Ακόμα μία ραψωδία για το πώς να μην παίρνεις ένα παιχνίδι το οποίο έχει έρθει λουκούμι στα μέτρα σου έγραψε η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Σφυρηλατώντας με πολλή προσοχή και φροντίδα την ηττοπαθή προσωπικότητά της, κατάφερε να πετάξει την ευκαιρία που της δόθηκε να νικήσει τον ΠΑΟΚ και να εισέλθει σε μία διαδικασία διασκέδασης των εντυπώσεων έως το τέλος της σεζόν.

Μα το πιο πιθανό, έτσι όπως παρουσιάζεται, είναι τα παιχνίδια της να γίνονται διασκεδαστικά για εκείνους που έχει απέναντί της και όχι για την ίδια.

Το μαρτύριο θα συνεχιστεί για την ΑΕΚ μέχρι το τέλος. Αποδείχθηκε και την Τετάρτη ότι έχει δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες αυτοκαταστροφής και αποδοχής της μίζερης κατάστασης της ώστε να της είναι αδύνατον να αποφύγει το θρίλερ που θα διαρκέσει έως το τέλος των playoffs στην προσπάθειά της να μη χάσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Ή μήπως τελικά προσπαθεί για το αντίθετο; Δεν υπάρχει τίποτα που να πείθει ότι αυτή η αποστολή, το μίνιμουμ δηλαδή της υποχρέωσης που έχει απέναντι στον εαυτό της, θα είναι μία βόλτα στην εξοχή. Μία κατάβαση σε χαράδρα θα είναι με σημαντικές πιθανότητες να γκρεμοτσακιστεί χάνοντας ακόμα και το ελάχιστο προνόμιο που η ιστορία της στο ποδόσφαιρο της το έχει χαρισμένο. Δυστυχώς αυτή η ΑΕΚ είναι ικανή να ξεγράψει ακόμα και την ίδια την ιστορία της.

Το θέαμα ήταν και πάλι θλιβερό. Παρά το γεγονός ότι κέρδισε από νωρίς το πλεονέκτημα να αγωνίζεται με παίκτη παραπάνω και να ανοίξει το σκορ, βρήκε και πάλι τον τρόπο να εξουδετερώσει το αβαντάζ που απέκτησε στο παιχνίδι με ακόμα ένα απίθανο εφεύρημα.

Δέχθηκε γκολ με εκτέλεση φάουλ από σημείο που σπάνια μπορεί η μπάλα να καταλήξει στα δίχτυα, επειδή το τείχος άνοιξε και ο τερματοφύλακας της ενήργησε όπως θα επέλεγε ένας περαστικός που έκανε εκείνη την ώρα τη βραδινή περατζάδα του έξω από το ΟΑΚΑ.

Από το σημείο εκείνο κι έπειτα γίναμε μάρτυρες της γνωστής ανημποριάς που χαρακτηρίζει τη φετινή ομάδα. Σαν να έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους, οι παίκτες της ΑΕΚ απώλεσαν την όποια υποφερτή σύνδεση είχαν μεταξύ τους και πήγαν στα αποδυτήρια για το ημίχρονο λες και είχε ήδη τελειώσει το ματς.

Φάνηκε ξεκάθαρα στην επανάληψη ότι δεν είχαν τίποτα από αυτά που χαρακτηρίζουν μία ομάδα η οποία ξέρει να νικά σε τέτοιους αγώνες. Τα σώματά τους ήταν μπλοκαρισμένα από την παραδοχή ότι δεν έχουν τον τρόπο να πάρουν το ματς. Και κάπως έτσι, όλο το δεύτερο ημίχρονο κύλησε χωρίς καθαρή ευκαιρία για γκολ και με ένα ασυνάρτητο ποδόσφαιρο το οποίο τη χαρακτηρίζει άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Είναι ξεκάθαρο ότι έτσι θα πάει η δουλειά έως το τέλος.

Στο ντεμπούτο του Σωκράτη Οφρυδόπουλου υπήρξε για περίπου μισή ώρα ζωντάνια κι ένα νορμάλ τακτικό πλάνο με προσοχή στην άμυνα και όσο το δυνατόν λιγότερα ρίσκα. Καταπατήθηκε κι αυτό όταν έφτασε η στιγμή που ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε και οι παίκτες της ΑΕΚ συνειδητοποίησαν ότι για ακόμα μία φορά, δεν θα έφευγαν νικητές από το γήπεδο σε ντέρμπι, παρόλο που υπήρχε τόσος χρόνος μπροστά.

Γίναμε και πάλι θεατές ενός συνηθισμένου βαρετού και επαναλαμβανόμενο επεισοδίου μιας σειράς που ίσως έχει αφήσει το χειρότερο για το τέλος. Αισιοδοξία για αυτή την ΑΕΚ δεν μπορεί να υπάρχει. Της απομένει να κάνει κάποια ελάχιστα πράγματα μαζεύοντας βαθμούς από δω και από κει, όπου μπορεί, ελπίζοντας ότι οι αντίπαλοι της θα έχουν εξίσου σημαντικές απώλειες με αυτές που δεδομένα θα έχει εκείνη.

Αν για κακή τύχη της βρεθεί κάποιος ανταγωνιστής πού να παρουσιάσει δυναμική και να κάνει ένα σημαντικό σερί, η έξοδος στην Ευρώπη θα γίνει ο τελευταίος χαμένος στόχος για φέτος, Αν και δεν θα έπρεπε να είναι καν τέτοιος.