Μία μεγάλη αλήθεια που μεταφέρθηκε στους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ από τους υψηλά ιστάμενους του ποδοσφαιρικού επιτελείου πριν από τον πρώτα αγώνα της Γ' Εθνικής στην ιστορία αυτής της μεγάλης ομάδας, αφορούσε στη θριαμβευτική επιστροφή όλων των τεράστιων συλλόγων που βίωσαν τον ξεριζωμό από τη φυσική θέση τους και ήπιαν το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο: Αυτό του υποβιβασμού.

Αυτό που δεν είπαν (όχι ασφαλώς από άγνοια, αλλά επειδή εκείνη τη στιγμή θα χαλούσε το νόημα της πρωτοβουλίας) ο Μπάγεβιτς, ο Λυμπερόπουλος και ο Δέλλας στους παίκτες που τραβούν το κουπί στην ερασιτεχνική κατηγορία είναι ότι η Γιουβέντες, η Ντόρτμουντ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (κλπ.) στάθηκαν στα πόδια τους, περπάτησαν και ακολούθως γιγαντώθηκαν μέσα από αυτή την περιπέτεια επειδή είχαν το δικό τους σπίτι. Το δικό τους γήπεδο!

Δεν έχει και τόσο σημασία αν ήταν παλιό, μικρό, μεγάλο, νεόχτιστο... Οι ατέλειες διορθώνονται, επισκευάζονται ή ακόμα και αντικαθιστώνται. Η ουσία αποτυπώνεται στην ύπαρξη της ποδοσφαιρικής έδρας. Και η ΑΕΚ τέτοια δεν είχε, δεν έχει ακόμα... Την περιμένει και την ονερεύεται. Διότι κακά τα ψέμματα, όση δυναμική και αν έχει ο κόσμος, από όσους και αν ακολουθείται μία ποδοσφαιρική ομάδα, η ορφάνια του γηπέδου απαγορεύει την εξέλιξή της.

Η Ένωση το βίωσε πολύ καλά στο πετσί της τα τελευταία δέκα χρόνια ακριβώς επειδή δεν είχε την ασφάλεια της δικής της στέγης. Ήταν ακόμα πιο εύκολο να την ξεγελάσουν και σε δύο τουλάχιστον (γνωστές σε όλους) περιπτώσεις να την κλέψουν. « Δείξε μου το γήπεδό σου να σου πω τι ομάδα έχεις» είπε (σε κοντινή μετάφραση) πριν από κάμποσες δεκαετίες ο αείμνηστος προπονητής της μεγάλης Λίβερπουλ Μπιλ Σάνκλι. Δεν είχε άδικο...

Γι αυτά που θα έρθουν...

Δεν θα σταθώ σε μεγαλεία, κολακείες και διθυράμβους. Τα αφήνω για την ημέρα που θα στέκομαι μπροστά στην εκκίνηση της πραγμάτωσης αυτού του υψίστης σημασίας έργου για την ΑΕΚ αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά (αν ασφαλώς μάθουμε ποτέ μας να το βλέπουμε και έτσι - προσωπικά και ειλικρινώς θα επιθυμούσα ένα ανάλογο γήπεδο να αποκτήσει και ο Παναθηναϊκός). Το ότι είδαμε κάτι πανέμορφο και επιβλητικό μέσα από τις μακέτες που παρουσίασε ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν χρειάζεται περισσότερη συζήτηση.

Αυτό που μετράει είναι η ολοκλήρωση. Χαζεύεις αυτές τις φωτογραφίες και δυσκολεύεσαι να πιστέψεις... Θα διαθέτει η ΑΕΚ τέτοιο γήπεδο; Θα αποκτήσει ποδοσφαιρική έδρα που σε 2-3 δεκαετίες από σήμερα θα συζητάμε για γεγονότα τα οποία θα έχουν περάσει στις σελίδες της ιστορίας ως (πραγματικοί) μύθοι; Κατανοώ τα δύσπιστα βλέμματα και στόματα, ακόμα και τις καχύποπτες προσεγγίσεις. Όμως πλέον το πιστεύω... Αυτό θα είναι το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, δεν χωράει ούτε η παραμικρή αμφισβήτηση να περάσει από κάποια χαραμάδα του μυαλού μου.

Και ναι, το πιστεύω διότι αυτός που το «τρέχει» είναι ο Μελισσανίδης. Δεν πλέκω εγκώμια, δεν αποδίδω χαρακτηρισμούς, όμως η επιστροφή στην προσφυγική γειτονιά θα συντελεστεί επειδή την σχεδιάζει και την θέτει σε εφαρμογή ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Θεωρώ ότι, ειδικά τούτη την εποχή και περίοδο (ενδεχομένως και για τα επόμενα 15-20 χρόνια) ουδείς άλλος θα μπορούσε να το καταφέρει.

Κλείνω με ένα μήνυμα προς τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Αν ήμουν ένας από αυτούς, θα είχα πραγματικά αφηνιάσει για να εξασφαλίσω θέση στην ομάδα που σε δύο χρόνια (και κάτι) από σήμερα (καλώς εχόντων των πραγμάτων) θα μπαίνει για να αγωνιστεί σε αυτό το γήπεδο. Αυτές οι ευκαιρίες παρουσιάζονται μία φορά στη ζωή και δεν είναι για όλους. Ας το έχουν και τούτο στην άκρη του μυαλού τους...

ΥΓ. Επιτέλους, όλοι οι αφεντάδες, δημοτικοί άρχοντες, wanna be σερίφηδες και χαρτογιακάδες της πόλης φαίνεται ότι συμφωνούν για την κατασκευή του έργου που εκτός των άλλων θα φέρει και 2.000 θέσεις εργασίας στην περιοχή. Το είχα γράψει και την προηγούμενη φορά, το ποτάμι δεν μπορεί να γυρίσει πάλι πίσω για 5, 10, 50 ή 131 «περίεργους».