Τέλος στη διπλή λαίλαπα

Χρόνια τώρα, ακόμα και εμείς οι (στις ημέρες μας) παλαιότεροι πλέον του ρεπορτάζ που δεν βιώσαμε από κοντά, δηλαδή ως ενεργοί ρεπόρτερ, τη δράση του Δημήτρη Μελισσανίδη στα διοικητικά της ΑΕΚ κατά τη χρυσή δεκαετία του '90, ακούγαμε ότι " ο Τίγρης ξέρει μπάλα".

Δεν το αμφισβητώ καθόλου, παρά τις ειρωνείες που πλέον ξεχειλίζουν το διαδίκτυο ακόμα και γι αυτό το θέμα. Ακριβώς λοιπόν επειδή, έστω και ως παλαιάς κοπής παράγοντας με ένα σκεπτικό παλαιοτέρων χρόνων να τον συνοδεύει, ο Μελισσανίδης από ποδόσφαιρο γνωρίζει πολύ καλά. Είχα μια μόνιμη αναπάντητη απορία με την επιμονή του στο πρόσωπο του Νίκου Λυμπερόπουλου στον κομβικό ρόλο του τεχνικού διευθυντή.

Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να εμμένει σε μια τέτοια επιλογή, αγνοώντας ότι η αγορά αυτή, ειδικά όταν πρόκειται για ομάδες που (λένε ότι) κάνουν πρωταθλητισμό, απαγορεύει την παρουσία ημιμαθών στο συγκεκριμένο κομμάτι. Βασικά τους αγνοεί, τους παραμερίζει και στο τέλος τους τιμωρεί. Έχοντας πρώτα στείλει αδιάβαστες τις ομάδες που καλούνται να υπηρετήσουν.

Η κατάσταση έγινε πραγματικά δύσκολη, όταν το πήγε και ένα βήμα παρακάτω, αποφασίζοντας, προφανώς (και) για να δείξει προς τα έξω ότι όντως τον εμπιστεύεται ως στέλεχος ικανό για τις πλέον κομβικές επιλογές, να τον ακούσει στο θέμα του προπονητή, λέγοντας " ναι" στην ενεργοποίηση του Μιγκέλ Καρντόσο. Ήταν το μεγάλο λάθος. Από την άλλη, ήταν και το σημείο "λύτρωσης" για την ΑΕΚ και απεμπλοκής από ένα αναχρονιστικό μοντέλο, το οποίο ο Μελισσανίδης οφείλει να αφήσει πίσω του δια παντός.

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ Ή ΠΑΚΕΤΟ "2 ΣΕ 1";

Το κακό διάβασμα του Λυμπερόπουλου στο θέμα του προπονητή και η παντελής άγνοια του Καρντόσο για το που ήρθε και τι είχε να αντιμετωπίσει (αποτέλεσμα και αυτή της μη σωστής ενημέρωσης για το τι εστί να χάνεις και να είσαι απόλυτα δυσλειτουργικός ως προπονητής της ΑΕΚ, από τον άνθρωπο που τον επέλεξε) δημιούργησαν μια κατάσταση αφόρητη για την ομάδα.

Ο χειρισμός στο θέμα του Χιμένεθ στις αρχές του καλοκαιριού, συνιστούσε καθαρή αδικία απέναντι στον τεχνικό που οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου μετά από 24 χρόνια και παράλληλα συγκάλυψη της αδυναμίας εκείνων που έλαβαν και πέρυσι τις αποφάσεις για τη στελέχωση του ρόστερ, αποτυγχάνοντας παταγωδώς. Μαντέψτε τι... Συνέβη ξανά!

Η αυτοκριτική και η παραδοχή των λαθών δεν συνιστά αδυναμία, αλλά ανδρεία. Υπάρχει ανάγκη να διαχωριστεί ή ήρα από το στάρι και να επιλεγούν στελέχη περισσότερα αποτελεσματικά, ειδικά στο σχεδιασμό της ομάδας. Το μεγάλο ζητούμενο για την ΑΕΚ, είναι να βρει τους ανθρώπους που θα καταφέρουν να την καταστήσουν λειτουργική και ανταγωνιστική, βάσει της ισχύουσας οικονομικής στρατηγικής της.

Αυτό που συνέβη χθες, ήταν το αυτονόητο. Το θέμα είναι το τι γίνεται από σήμερα...Η κανονική ΑΕΚ, αυτή που ακόμα και στα μαύρα φεγγάρια της επιβαλλόταν με την υπεροχή και τον αέρα της μεγάλης ομάδας απέναντι στους μικρομεσαίους αντιπάλους της, αυτούς δηλαδή που πάλι όχι μόνο δεν τη φοβούνται, τουναντίον την αντιμετωπίζουν ως του χεριού τους, σίγουρα δεν είναι αυτή που βλέπουμε. Μοιραία ο εκνευρισμός, η πικρία, η απογοήτευση στο μυαλό των φίλων της θέριεψαν, στη σκέψη ότι αυτή είναι η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, ενός παράγοντα με γνώση στο αντικείμενο και ισχυρές διασυνδέσεις.

Τώρα καλείται να πάρει αποφάσεις. Να βρει προπονητή και μαζί τεχνικό διευθυντή. Ή κάποιον που σε πρώτη φάση θα εξυπηρετεί και τις δύο ανάγκες, ο Γκουστάβο Πογέτ θα μπορούσε να είναι τέτοιος. Ξανά βέβαια αναφερόμαστε σε πρόσωπο "φθαρμένο", όχι σε κάτι καινούργιο. Αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι πρόκειται για νορμάλ προπονητή με ικανότητα να αξιοποιεί το ρόστερ που έχει, βάσει των χαρακτηριστικών του και όχι μέσα από ουτοπικές και μη εφαρμόσιμες θεωρίες.