Στου Μανόλο το μαντρί

Τα παιχνίδια του μυαλού αρέσουν στον Χιμένεθ. Και την απόφαση την είχε πάρει πριν από τη διεξαγωγή του αγώνα με το Λεβαδειακό. Να τους κρατήσει όλους μαζί και κοντά του μετά το παιχνίδι, να τους αφήσει την Δευτέρα μετά την προπόνηση να «αδειάσουν» λίγο το μυαλό τους και να τους ξαναμαζέψει στο ξενοδοχείο την Τρίτη.

Απόφαση με την εξής λογική. Από το να τους έχει από τη Δευτέρα κλεισμένους στον ίδιο χώρο, επέλεξε να μοιράσει τα βράδια στο ξενοδοχείο και να αφήσει μια κενή ημέρα για να μείνει ο κάθε ένας με τις σκέψεις του. Να προβληματιστεί ή να χαλαρώσει, ανάλογα με το πως το αισθάνεται. Για τον Μανόλο η εσωτερική ενδοσκόπηση είναι εξίσου σημαντική. Όπως και η άποψη ότι δεν απαιτείται συνεχές ντάντεμα και πολύ μπλα-μπλα σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ειδικά όταν το φεγγάρι της ομάδας είναι καλό.

Βέβαια, όπως εξελίχθηκε η σεζόν και με την επικύρωση της συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της επόμενης περιόδου, ο αγώνα της Τετάρτης ισούται με το 90λεπτο παίξιμο όλων των κόπων, αγωνιών και φιλοδοξιών αυτής της ομάδας. Της (τακτικά και όχι βάσει συνολικής δόμησης) δικής του ΑΕΚ όπως αυτή παρουσιάζεται από την ημέρα που την ανέλαβε, ούσα πλέον ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο από αυτό που ανέλαβε. Και στο μυαλό και στα γήπεδα.

Ομολογουμένως είναι πολλά αυτά τα οποία καλείται να διαχειριστεί. Τον αντίπαλο που ξέρει ότι πρέπει να σκοράρει τουλάχιστον δύο φορές για να μπει σε διαδικασία πρόκρισης και θα παίξει με περισσότερο ρίσκο. Τη δική της ικανότητα να αξιοποιήσει το 2-1 του πρώτου αγώνα παίζοντας εξίσου αποφασιστικά και όχι με τη σκέψη ότι μπορεί και να της αρκεί. Θέλει γκολ η ΑΕΚ, όχι τόσο πιεστικά όσο ο Ολυμπιακός, όμως αναμφίβολα το χρειάζεται.

Ο ΚΟΣΜΟΣ, Η ΑΔΗΜΟΝΙΑ, Ο ΑΡΑΟΥΧΟ

Όπλο ασφαλώς μεγάλο όταν ξέρεις να τον βάζεις στην εξίσωση. Όταν κάνεις αυτό που πρέπει για να μην σου γυρίζει μπούμερανγκ. Ένα ΟΑΚΑ κοντά στο να είναι γεμάτο παρά τη δύσκολη ημέρα. Άνθρωποι που θα σπρώχνουν για τη νίκη, κάποιοι ίσως ανυπόμονα. Στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ η βοήθειά του για την επιστροφή από το 0-2 στο 2-2 ήταν καθοριστικής σημασίας.

Ακριβώς όμως επειδή η ίδια η ομάδα, ήταν αυτή που του έδειχνε ότι μπορούσε να το καταφέρει. Στο τέλος, όταν έπρεπε να υπάρχει περισσότερη σύνεση, η κάψα για την ολική ανατροπή μετατράπηκε σε βιασύνη κι έφερε το ανάποδο αποτέλεσμα. Υπομονή, προσήλωση, συγκέντρωση, απόλυτη πειθαρχία στις εντολές του προπονητή. Και ασφαλώς καθαρό μυαλό στις προσωπικές μονομαχίες.

Και μετά πάμε στον Αραούχο... Αυτός θα είναι το κλειδί του ματς. Αυτός ήταν και στον πρώτο ημιτελικό. Όλοι αντιλαμβάνονται πλέον την ευλογία που λαμβάνει το παιχνίδι της ομάδας όταν ο Αργεντινός είναι στην 11αδα και πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα μεσοεπιθετικά (και όχι απλά εντός του κουτιού της αντίπαλης περιοχής) όταν αυτός βρίσκεται έξω από αυτήν. Περνάει η μπάλα από τα πόδια του; Κάτι καλό θα συμβεί. Με λίγες επαφές, με απλά πράγματα. Η κλάση του αληθινά ξεχωριστού ποδοσφαιριστή.

Photo Credits: Eurokinissi