Έχει ομολογουμένως τον τρόπο της η ΑΕΚ να δίνει άγρια ασχήμια στην έκβαση των εκτός -όχι ότι και εντός δεν έχει κάνει κάποια τέτοια ματς- έδρας αγώνων της απέναντι σε μικρομεσαίες ομάδες. Τουλάχιστον στις αντίστοιχες δύο περυσινές περιπτώσεις, η γεύση ήταν ποδοσφαιρική ενώ τώρα λαμβάνει ένα μεγάλο ‘’αντί’’ μπροστά της για να προσδιοριστεί πιο ξεκάθαρα: αντιποδοφαιρική!

Προφανώς πόνεσαν και κόστισαν οι περυσινές δύο ισοπαλίες στο Αγρίνιο και στις Σέρρες, προφανώς δημιούργησαν εκνευρισμό όταν μια ομάδα που νικά με 2-0 και 2-1 αντιστοίχως, στο τέλος αποχωρεί ισόπαλη, αλλά τουλάχιστον τότε βρήκε δίχτυα 4 φορές και δεν ηττήθηκε. Τότε, μπορούσαμε να συζητάμε για ποδόσφαιρο καθώς είχε παίξει πολύ πιο ορθολογικά απ’ ότι στα δύο φετινά ματς.

Τώρα, δικαιολογία δεν υφίσταται, δεν υπάρχει τίποτα να καλύψει τη θολούρα της ομάδας, ούτε οι μη υποδείξεις πέναλτι για τις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω. Η ουσία σχετίζεται μόνο με την εικόνα της ΑΕΚ η οποία ήταν πλήρως απογοητευτική. Εξίσου ενοχλητική διότι τέτοιο ρόστερ, τέτοιοι ποδοσφαιριστές, δεν γίνεται να πνίγονται έτσι σε μια κουταλιά νερό.

Ανεξήγητες επιλογές, σχέδιο ανορθολογικό

Δύο χρόνια τώρα, μάθαμε τον Γκαρσία ως φορ περιοχής, να εκρήγνυται, να βρίσκει δίχτυα, να εκτοξεύει την καριέρα του. Τώρα που πραγματικά δεν βλέπεται, που ξεκάθαρα είναι βαρύς, που δεν αξίζει να παίρνει θέση άλλων στο βασικό σχήμα, τον θέλουμε κάτι μεταξύ έξω δεξιά και δεύτερου επιθετικού, κάτι που λίγοι καταλαβαίνουν μα απ’ ότι φαίνεται, ούτε και ο ίδιος καλά καλά.

Αυτό το σχήμα που ο Ματίας Αλμέιδα επέλεξε, με Χατζισαφί και Οντουμπάτζο στα άκρα της άμυνας, Σιμάνσκι με Πειρέρα στα χαφ, τον Γκατσίνοβιτς έξω αριστερά, και τον Λιβάι λίγο απ’ όλα, εμφανώς πελαγοδρομούσε μέχρι και τη στιγμή της αποβολής του Τέρζιτς. Αμυντικά ευάλωτο και επιθετικά σχεδόν ακίνδυνο, πέρα από κάποιες ωραίες εμπνεύσεις του Λαμέλα.

Μετά την αποβολή, ο Αλμέιδα άφησε χρόνο να κυλά μέχρι την ανάπαυλα σε ένα άθλιο από πλευράς ΑΕΚ μοτίβο, μην αποφασίζοντας για πολλοστή φορά να κάνει κάποιες γρήγορες αλλαγές προκειμένου η ομάδα να γίνει περισσότερο ορθολογική. Πέντε είναι οι ρημάδες, δεν χάθηκε ο κόσμος να γίνουν δύο από νωρίς όταν ο αντίπαλος είναι με 10.

Με Πινέδα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου αντί του Μουκουντί και τον Σιμάνσκι στόπερ, κάπως τσούλησε καλύτερα η μπάλα και δημιουργήθηκαν ευκαιρίες για γκολ, αλλά επί της ουσίας η ΑΕΚ άρχισε να δουλεύει καλά και να δείχνει απειλητική από τη στιγμή της εισόδου του Μαρσιάλ στο 57’.

Έκανε πολλά ο Γάλλος από αριστερά, όμως οι δημιουργίες του καταστράφηκαν από τους συμπαίκτες του, ακόμα και απέναντι σε σχεδόν απροστάτευτη εστία με τον Μάνταλο να κάνει ερασιτεχνικό τελείωμα.

Με γεμίσματα, ηρωισμούς και γκίνια, συν τις τρομερές σε τρεις σπουδαίες αποκρούσεις του Γκουγκεσασβίλι (είχε ακόμα δύο εξαιρετικές στο α’ μέρος), ολοκληρώθηκε το τελευταίο ημίωρο του αγώνα. Με την ΑΕΚ άσφαιρη, ηττηθείσα και βαθιά πληγωμένη όχι μόνο βαθμολογικά αλλά και εσωτερικά για το που βαδίζει και που βρίσκεται.

Και με πολλές απορίες ακόμα γενικώς να αιωρούνται, όπως το γιατί να μην είναι πέντε οι αλλαγές που τελικά ο Αλμέιδα έκανε άλλα τέσσερις, γιατί να παραγκωνίζεται έτσι ο Λιούμπιτσιτς που ήταν από τους καλύτερους στο ξεκίνημα της σεζόν, που είναι χαμένοι οι Άμραμπατ και Τσούμπερ.

Ξέρω, αυτοί που δεν παίζουν είναι πάντα οι καλύτεροι, μα εδώ τίθεται ένα άλλο, σημαντικό ζήτημα: την ‘’παλεύει’’ ο κόουτς με τη διαχείριση του ρόστερ σε συνδυασμό με την εικόνα που αυτό πρέπει να παρουσιάζει ή όχι;

Τρία ματς, τέσσερα πέναλτι που της αρνήθηκαν

Το κράτησα για το τέλος διότι δεν θα ήταν σωστό να ξεκινήσω με αυτό μετά από τέτοια, κάκιστη για 70 λεπτά εικόνα, αλλά οι αλήθειες πρέπει επίσης να καταγράφονται διότι είναι και αυτές μέρος του παιχνιδιού. Ήταν το τρίτο σερί που στην ΑΕΚ αρνήθηκαν πασιφανές πέναλτι. Χθες μάλιστα οι εξόφθαλμες παραβάσεις ήταν δύο! Θυμίζω:

Ένα που δεν δόθηκε στον Περέιρα με τον Παναιτωλικό, ένα στον Γκαρσία από τον Μπάμπα με τον ΠΑΟΚ και δύο χθες, αυτό στον Πιερό (το οποίο είναι ακριβώς ίδιο με εκείνο που καταλογίστηκε υπέρ των Σερρών και έκρινε το ματς) και το πιο κραυγαλέο, κλάδεμα πάνω στον Πινέδα, στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης.

Ο Μάριος Ηλιόπουλος, μετά το τέλος του αγώνα έδειξε ανωτερότητα και ορθώς στάθηκε (όπως κι εγώ στο άρθρο) στην προβληματική παρουσία της Ένωσης στις Σέρρες. Την οποία χαρακτηρίζουμε ως τέτοια με 27 τελικές, πέντε μεγάλες αποκρούσεις του αντίπαλου γκολκίπερ κι άλλες τρεις καθαρές ευκαιρίες για γκολ. Ήταν όμως όντως προβληματική λόγω στυλ, μεθόδου και αντίπαλου με παίκτη λιγότερο.

Πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, ωστόσο, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ζήτησε δικαιοσύνη και είπε κατά λέξη ‘’ξέρω τι θα κάνω με τη διαιτησία’’. Αυτό είναι και το βέβαιο: κάτι πρέπει να γίνει διότι αυτό που συμβαίνει, δεν είναι πλέον πλάκα.