Η αβάσταχτη απλότητα με την οποία χαϊδεύει τη μπάλα ο Μουαμέρ Τάνκοβιτς κάθε φορά που πρέπει να πασάρει ή να πλασάρει, είναι αυτή που ομορφαίνει τόσο πολύ και ασφαλώς καθιστά πιο αποτελεσματικό το παιχνίδι της ΑΕΚ μεσοεπιθετικά.

ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟ KILLER INSTINCT

Ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας Ίλια Ιβιτς, προσπάθησε ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρει με την τρίτη προσπάθεια -κι έχοντας μαζί του την τύχη να επιλέξει άλλη ομάδα ο Βούλγαρος Ντεσπόντοφ που είχε περισσότερες συμπάθειες εντός της Ένωσης- την έλευσή του στην Ελλάδα, κάνει πολύ γρήγορα διαφορά. Επίσης, κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους και πιο χαρούμενους, αφού η σκέψη του είναι πρωτίστως στο πως θα τους αξιοποιήσει και δευτερευόντως στο να σκοράρει. Αν και όταν το αποφασίζει, δείχνει να έχει πολύ ανεπτυγμένο το killer instinct.

Σύμφωνοι, δεν είναι η Ζόρια το μεγαθήριο, όμως η ΑΕΚ κατά το παρελθόν τα έχει κάνει μούσκεμα με κάμποσους αντιπάλους ίδιας ή και χαμηλότερης δυναμικότητας αδικώντας τον εαυτό της και απογοητεύοντας όσους έχουν από εκείνη απαιτήσεις. Από την άλλη ωστόσο, το πόσο πιο αρμονικές είναι οι συνεργασίες μεσοεπιθετικά όταν μέρος του κόλπου είναι ο Σουηδός με τα ''μαγικά χαϊδέματα'' στη μπάλα, δεν επιβεβαιώνεται από το συγκεκριμένο ματς και μόνο, αλλά από μία ακολουθία αγώνων στη διάρκεια των οποίων ο Τάνκοβιτς εντυπωσίασε με την ευκολία του να απλώνει την ποιότητά του μέσα στο γήπεδο παίζοντας με αλτρουισμό. Το πόσο καλά ξέρει να δημιουργεί μπελάδες στις αντίπαλες άμυνες, το διαπιστώσαμε επίσης κόντρα στον ΠΑΟΚ (με την τρομερή ασίστ στον Ασναριφάρντ) και απέναντι στη Λέστερ (με την απίθανη κίνηση στο χώρο και εκτέλεση, μειώνοντας το σκορ).

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΔΙΚΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ

Είναι επίσης ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η ΑΕΚ βρήκε στο ουκρανικό έδαφος ένα ιδιαίτερα λειτουργικό τρίγωνο, δίχως μέσα σε αυτό να συμπεριλαμβάνονται κάποιος ή κάποιοι εκ των Ολιβέιρα, Ανσαριφάρντ και Γκαρσία, δηλαδή οι δύο φορ της ομάδας και ο εξτρέμ που αποκτήθηκε για να αλλάξει το παιχνίδι ρουτίνας της Ένωσης στις πτέρυγες με την ταχύτητα, την έκρηξη και την ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός. Το συνέθεσαν ο Τάκνκοβιτς, ο Λιβάγια και ο Μάνταλος, οι οποίοι δίχως να είναι γρήγοροι είχαν μεταξύ τους συνεργασίες κινηματογραφικής ταχύτητας ακριβώς επειδή επέλεξαν να παίξουν για τον συμπαίκτη και απέφυγαν περιττά πράγματα με ανούσιες ντρίμπλες ή άσκοπα κρατήματα και κουβαλήματα της μπάλας.

Το φυσιολογικό για την ΑΕΚ είναι να παίρνει τα παιχνίδια απέναντι σε μικρές μπροστά στο δικό της ευρωπαϊκό μέγεθος ομάδες, να παίζει κυριαρχικά κόντρα σε αυτές και να επιβάλλεται με τη δεδομένα υπέρτερη ποιότητά της. Υπάρχουν πολλές φορές που η ίδια Ένωση αδικεί τον εαυτό της και παίζει φοβικά κόντρα σε αντιπάλους που τους "έχει" εύκολα, εφόσον είναι σοβαρή. Αυτό ακριβώς ήταν χθες. Κατέστησε από την αρχή σαφές στη Ζόρια ότι δεν θα αστειευτεί αυτό το βράδυ και έκανε δύο γκολ σε τρεις κλασικές ευκαιρίες του πρώτου ημιχρόνου για να ξεκαθαρίσει στη Ζόρια ότι είναι μάταιο έστω και το να προσπαθεί.

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο θα μπορούσε να γκρινιάξει κάποιος, είναι η μεγάλη καθυστέρηση να δοθεί χρόνος ξεκούρασης στους Σάκχοφ και Κρστίτσιτς (ενόψει της μάχης με τον Άρη) οι οποίοι στο δεύτερο ημίχρονο δυσκολεύονταν να πάρουν τα πόδια τους από την κόπωση, ασχέτως αν το προσπαθούσαν στα κόκκινα. Θα έπρεπε ο ένας να έχει αποχωρήσει στο ημίχρονο και ο δεύτερος στο 60'. Εκ του αντιθέτου έφτασε το ματς στο 68' για να ζητήσει επίμονα την αλλαγή του ο μπαϊλντισμένος και εξουθενωμένος Ουκρανός, ενώ ο Σέρβος αποχώρησε κάπου στο 85'. Τραγική διαχείριση και υπερβολική φοβία απέναντι σε έναν αντίπαλο εμφανώς υποδεέστερο. Στο φινάλε, αν δεν μπορεί ο Σαμπανάτζοβιτς να πάρει έστω ένα ημίχρονο σε τέτοιο ματς, τότε τι στο καλό τον κράτησαν;