Ranieri... who?

Τα γράφει όλα αυτά ένας ακραιφνής υποστηρικτής της Τότεναμ. Μετά από 55 χρόνια αναμονής για μια πρωταθληματική σεζόν και να εμφανίζεται εμπρός σου η Λέστερ... Σκληρό! Πρέπει να το αποδεχθείς και να παραδεχθείς την κατάσταση, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Και ο Ρανιέρι ένα απίθανο κομμάτι αυτού, μία απόδειξη της επιπολαιότητας, βιασύνης αλλά πολλές φορές και κακεντρέχειας που μας χαρακτηρίζει.

Ως παρωχημένος και ξεζουμισμένος αποχώρησε από την Ελλάδα. Και ακόμα χειρότερα, ακόμα πιο υποτιμητικά... Για κάποιους ως ένας κοινός τυχοδιώκτης ο οποίος αφίχθη στα μέρη μας για την κονόμα ( κατ’ άλλους για τα τελευταία χρυσοφόρα ένσημα) αφού πέραν των τακτικών πληρωμών όσο εργαζόταν, τσέπωσε στο τέλος και μια 500αρα χιλιάδες ευρώ αποζημίωσης προκειμένου να μας αδειάσει τη γωνιά.

Εκτοτε εμείς που προσπαθήσαμε να του χρεώσουμε όλο το φταίξιμο για την εθνική κατρακύλα, προκοπή δεν είδαμε, ενώ για εκείνον το όφελος ήταν υπερ-πολλαπλάσιο. Αραξε για ένα εξάμηνο παίζοντας χρηματιστήριο, πήγε δύο φορές στο Ντουμπάι για αναψυχή και όταν αποφάσισε να εξέλθει του χαλαρωτικού διαλείμματος, τον περίμενε μία θέση στο (κατά πολλούς) κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Ναι, όλα αυτά για τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Τα λαμπρώς καμωμένα και πιο εκδικητικά ωστόσο, έπονται! Ο προπονητικά τελειωμένος λάτρης της αρπαχτής, όπως τεχνηέντως φιλοτεχνήθηκε στην Ελλάδα το γερασμένο προφίλ του, βρέθηκε στο Λέστερ για να αναλάβει την ομάδα που τερμάτισε στην 14 θέση της Πρέμιερ Λιγκ. Ακόμα και ο γεννημένος εκεί (εν ζωή) θρύλος των Αλεπούδων (194 ματς και 95 γκολ) Γκάρι Λίνεκερ άφησε την παρόρμηση απογοήτευσης στο άκουσμα της είδησης, να καπελώσει τη διδακτική εμπειρία δεκαετιών μέσα στα γήπεδα: « Ranieri who? Αυτός δεν βύθισε στο βούρκο την Ελλάδα;».

Η δική του ροκ μπα(λα)ντα

Στα 64 του πια, ο Ιταλός έδινε σε πολλούς την εντύπωση ενός σεβάσμιου ηλικιωμένου κυρίου παρά ενός προπονητή που είχε ακόμα φλόγα μέσα του. Πίσω όμως από τη στρεβλή εικόνα του ατσαλάκωτου και μόνιμα καλοντυμένου παλαίμαχου προφεσόρε, κρυβόταν η επιθυμία για απαντήσεις. Δεν χρειάζεται να περιδιαβαίνεις στα Media για να εξηγήσεις την αποτυχία σου, παραδεχόμενος έτσι την ενοχή σου, ούτε να απαντάς αναλόγως στη λάσπη που αδίκως εισπράττεις. Για να στρέψει σε αυτήν τον ανεμιστήρα, ο Ρανιέρι περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία. Όταν του δόθηκε, αποδείχθηκε έτοιμος από καιρό.

Στις 8 του περασμένου Αυγούστου, πριν από την πρεμιέρα της σημερινής πρωτοπόρου στο πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ, ο Ιταλός δανείστηκε στίχους από το τραγούδι Fire (φωτιά) των Kasabian (Κασέιμπιαν), διεθνούς φημισμένης ροκ μπάντας που «γεννήθηκε» στο Λέστερ. « Move on, you got to move on, you got to hit 'em to the hip» (συνέχισε, πρέπει να συνεχίσεις, πρέπει να τους χτυπήσεις στο γοφό). Ήθελε να ξεσηκώσει τους ποδοσφαιριστές του και το κατάφερε. Οι Αλεπούδες επικράτησαν με 4-2 της Σάντερλαντ και πραγματοποίησαν ιδανικό ξεκίνημα στο νέο μαραθώνιο.

Έκτοτε συνήθισαν σε πορεία συνεχών επιτυχιών, με εξαίρεση το εντός έδρας 2-5 από την Αρσεναλ. Ωστόσο ύστερα από εννέα ματς στο πρωτάθλημα, δεν είχαν βγάλει αγώνα χωρίς να δεχθούν τέρμα. Παραμονές του παιχνιδιού με τη Στόουκ, ο Ρανιέρι τους μάζεψε γύρω του στην προπόνηση: « Στο πρώτο ματς που θα έχουμε καθαρή εστία, θα βάλω τις πίτσες και τις μπύρες».

Το κόλπο έπιασε! Του νικηφόρου 1-0 επί της Κρίσταλ Πάλας (24/10) ακολούθησε πάρτι πίτσας με το μέτρο και δεκάδων τελάρων μπύρας. Οι φήμες θέλουν τον πρώτο σκόρερ της ομάδας Τζέιμς Βάρντι να ξυπνάει την επόμενη ημέρα στο σπίτι του δίχως να θυμάται ποιος τον πήγε εκεί! Η πραγματικότητα θέλει σύσσωμη την ποδοσφαιρική Αγγλία να υποκλίνεται στο μεγάλο θαύμα που έχει πετύχει ως σήμερα ο Ιταλός, με ρόστερ υποβιβασμού.

* Υπήρξε η περίοδος (εκείνη στην Εθνική Ελλάδας) που τον Ρανιέρι αμφισβήτησα πολύ, όχι μέσω κειμένων, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σκεφτόμουν και μοιραζόμουν την άποψη ότι είναι τελειωμένη υπόθεση. Μου απάντησε μια χαρά μέσα από μία σεζόν που κατά τα φαινόμενα η αγαπημένη μου Τότεναμ θα μείνει εν τέλει πίσω του. Ας πρόσεχα...