Πολύ δυνατή για να κοιτάξει πίσω
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την ΑΕΚ που αποχώρησε από την Ευρώπη με το "τρόπαιο" της αήττητης, επιβεβαιώνοντας τη μαχητική φύση της αλλά και την άνοδο της ποιότητάς της.
Πρέπει να πρόκειται για το πιο καθηλωτικό 0-0 που έχω παρακολουθήσει στα χρόνια που "κυνηγώ" την ΑΕΚ από πίσω σε κάθε βήμα της για να καταγράψω τα πεπραγμένα της. Ήταν άραγε τόσο βασανιστικά συναρπαστικό, ώστε στο φινάλε να με κάνει να σκεφτώ ότι "όπως πήγε το ματς και με την πίκρα που δημιουργεί, μήπως θα ήταν καλύτερα να έχανε με ένα καθαρό σκορ, να το άφηνε πιο εύκολα πίσω της η ομάδα, για να προσγειωθεί στα ελληνικά ζητούμενα;". Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Μεγαλόφωνα…
Όταν η ΑΕΚ θα σκέφτεται ότι το ταξίδι τερματίστηκε πρόωρα, από τον αντίπαλο που αποδείχτηκε απέναντί της περισσότερο ελλειμματικός από κάθε άλλον στη διοργάνωση, είναι λογικό να μελαγχολεί. Τόσο καλύτερη σε δύο ματς, δεν ήταν ούτε κόντρα στη Μπριζ, ούτε απέναντι σε Ριέκα και Αούστρια. Για τη Μίλαν δεν το συζητάμε… Το αντάμωμα με τη Ντινάμο αφήνει πίσω του την πικρία του αποκλεισμού από ομάδα στην οποία ξεκάθαρα χαρίστηκε.
Ως αντίλογος, παρατηρώντας αυτό το ταξίδι στάση προς στάση, καταφθάνουν στο μυαλό σπουδαία γκολ, δυνατές στιγμές, πανηγυρικές προκρίσεις. Και μαζί με τη βαλίτσα του αποχωρισμού από το Europa League, η ΑΕΚ επιστρέφει στην Αθήνα ένα σπουδαίο κεκτημένο. Το αήττητο των δέκα αγώνων στη διοργάνωση, η έγγραφη πιστοποίηση (κι ας μην συνοδεύεται από μετάλλιο) της UEFA, ότι ουδείς μπόρεσε να τη νικήσει. Είναι η κληρονομιά της ενόψει της συνέχειας. Και η επιβεβαίωση του εαυτού της ότι το μεγάλωμά της δεν έχει πιάσει ακόμα ταβάνι. Ούτε στην Ευρώπη…
Για την ΑΕΚ είναι σπουδαία όσα συνέβησαν φέτος, όσα η ίδια κατάφερε να δημιουργήσει και να απολαύσει, μέσα από μια διάχυτη αμφισβήτηση προς όλους, η οποία άρχισε να καταπέφτει αγώνα με τον αγώνα. Και ήταν ακριβώς αυτά τα ματς της Ευρώπης που λειτούργησαν ως οι διαδοχικές αποδείξεις για τη δουλειά του προπονητή και των ποδοσφαιριστών. Αυτή η διαδικασία των 10 παιχνιδιών, γεμάτων από συναισθήματα και μια παγιωμένη πλέον σιγουριά ότι αυτή η ομάδα δεν παραδίδεται σε κανέναν. Η ΑΕΚ που αρνείται να χάσει (διότι τα ελληνικά είναι πάντοτε καλύτερα).
Ο ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
Αυτό είναι που κρατά αλλά ταυτόχρονα τοποθετεί δίχως περισσότερη σκέψη στο συρτάρι της Ευρώπης ενόψει της επόμενης σεζόν, με τη σκέψη και την επιθυμία ότι θα διευρύνει το σερί. Ο Ατρόμητος δεν μπορεί να περιμένει… Ούτε η απογοήτευση να έχει περισσότερη διάρκεια από ένα βράδυ. Στρέφονται στο πίσω και κλαίνε, μόνον εκείνοι που δεν έχουν δύναμη να κοιτάξουν μπροστά. Ο Μανόλο Χιμένεθ και τα παιδιά του, έχουν αφήσει εδώ και καιρό πλέον πίσω τους αυτό το στάδιο.
Σήμερα η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που πλησιάζει στην εκ νέου θεμελίωση του κανονικού εαυτού της. Συμπαγής διοικητικά, με το όραμα του γηπέδου να την ταξιδεύει προς το μέλλον, άρτια και δυνατή αγωνιστικά, παρά τα αναπόφευκτα λάθη, τους πεταμένους βαθμούς, τις χαμένες προκρίσεις. Άφησε οριστικά πίσω της μια κατάσταση τελματωμένη, καταδικασμένη να περάσει μέσα από τα βάραθρα της ελληνικής ποδοσφαιρικής γης, χωμένη στις μικρές κατηγορίες προκειμένου να σηκώσει κεφάλι ξανά. Και τα κατάφερε!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: