Σε κάθε τοίχο της OPAP Arena, ακούς τον χτύπο της καρδιάς του Μελισσανίδη
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την εμπειρία της ξενάγησης εντός της OPAP Arena από τον ίδιο τον Δημήτρη Μελισσανίδη, τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο που έχει γνωρίσει τελευταία.
Μάιος 2021. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, σε μια κατάσταση μεταξύ θυμού και ενοχής, λέει ενώπιον των δημοσιογράφων: ''κατεβήκαμε το Μπράλο χωρίς φρένα''. Ήταν περίοδος που η ΑΕΚ προκαλούσε από θυμηδία έως και οίκτο με την απόδοσή της, έμοιαζε χαμένη σε μια ποδοσφαιρική δίνη δίχως σχέδιο διαφυγής.
Και τα χειρότερα δεν είχαν έρθει, όσο κι αν ο πρόεδρος υποσχόταν ότι ''θα τα φτιάξουμε όλα''. Ακολούθησε η σεζόν που η Ένωση δεν κατάφερε καν να βγει στην Ευρώπη. Όμως για να σηκωθείς, πρέπει πρώτα να πέσεις. Ξανά και ξανά, άλλωστε γι' αυτή την ομάδα είναι βίωμα δεκαετιών πια. Αλλά έως εδώ...
Οκτώβριος 2022. ''Εγώ θα αγαπηθώ όταν θα φύγω από τη ζωή, έτσι είναι η Ιστορία για όλους μας''. Όποιος δεν ήταν μπροστά, θα νομίζει ότι επρόκειτο για ένα μεγάλο, βαθύ παράπονο. Κι όμως δεν ήταν! Απόλυτα ευτυχισμένος, γαλήνιος, ήρεμος όσο ποτέ, ο Μελισσανίδης περιέγραφε απλώς την αλήθεια του μέλλοντος.
Διότι θα έρθουν γενιές και γενιές ανθρώπων που τώρα δεν υπάρχουν καν, που δεν θα έχουν την τύχη να τον γνωρίσουν, οι οποίες θα διαβάζουν, θα ακούν ιστορίες και θα μαθαίνουν για εκείνον που δημιούργησε το θαύμα των θαυμάτων για την ομάδα που τόσο αγαπούν. Ναι, αυτή είναι η ζωή κι όντως έτσι γράφεται η ιστορία...
Περπατώντας μαζί του στους χώρους του γηπέδου, ακούγοντας να περιγράφει ο ίδιος κάθε λεπτομέρεια που έφερε τη δική του προσωπική επιμέλεια, ένιωθες ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ένα με το γήπεδο. Θα μπορούσε να κοιμάται και να ξυπνάει μέσα σε αυτό, αν δεν το έχει σκεφτεί ήδη δηλαδή.
Περιφέρεσαι στους διαδρόμους και σαν ν' ακούς την καρδιά του να χτυπάει σε κάθε τοίχο, σε κάθε στροφή. Έδωσε την ψυχή του γι' αυτό το έργο, πολεμήθηκε σκληρά, αλλά δεν υπάρχει χώρος στην ύπαρξή του για μίση και δηλητήριο. Μόνο χαρά. Περηφάνια. Ηρεμία μυαλού. Το έκανε, τα κατάφερε, το απολαμβάνει.
Δεν ήταν ασφαλώς το παιδικό όνειρό του, δε μεγαλώνεις με το να σκέφτεσαι ότι θα κατασκευάσεις ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Για έναν άνθρωπο, όμως, που ξεπήδησε μέσα από τη φτώχεια της προσφυγιάς, έγινε σοφεράκι και μετέπειτα ισχυρός εφοπλιστής/επιχειρηματίας, είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό όταν ομολογεί ότι το σπίτι της ΑΕΚ ήταν ''το όνειρο της ζωής μου''. Γνωρίζω ελάχιστους ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει, εκατοντάδες άλλους που έκαναν όνειρα τα οποία ήταν αδύνατον να υλοποιήσουν.
Όμως αυτό δεν μιλάμε για κάτι που αφορά μόνον εκείνον. Ούτε καν μόνον τους ΑΕΚτζήδες. Ακουμπάει στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων που έφυγαν και θα έρθουν. Εκείνους που έζησαν για να χαράξουν το δρόμο τον οποίο ο Μελισσανίδης ακολούθησε ώστε να γιγαντώσει αυτό που σχεδόν εκατό χρόνια πριν, κάποιοι άλλοι οραματίζονταν και στη συνέχεια έχτιζαν πέτρα την πέτρα. Με τα χέρια τους.
Και εκείνους που θα έρθουν ώστε σε 100 χρόνια από σήμερα, να υπάρχει ακόμα αυτή η κληρονομιά. Ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια ότι στο βάθος των δεκαετιών, θα τον αγαπήσουν πολλοί περισσότεροι. Την πήρε στο απόλυτο τίποτα και της έδωσε τα πάντα!
Όσο για τον ανδριάντα, τη μετονομασία του γηπέδου και την μετέπειτα αναγνώριση, θέματα για τα οποία ο ίδιος δεν θέλει του λένε, δεν υπάρχει κάποιος που να μην αποδέχεται ή να μην καταλαβαίνει ότι αυτό το γήπεδο, μελλοντικά, θα λέγεται ''Δημήτριος Μελισσανίδης''.
Είναι κάτι που η ίδια η ιστορία θα απαιτήσει. Μακάρι μόνο ο επόμενος, όποτε κι αν έρθει, να είναι ικανός να βαδίσει στέρεα πάνω στο τεράστιο αποτύπωμά του με σεβασμό στις αξίες και στα ιδανικά που αυτός ο χώρος πρεσβεύει.
Οι απλοί, στυγνοί επιχειρηματίες, ουδέποτε τα κατάφεραν στην ΑΕΚ. Μόνο όσοι είχαν αγάπη, τη δική τους αγάπη, με το δικό τους τρόπο ν' αγαπούν, πέτυχαν να την απογειώσουν.
Απλά ο σημερινός αποδείχθηκε πολύ πιο καπάτσος διότι πέτυχε το ακατόρθωτο δίχως ο ίδιος να καταστραφεί. Αφήνω το ποδόσφαιρο απέξω σήμερα, είναι μια άλλη κουβέντα. Η πίκρα σβήστηκε, η επόμενη ημέρα υπάρχει. Για αιώνες...
