Τα ναι και τα όχι του Ντέμη

Κάθε επιστροφή είναι μία απόφαση δύσκολη και περισσότερο απαιτητική από την πρώτη φορά. Οφείλεις να ζυγίζεις όλες τις παραμέτρους, να στίβεις το μυαλό σου αναλύοντας προηγούμενα λάθη και αναζητώντας τις διεξόδους από το λαβύρινθο της ανασφάλειας για τη χαμένη εμπιστοσύνη.

Η δεύτερη ευκαιρία είναι συνήθως και η πλέον καθοριστική διότι τα σφάλματα απαγορεύονται. Ή μάλλον δύσκολα συγχωρούνται από τους άλλους ακόμα κι αν εσύ πιστεύεις ότι πράττεις το σωστό.

Ο Νικολαΐδης επεργάζεται τη σωτηρία της ΑΕΚ καιρό τώρα. Για το μικρόβιο που τον έκανε να δραστηριοποιηθεί το καλοκαίρι του 2004 όταν (όπως και τώρα) ουδείς άλλος το έψαχνε όσο εκείνος για να βρει τη λύση, δεν υπάρχει ισχυρή αντιβίωση. Και όταν διαπίστωσε ότι αυτή η δεύτερη απόπειρά του κέρδιζε ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές, μπήκε για τα καλά στη διαδικασία της επαναδραστηριοποίησης. Και ξεκίνησε τις ενέργειες...

Ο Ντέμης, είτε το επιθυμεί, είτε όχι, αντιμετωπίζεται και πάλι ως σωτήρας από μία σημαντική (αν όχι τη συντριπτικά μεγαλύτερη) μάζα ΑΕΚτζήδων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό για εκείνον, τουναντίον δημιουργεί απαιτήσεις και προσδοκίες υψηλότερες από αυτές στις οποίες ενδεχομένως μπορεί να ανταποκριθεί.

Και πλέον έχει πολλά περισσότερα να χάσει εν συγκρίσει με το 2004. Την ψυχική ηρεμία του, την έξωθεν καλή μαρτυρία του η οποία είναι ακόμα αναγνωρίσιμη από πολλούς (αν όχι τους περισσότερους) ομοϊδεάτες του, αλλά πάνω από όλα τη στάμπα μίας ενδεχομένης αποτυχίας.

Και όλοι γνωρίζουμε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν «πολυγουστάρει» όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν μία υγιή κατάσταση χρησιμοποιώντας «καθαρές» τακτικές. Τουναντίον αναζητεί τον τρόπο αρχικά να τους «καπελώσει» και εν συνεχεία να τους απομακρύνει. Έτσι παίζεται το παιχνίδι εδώ...

Οι δεύτερες σκέψεις

Οι συστάσεις για την παραμονή του σε αδράνεια είναι πολλές. Οι πιέσεις από ανθρώπους που τον αγαπούν και φοβούνται ότι τον παρακινεί το συναίσθημα και όχι η λογική, ακόμα περισσότερες.

Ωστόσο αν ο Ντέμης χαρακτηρίστηκε από (όχι σκόπιμη αλλά σε πολλές περιπτώσεις ευλαβή για τον ίδιο και την ΑΕΚ) «ξεροκεφαλιά» ως πρόεδρος, άλλο τόσο υπεύθυνος αισθάνεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η αγαπημένη ομάδα του. Και μέσω της διαδικασίας για την εξεύρεση λύσης, αναζητεί και τη δική του εξιλέωση.

Χτυπάει πόρτες, πέρασε το κατώφλι του Ρέστη και του Μυτιληναίου (κι ας μην το παραδέχεται για ευνόητους λόγους ότι το έπραξε για την ΑΕΚ), βρήκε τον Μπεθάνη και συνεχίζει να το ψάχνει.

Δεν θα είχε ανάγκη κανέναν άλλον στην περίπτωση που τα χρήματα που υπεξαιρέθηκαν από τον Ψωμιάδη και εντοπίστηκαν στους λογαριασμούς των παιδιών του, ήταν βέβαιο ότι θα επιστραφούν στο νόμιμό κάτοχό τους. Όμως ξέρει ότι (τουλάχιστον όχι ακόμα) δεν μπορεί να βασίζεται σε αυτά.

Είναι και οι αντίθετες φωνές στις τάξεις των οπαδών. Θα μείνουν σιωπηρές ή θα προκαλέσουν αντιδράσεις στην πρώτη διοικητική «ανορθογραφία»; Θα τηρηθεί η κόκκινη γραμμή ή θα επέλθει ένας νέος διχασμός;

Θα υπάρξει συσπείρωση, θα ξαναγίνουν πάρτι στο ΟΑΚΑ (ή Θεού θέλοντος στη Νέα Φιλαδέλφεια) ή θα προκύψουν εκατέρωθεν ύβρεις και αλληλοσπαραγμός στο όνομα του;

Διαχωρίζοντας την περίπτωση του Ντέμη από όλα όσα συμβαίνουν στην ΑΕΚ του 2012, οφείλουμε όλοι να ομολογήσουμε ότι πρόκειται για την πλέον αμφιλεγόμενη προοπτική επιστροφής ενός διοικητικού παράγοντα στην ιστορία της Ένωσης.

Αυτό και μόνο αν αναλογιστεί κανείς θα καταλάβει πόσο πολύ υπάρχει η ανάγκη να τυλιχτούν όλοι γύρω από ένα πρόσωπο για να ξαναβρούν την ελπίδα, το χαμόγελο αλλά μαζί και την αεκτζήδικη μανία της προσωπολατρίας και της αποκαθήλωσης. Αυτοί είμαστε και δεν αλλάζουμε...