Το να ρίξει κάποιος το ανάθεμα σε έναν «σκουριασμένο» τερματοφύλακα, στον οποίο η ίδια η ομάδα δημιούργησε σύνδρομο εμπιστοσύνης με τη μη χρησιμοποίησή του επί 19 μήνες σε επίσημη αναμέτρηση, είναι τουλάχιστον αφελές. Ασφαλώς και ήταν καταδικαστικό το λάθος του Αθανασιάδη στο σημείο που συνέβη κι ενώ η ΑΕΚ ήταν με 10 ποδοσφαιριστές, όμως για να οδηγηθεί η Ένωση στην ήττα-αποκλεισμό από την άσημη Ζόρια, θα έπρεπε ο προπονητής της να τα κάνει όλα λάθος. Και αυτό ακριβώς έκανε!

Αυτό που ήθελε να παίξει ο Καρέρα, απλά δεν παίζεται χωρίς τον Μάνταλο. Κι επειδή έπιασε στο πρώτο ματς ως σχηματισμός (3-5-2), δεν σημαίνει ότι θα λειτουργήσει το ίδιο καλά όταν απουσιάζει ο άνθρωπος που τον καθιστά λειτουργικό και δεν προκύπτει αντικαταστάτης που να έχει έστω κοντινά χαρακτηριστικά σε αυτά του αρχηγού της ΑΕΚ. Καλός, χρυσός, κομβικός ο Σάκχοφ, αλλά αυτή τη δουλειά δεν την έχει στο ρεπερτόριό του. Ούτε ο Κρστίτσιτς επίσης. Έτσι είδαμε ένα ημίχρονο που η Ένωση ήθελε να παίξει όπως στην Ουκρανία, αλλά αυτό ήταν απλά αδύνατον με τον τρόπο που επιχειρούσε να το κάνει.

Πήγαν οι δύο ομάδες στα αποδυτήρια και προφανώς ο Καρέρα, ήταν ο μοναδικός στον οποίο άρεσε αυτό που έβλεπε για να μην το αλλάξει. Επανέφερε τους ίδιους 11, αυτούς δηλαδή που στη διάρκεια του πρώτου 45λεπτου δεν κατάφεραν μέσα από συνδυαστικό ποδόσφαιρο να δημιουργήσουν έστω μισή ευκαιρία για γκολ, δίνοντας περισσότερο θάρρος στη Ζόρια, η οποία στα τέλη του πρώτου μέρους είχε προειδοποιήσει και στο 47΄απείλησε με τον Γιουρτσένκο.

Ο αποκλεισμός από την Ευρώπη, ήρθε με τρόπο οδυνηρό, μια ήττα που ήταν για να ντρέπονται όσοι την υπέστησαν, όχι επειδή ήρθε το ευρύ υπέρ των Ουκρανών 3-0 μετά από το θριαμβευτικό 4-1 για την ΑΕΚ στη Ζόρια, όσο διότι η Ένωση έμοιαζε με μικρή ομάδα ακόμα και όταν αγωνιζόταν με ένδεκα ποδοσφαιριστές.

Εγκλωβισμένη σε ένα ποδόσφαιρο με κόφτη στη δημιουργία, επειδή ο προπονητής της θεώρησε σωστό να της σταματήσει την φόρα που είχε αποκτήσει με το επιθετικό στυλ απέναντι στην ΑΕΛ, για να παίξει με τρεις στόπερ και δύο μπακ τα οποία δεν ξέρουν πώς να δημιουργούν πάνω από τη μεσαία γραμμή. Απέναντι σε ποιον; Στη Ζόρια!

Στην Ευρώπη δεν είναι να χαρίζεις παιχνίδια και να πετάς ευκαιρίες, ασχέτως με τις ελπίδες που έχεις για να πετύχεις κάτι. Κάθε αγώνας είναι μια σελίδα σε μια ιστορία που γράφεται αργά και δεν σου δίνει πολλές ευκαιρίες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Είναι επίσης και το θέμα του γοήτρου, ακόμα περισσότερο δε όταν για χρόνια ολόκληρα φυτοζωείς και αργότερα περνάς μέσα από τις μικρές κατηγορίες για να ψάξεις το restart και να βγεις από το τέλμα στο οποίο έχεις περιέλθει. Αυτά η ΑΕΚ όχι απλώς δεν θα πρέπει να τα ξεχνά, αλλά να τα διδάσκει κιόλας σε όσους φορούν τη φανέλα της. Ασφαλώς και στους προπονητές της.

Μέσα στους εκτός τόπου και χρόνου παίκτες, δέσποζε ξανά ο Ινσούα. Σέντρες στο πουθενά (ποτέ έστω κοντά σε συμπαίκτη), φάουλ αχρείαστα, φάσεις επιθετικά χαλούσε και λάθη πίσω έκανε, ένα από αυτά δε έφερε τη μεγαλύτερη ευκαιρία των Ουκρανών με τον Γιουρτσένκο, πριν ανοίξουν το σκορ. Και εκείνος ο Σβάρνας, να επιχειρεί σέντρα καταλαβαίνοντας ότι έχει δώσει μια στραβοκλωτσιά και η μπάλα να πηγαίνει στο δοκάρι την ώρα που εκείνος έχει γυρίσει την πλάτη του και καταριέται τον εαυτό του. Πώς να μπει η μπάλα μέσα όταν μουντζώνεις και την τύχη σου…