Αλίμονο αν μπούμε στη διαδικασία να καταλογίσουμε ευθύνες για αυτή την κατ' εξακολούθηση χαλαρότητα -στα όρια του φόβου- που η ΑΕΚ παρουσιάζει στα τελειώματα των αγώνων της.

Μια κατάσταση που άρχισε να της συμβαίνει και στα ντέρμπι, πλέον, μετά το επίπονο διάστημα των πεταμένων βαθμών κόντρα στους θεωρητικά πιο αδύναμους του πρωταθλήματος.

Δέχτηκε την ισοφάριση από τον ΠΑΟΚ, το έπαθε ξανά από τον Άρη μέσα από στατική φάση κι ενώ είχε φέρει τα πράγματα στα μέτρα της και στα δύο παιχνίδια.

Το κομμάτι που λείπει από το παζλ

Ένα από τα πιο ξεχωριστά κατορθώματα της παρέας του Αλμέιδα μέσα από τη δική του προσέγγιση, ήταν -αλλά δεν παραμένει- η ικανότητα αυτής της ομάδας να παίζει με το μυαλό των άλλων και όχι εκείνοι με το δικό της, όπως συμβαίνει τελευταία.

Ένα σύνολο το οποίο ανταποκρινόταν απέναντι σε όλες τις αναποδιές και που όχι απλώς δεν έχανε βαθμούς στην πιο κρίσιμη καμπή των αναμετρήσεων, αλλά τους κέρδιζε κιόλας, πιστοποιώντας ότι έχει διαμορφώσει χαρακτήρα ομάδας έτοιμης για να κατακτήσει τον τίτλο. Όπως και συνέβη!

Φαίνεται ότι αυτό είναι ένα κομμάτι που λείπει από το φετινό παζλ σε σχέση με το περυσινό, μα το μεγάλο ζητούμενο είναι αν έχει χαθεί ή όχι.

Αν έχει πεταχτεί στα σκουπίδια και πλέον δεν αντικαθίσταται, ή αν είναι κάπου πεσμένο στο χαλί ώστε να βρεθεί και να κουμπώσει ξανά με τα υπόλοιπα.

Να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη

Αυτή η κατάσταση θα πρέπει πρώτα από όλα να ανησυχεί τους ποδοσφαιριστές. Ο προπονητής το βλέπει, το διαπιστώνει και το επισημαίνει, όμως είναι τα δικά τους μυαλά αυτά που πρέπει να γυρίσουν το διακόπτη.

Ο κάθε ένας από τους παίκτες ξεχωριστά, οφείλει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να σκαλίσει βαθιά μέσα στη σκέψη του για να δώσει στον ίδιο την απάντηση.

Έχει τη δίψα και την επιθυμία που τον χαρακτήριζε και πέρυσι; Είναι το ίδιο πεινασμένος όσο τότε τώρα που οι αντίπαλοι είναι και περισσότεροι αλλά και πιο δύσκολοι;

Αυτό που πάντοτε λένε οι προπονητές που έχουν φιλοσοφήσει καλά το ποδόσφαιρο, όπως για παράδειγμα ο Αλμέιδα, είναι ότι στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου όταν αναγνωρίζεις ότι έχεις κάνει το καλύτερο που μπορούσες, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Νιώθουν όλοι οι παίκτες της ΑΕΚ έτσι;

Παραδέχονται κάνοντας την αυτοκριτική τους ότι ήταν όσο αφοσιωμένοι και συγκεντρωμένοι θα έπρεπε να είναι μετά από κάθε φορά που η ομάδα σπατάλησε βαθμούς με τρόπους που δεν συνιστούν γνώρισμα ενός συνόλου που διεκδικεί το πρωτάθλημα;

Η αυτογνωσία είναι η μοναδική οδός, αλλιώς θα βγουν χαμένοι

Αν ναι, τότε όλα καλά και προχωρούν με τον πήχη χαμηλωμένο, γιατί δεν θα έπρεπε να είναι τόσο ψηλά. Επειδή όμως, εμείς που είμαστε απ' έξω διακρίνουμε ότι και περισσότερα μπορούν και τους εαυτούς τους αδικούν, είναι τώρα που πρέπει να τους πούμε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Αυτό το κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να βρουν ξανά εφόσον θέλουν να κατακτήσουν το πρωτάθλημα.

Δεν μου αρέσει η λέξη μπλαζέ, δεν μου δίνουν την εντύπωση ότι αντιμετωπίζουν με ύφος ανωτερότητας ή υπεροψίας τους αντίπαλούς τους. Δεν γίνονται αυτά στις ομάδες του Ματίας Αλμέιδα.

Ότι είναι όμως περισσότερο χαλαροί από αυτό που θα έπρεπε να επιτρέπουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους λίγο πριν από την έναρξη της πιο σημαντικής διαδικασίας που υπάρχει μπροστά για να είναι ξανά πρωταθλητές, οφείλουν να το δουν και να το αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια και δίχως το φόβο ότι έχουν σφάλλει.

Η αυτογνωσία είναι η μοναδική οδός σε αυτές τις περιπτώσεις για να επιστρέψεις στη σωστή κατεύθυνση.

Πρέπει να παραδεχτούν ότι κάτι δεν κάνουν σωστά, να μπουν στην ουσία του προβλήματος και να το λύσουν. Πρέπει πρώτα να το θέλουν οι ίδιοι για να βγουν στο γήπεδο αυτά που προπονητής ζητάει.

Αν δεν το ψάξουν, αν δεν το αλλάξουν, στο τέλος θα βγουν χαμένοι.