Στην πιο μεγάλη μέρα της δουλειάς μου κατάλαβα ότι ο Ρουμπάμπας είναι ο ίδιος ο Μελισσανίδης

Σας έχω τρελάνει στα βιωματικά κείμενα αυτές τις μέρες, όμως ένα γήπεδο γίνεται μια φορά στον αιώνα. Βασικά ένα τέτοιο γήπεδο, γίνεται μια φορά στον αιώνα και το φτιάχνει μόνο ο Μελισσανίδης. Το σημειώνω από την αρχή γιατί έτσι θέλω και όχι επειδή έτσι πρέπει. Αυτός και άλλος κανείς! Τώρα προχωρώ σε όσα έζησα την Παρασκευή (30/10), έξω από και μέσα στο παλάτι μας, μέσα κι έξω από το Ναό!

Είδα τον παιδικό φίλο μου, τον Νίκο Ζανή, με τις κόρες του αγκαλιά, τον παππού, τη γιαγιά και τον αδερφό του, να στέκονται μπροστά στην κάμερα του SPORT24 και να δακρύζουν. Τα λόγια να μη βγαίνουν από τη συγκίνηση. Αν με ρωτούσες πριν, θα σου έλεγα ότι θα έτρεχαν ποτάμι και από τα δικά μου μάτια.

Όμως ήταν τέτοια η χαρά μου που κρατούσα το μικρόφωνο και μέσα από αυτό περνούσαν τόσα συναισθήματα, που απλώς το απολάμβανα χαμογελαστός. Συναισθήματα δικών μου ανθρώπων, μέσα από τους οποίους μιλούσα κι εγώ. Έλεγαν όσα είχα κατά νου, πνίγονταν βουρκωμένοι, προσπαθούσαν να βρουν τα λόγια.

Θα μπω μέσα, πριν βγω ξανά έξω... Μέσα στο γήπεδο. Παρακολούθησα μια γιορτή που σε κάθε στιγμή της, είχε και κάτι να σου πει. Δίχως υπερβολές, χωρίς εμμονή σε οτιδήποτε θα μπορούσε να κουράσει.

Με τόσες συμβολικές αναφορές μαζεμένες, αλλά όχι σκόρπιες. Στοχευμένες για να μας θυμίζουν από που ήρθαμε και ποιοι είμαστε. Και τότε, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά, είδα αυτό που μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια είχα ζήσει. Ήμασταν ξανά εκεί, όλοι μαζί.

Όσοι αποφεύγαμε το ΟΑΚΑ, όσοι δεν πηγαίναμε τα παιδιά μας εκεί γιατί δεν θέλαμε να ζήσουν κάτι ξένο, όσοι το τολμούσαν για να τα κρατήσουν δίπλα στην ΑΕΚ.

Όσοι μαλώναμε για αυτά που γίνονται ή δεν γίνονται, γι' αυτά που πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να συμβούν αλλά δεν προχωρούσαν. Όλοι όσοι είχαμε μια γνώμη που ήταν διαφορετική από αυτή των άλλων. Μα, χθες, υπήρχε μόνο μία παραδοχή: Ναι, επιστρέψαμε, ναι, είμαστε πάλι εδώ. Μαζί!

Είδα στις οθόνες του γηπέδου, τον Δημήτρη Μελισσανίδη να σπάει. Όσο κι αν προσπαθούσε να το συγκρατήσει, είμαι βέβαιος ότι κι ο ίδιος, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ζούσε αυτό που χρόνια περίμενε: να σπάσει μπροστά στο θαύμα των θαυμάτων. Να δακρύσει που όλοι, επιτέλους, αντιλαμβάνονταν ότι μόνον εκείνος το μπορούσε. Τι συμπέρανα εγώ; Ότι ο Ρουμπάμπας, ο περίφημος Ρουμπάμπας, είναι ο ίδιος! Ανάποδα να τον γυρνούσαν, το γήπεδο θα το έκανε.

Αχταρμάς οι σκέψεις μου, αλλά πως να μην είναι και ζαλισμένες;

Πριν από τα εγκαίνια, είχα άγχος. Για τη δουλειά, γι αυτό που θα έπρεπε να υπηρετήσω έξω από αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, πριν όλα αυτά ξεκινήσουν, ονειρευόμουν μια χαλαρή ημέρα. Να πάω εκεί με τον Σπύρο και να μην κάνω τίποτα ιδιαίτερο, μόνο να περπατώ μαζί του και να απολαμβάνω. Κι αν ήθελα να συγκινηθώ, να το έκανα δίχως να σκέφτομαι, δίχως να με νοιάζει.

Αλλά... Ο Παντελής Βλαχόπουλος με ήθελε εκεί, απέξω με ένα μικρόφωνο. Να μεταφέρουμε στις οθόνες σας, του συμβάντος την αλήθεια. Του το ομολόγησα ότι θα με δυσκόλευε όλο αυτό, όμως σήμερα πρέπει να του πω ένα ευχαριστώ που δεν υπήρχε καν περιθώριο να το συζητήσουμε.

Ήταν η πιο όμορφη δημοσιογραφική εμπειρία της ζωής μου. Και μάλλον θα ήμουν ανόητος αν υπήρχε ένας τρόπος να ξεγλιστρήσω από αυτό. Είχε δίκιο: έπρεπε εγώ να είμαι εκεί!

Σας το είπα εξ αρχής, το κείμενο είναι κυρίως αυτοαναφορικό. Ένιωσα χθες την αναγνώριση που κάθε άνθρωπος θέλει να βιώνει όταν ξέρει ότι κάνει ειλικρινώς, τίμια και με πάθος τη δουλειά του.

Άκουσα λόγια γι αυτήν, από κοντά και όχι υπό από το κέλυφος των Social Media, τα οποία με έκαναν να νιώσω ότι μετά από 26 χρόνια εργασίας, αφοσίωσης, ρεπορτάζ και αγάπης, ανιδιοτελούς αγάπης για τη δημοσιογραφία, ναι, κάνω κάτι σωστά. Δεν θα πω καλά ή μέτρια, αλλά σίγουρα σωστά.

Δεν έχω γυρίσει ποτέ, μα ποτέ, πιο γεμάτος στο σπίτι μου. Με το γιο μου να ζει αυτό που πάντα ήθελα, όπως εγώ το περίμενα και το επιζητούσα για εκείνον. Με τους φίλους μου, γνωστούς ή αγνώστους -μα όλοι φίλοι είμαστε εκεί μέσα- να ζουν την ευτυχία.

Με μένα, να νιώθω πιο πολύ από ποτέ καλά με τον εαυτό μου. Μια τέλεια ημέρα, η πιο σπουδαία στη ζωή μου που μόνο με τις γεννήσεις των παιδιών μου μπορώ να συγκρίνω. Άλλωστε γεννήσαμε και χθες: την επανίδρυσή μας!