Μεταβαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, ο Μανόλο Χιμένεθ είχε ήδη ξεκαθαρισμένο στη σκέψη του το πλάνο δράσης στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Αυτό δεν θα μπορούσε να αλλάξει ούτε από το απρόοπτο με τον τραυματισμό του Νεντελτσιάρου και την αναγκαστική συμμετοχή του Ζίγκα Λάτσι ο οποίος είχε να παίξει 10,5 μήνες, συγκεκριμένα από τον περασμένο Μάρτιο κόντρα στον Πανιώνιο. Σαν να μην έλειψε μια μέρα και μάλιστα με την καλή έννοια!

Γνωρίζοντας ότι ο Άρης είχε στα πόδια του ένα πολύ πιο δύσκολο παιχνίδι από αυτό που η ΑΕΚ έδωσε στη Λαμία, αντιμετωπίζοντας στο πολύ βαρύ αγωνιστικό τερέν των ‘’Ζωσιμάδων’’ τον αξιόμαχο ΠΑΣ Γιάννινα, ο Ισπανός πήρε( για κάποιους μεγάλα) ρίσκα. Βλέποντας ψυχρά την πραγματικότητα όμως, η έξοδος των Τάνκοβιτς και Μάνταλου από το βασικό σχήμα, έγινε βάσει σχεδίου: να εμφανιστούν στο τερέν παίκτες με περισσότερα τρεξίματα και ικανότητα να δώσουν ανασταλτικές βοήθειες ώστε να βγει με αυτούς ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού και με έναν πάγκο γεμάτο όπλα (καθώς πέραν των δύο προαναφερθέντων, σε αυτόν κάθονταν και οι Λιβάγια, Ολιβέιρα, Σάχοβ και Αλμπάνης) να επιχειρήσει στο δεύτερο ώστε να πάρει το ματς.

Η επιλογή της στρατηγικής του, αποδείχθηκε απολύτως επιτυχημένη. Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε με κυρίαρχη στόχευση να ‘’τρέξει΄΄ τον Αρη, να του φέρει την συσσωρευμένη κόπωση των παικτών του στον αφρό, να τον κουράσει ακόμα περισσότερο σε πόδια και μυαλό. Όλα κύλησαν όπως τα σχεδίαζε, με τις γραμμές να έχουν τις ιδανικές αποστάσεις, τις αλληλοκαλύψεις να γίνονται στο σωστό χρόνο και την προσπάθεια για κάποιο γκολ στην κόντρα, να επιχειρείται από τις πτέρυγες και κυρίως από εκείνη που έκανε τα δικά του ο εξαιρετικός Λιβάι Γκαρσία.

Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη και κυρίως το γούστο του για το έργο ενός προπονητή, την τακτική προσέγγισή του, το στυλ παιχνιδιού του. Με αυτό το σκεπτικό, είναι λογικό και σεβαστό να υπάρχουν φίλοι της ΑΕΚ που δεν τους αρέσει αυτό που ο Χιμένεθ παίζει και άλλοι που είναι υμνητές της φιλοσοφίας του. Το σίγουρο όμως είναι ένα: αυτό που θέλει να παρουσιάσει, ξέρει και πώς να το υποστηρίξει. Έχει την απαιτούμενη κατάρτιση και γνώση για να εμφανίσει αυτό στο οποίο είναι πραγματικά καλός και ταυτόχρονα (και τούτο είναι το πλέον σημαντικό) να πείσει αυτούς που θα κληθούν να το ακολουθήσουν ότι είναι εφικτό, εφαρμόσιμο και κυρίως νικηφόρο.

Ισχυρότερη απόδειξη από αυτό στο ματς του Κλεάνθης Βικελίδης, δεν θα μπορούσε να αποτελεί η εικόνα του Ζίγκα Λάτσι. Ψαρωμένος και μετά από 10 μήνες αποχής, ο μικρός ήθελε μόλις ένα μουδιασμένο 15λεπτο για να είναι αυτός που πρέπει στο ματς. Από τη στιγμή που μπήκε στο νόημα, σε έκανε να πιστεύεις ότι ο τύπος πρέπει να έχει τουλάχιστον δύο σεζόν στην πλάτη του, με την άνεση που αγωνιζόταν, την παντελή έλλειψη φόβου και τις έγκαιρες επεμβάσεις όποτε έπρεπε. Συγχωρήστε μου την ειρωνική χροιά που θα ακολουθήσει, αλλά θα το γράψω: Ο Σλοβένος είναι ένα από τα πολλά ΄΄κακά΄΄ που έφερε η παρουσία του Ίλια Ίβιτς στην ΑΕΚ. Ακόμα ένα είναι ο Γκαρσία. Κι έπεται συνέχεια…

Εν κατακλείδι, ούτε οι ανάγκες της ομάδας αλλάζουν, ούτε η ΑΕΚ θα πάψει να βρίσκει μπροστά της απρόσμενες αντιξοότητες στη συνέχεια. Ωστόσο ζει ξανά σε κλίμα ασφάλειας και εμπιστοσύνης και είναι στα καλά χέρια ενός προπονητή που εκτός του ότι γνωρίζει πώς να τη διαχειριστεί, την αγαπάει κιόλας. Τη σέβεται, την εμπνέει, ενίοτε την απογειώνει και στα κακά φεγγάρια τους, χαντακώνεται μαζί της. Όμως πάντα θα έχει τον τρόπο να γυρίζει το παιχνίδι κι αυτό είναι κάτι που, όπως η Ένωση λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια, καλώς ή κακώς (μάλλον το δεύτερο) ουδείς άλλος μπορεί να της το εξασφαλίσει.