραματίζουν μέσα από τις δράσεις που επιλέγουν να ακολουθήσουν. Διότι συμμαχίες υπάρχουν και εκεί που πολλοί δεν θέλουν να τις βλέπουν.