Στον έναν βαθμό διαφορά δεν κλαις, σκέφτεσαι μόνο πώς θα το πάρεις

Δέκα είναι οι αγώνες μέσα στη σεζόν που η ΑΕΚ προηγήθηκε στο σκορ, όμως στο τέλος δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη.

Κι είδε έναν αντίπαλο, τον ΠΑΟΚ εν προκειμένω, να πανηγυρίζει για το ομολογουμένως σημαντικό επίτευγμά του να πάρει ισοπαλία στη Νέα Φιλαδέλφεια, επιστρέφοντας από το εις βάρος του 2-0.

Ας μην ξεχνάμε ότι στα προηγούμενα παιχνίδια δεν είχε καταφέρει καν να σκοράρει εκεί.

Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι εύκολα, αλλά και πότε ήταν; Μήπως πέρυσι; Προφανώς κι όχι! Όποιος θυμάται την εξέλιξη των πραγμάτων, η ΑΕΚ κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μέσα από πολύ κόπο και συνδυασμούς αποτελεσμάτων.

Τι πιο φυσιολογικό να καλείται να πράξει το ίδιο και φέτος, όταν ο βασικός αντίπαλος δεν είναι ένας, αλλά τρεις;

Το ότι υπήρξαν ευκαιρίες που χάθηκαν ώστε η ομάδα να αποσπαστεί και μάλιστα με αρκετούς βαθμούς από τους άλλους διεκδικητές, δεν συνεπάγεται κιόλας ότι η ΑΕΚ δεν θα κάνει γκέλες.

Όλοι έχουν κάνει άλλωστε. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν αυτή τη στιγμή. Όλοι έχουν ακριβώς 25% για την κατάκτηση του τίτλου, ασχέτως με το ότι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός έχουν ελαφρώς λιγότερους βαθμούς από τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ.

Μία ήττα στα τελευταία 19 ντέρμπι

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί σε ένα πρωτάθλημα το οποίο παίζεται επί ίσοις όροις και διεκδικείται από τέσσερις ομάδες, πρέπει να είναι η Ένωση εκείνη που παρουσιάζεται περισσότερο ευάλωτη πνευματικά;

Αν είναι έτσι θα το διαπιστώσουμε στην πορεία, ποιος ο λόγος όμως να προκαταβάλλουμε για αυτό;

Έρχονται πέντε παιχνίδια απέναντι στους τέσσερις του Big-5, με την ΑΕΚ να μετρά μόλις μία ήττα στα τελευταία 19 ντέρμπι. Προφανώς το ζητούμενο πλέον δεν είναι να μην χάνει αλλά να κερδίζει.

Ειδικά τα επόμενα δύο με τον Άρη, είναι τα πλέον κομβικά. Οτιδήποτε λιγότερο από έξι βαθμούς θα δημιουργήσει επιπρόσθετη πίεση κι άγχος, μα ακόμα κι αυτό αν συμβεί, ποιος αλήθεια λέει ότι η ΑΕΚ δεν μπορεί να νικήσει στα επόμενα τρία με Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό;

Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά όχι κι απίθανο. Αυτό είναι βέβαια κάτι το οποίο πρέπει η ίδια να το πιστέψει, στον βαθμό που το έκανε πέρυσι.

Ακόμα και τώρα, πού όλοι λένε ότι έχουν διαβάσει καλύτερα, με εξαίρεση το ντέρμπι της Νέας Φιλαδέλφειας κόντρα στον Ολυμπιακό στο οποίο είναι τέλει κέρδισε, σε όλα τα άλλα παιχνίδια είναι η ομάδα που έχει κυριαρχήσει.

Το λένε οι αριθμοί κι όλες οι αναλύσεις. Καλύτερη κυκλοφορία, πιο εύστοχες πάσες, περισσότερες κλασικές ευκαιρίες για γκολ, σε όλα τα επιμέρους ζητήματα είναι υπέρτερη.

Το φετινό είναι ένα διαφορετικό πρωτάθλημα

Το ξαναγράφω, ακόμα και τώρα που όλοι ξέρουν πώς παίζει κι η εικόνα της είναι αδιαμφισβήτητα μακρινή από την περυσινή: το φετινό είναι ένα διαφορετικό πρωτάθλημα, με πολύ καλύτερους διεκδικητές απέναντί της.

Κι η ΑΕΚ παραμένει εκεί, στον ένα βαθμό πίσω από τον ΠΑΟΚ που θα μπορούσε να είναι 4-5 παραπάνω και μπροστά του αν δεν είχε πετάξει τόσους βαθμούς με τους μικρούς της κατηγορίας.

Σημασία έχει όμως ότι παραμένει εκεί. Βασική διεκδικήτρια του τίτλου. Με τις δικές της ίδιες πιθανότητες να τον κατακτήσει ξανά, απέναντι σε ισοδύναμους αντίπαλους.

Αλίμονο αν υπάρχει έστω κι ένας μέσα στην ομάδα που να μην πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Είναι λογικό να υπάρχει στεναχώρια, κατήφια που προκύπτει από την εσωτερική αναγνώριση ότι οι ίδιοι έχουν αδικήσει τους εαυτούς τους κι έχουν πετάξει τόσους και τόσους βαθμούς, όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Ίσα-ίσα που εκείνοι εξακολουθούν να κρατάνε τις τύχες του πρωταθλήματος στα χέρια τους.

Νικούν και το παίρνουν, μπορούν και το ξέρουν.