Θα επιχειρήσω μια σταυρωτή ντρίμπλα σήμερα, ελπίζοντας να φτάσει σε άλει-ουπ κάρφωμα, δηλαδή να σας αρέσει. Το διπλό της Τούμπας ήταν ένα σπουδαίο και κυρίως σημαντικό αποτέλεσμα, όμως η νίκη της ΑΕΚ στο μπάσκετ αποτέλεσε τη στιγμή που έκανε χαρούμενο έναν άνθρωπο ο οποίος αξίζει να νιώθει έτσι. Θέλω λοιπόν να γράψω γι αυτόν, άλλωστε ως παλαιός μπασκετικός ρεπόρτερ, έχω ακόμα την κάψα. Τι είναι για τη Βασίλισσα ο Μάκης Αγγελόπουλος;

Σπανίζουν τέτοιας πάστας παραγοντικοί ηγέτες στον ελληνικό αθλητισμό. Αυτοί που τολμούν να εκφραστούν με τη γλώσσα της αλήθειας για τα σχέδιά τους, να ανοίξουν τα χαρτιά τους στον κόσμο και να απαντήσουν σε οποιοδήποτε ερώτημα. Δίχως υπεκφυγές, φιοριτούρες και φθηνές εξυπνάδες, αλλά με λόγια ξεκάθαρα, πειθήνια και σταράτα.

Παρακολουθώντας στις 7 Ιουνίου του 2016 τον Μάκη Αγγελόπουλο να λέει το δικό του «ΜΕΑ CULPA» σε εκπομπή του Βασίλη Σκουντή, απολογούμενος για τα λάθη της περυσινής σεζόν αλλά ταυτόχρονα με ψυχραιμία και σιγουριά να επισημαίνει ότι « έπρεπε να γίνουν αυτά για να μάθω κι εγώ κάποια πράγματα», συνειδητοποίησα ότι όσοι κινούνται γύρω του στο μπασκετικό χώρο, έχουν να κάνουν με ένα ντόμπρο άνθρωπο. Πόσο τυχεροί αλήθεια; Ταυτόχρονα και με έναν αποφασισμένο διοικητικό σημαιοφόρο μιας κατάστασης που δεν ήρθε για να περιοριστεί με ημίμετρα.

Τι διακρίνω εγώ; Έναν ονειροπόλο μαχητή, το οικονομικό μέγεθος του οποίου (όπως η πιάτσα λέει) απέχει σημαντικά από την αντίστοιχη τεράστια δυνατότητα των μεγαλομετόχων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αλλά με τη φλόγα και την επιθυμία να βάλει την ΑΕΚ ξανά ανάμεσά τους. Όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό σε μια εποχή που η πόρτα της Ευρωλίγκας είναι απίθανο να ανοίξει προκειμένου η αποκαλούμενη και ως Βασίλισσα να εκμεταλλευτεί τις περισσότερες ποιοτικές ευκαιρίες που θα της προσέφερε η αγορά.

Ο δρόμος του Μάκη Αγγελόπουλου είναι μοιραία ο δύσκολος. Αλλά είναι Δον Κιχώτης. Ξέρει ότι πρέπει να «χτίσει» με σχέδιο, να ξοδέψει περισσότερα (και πάλι με λιγοστές ελπίδες) ώστε να αντιπαλέψει την το δέλεαρ που προσφέρεται σε παίκτες οι οποίοι δεν κοιτάζουν κάτω από την Ευρωλίγκα, όμως πάνω από όλα να κάνει υπομονή διότι αυτή η ιστορία μπορεί να του πάρει χρόνια. Κι όπως διαπιστώνετε, τα βήματα είναι αργά.

Πέρασαν δυόμισι έτη για να έλθει η πρώτη νίκη επί ενός των «αιωνίων» κι ας είχε πλησιάσει η ΑΕΚ αρκετά κοντά κάμποσες φορές. Τι είπε λοιπόν ο Μάκης; « Να χτίσουμε πάνω σε αυτήν». Διότι ξέρει καλά ότι κάθε μία τέτοια νίκη, ισούται με κάτι κοντινό σε τίτλο, ανεβαίνοντας αυτόν τον ατελείωτο ανήφορο που ποτέ δεν ξέρεις αν θα σε βγάλει στην κορυφή. Και η αλήθεια είναι ότι βάσει των υπαρχουσών συνθηκών, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του.

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ

Ήταν πολλοί εκείνοι που πίστεψαν ότι πρόκειται για έναν περαστικό ο οποίος εμφανίστηκε για να προκαλέσει θόρυβο και μετά να εξαφανιστεί. Μετά από τρεις σεζόν στην Α1, με εμπειρίες και λάθη που τον πλήγωσαν αλλά περισσότερο τον ατσάλωσαν, ο Αγγελόπουλος παραμένει εδώ, διψασμένος, αποφασισμένος, ακλόνητος και ανυποχώρητος:

« Πληρώνω και μαθαίνω» απαντά σε όσους κακεντρεχείς θα προτιμούσαν να τα βροντήξει και να φύγει, προϊδεάζοντας γι αυτό. Και το καλύτερο… « Εμείς που έχουμε μεγαλώσει στην σκεπαστή, καταλαβαίνουμε ότι η ΑΕΚ είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Για όλους τους ΑΕΚτζήδες ισχύει αυτό. Οι συμβολισμοί που έχει η ΑΕΚ την καθιστούν μεγαλύτερη από των άλλων ομάδων». Δεν τα λέει για να τα πει, τα πιστεύει.

Όταν οι οπαδοί της Βασίλισσας, αυτοί που βρίσκονται αληθινά κοντά και έχουν πλέον μπολιαστεί με την προσπάθεια της τελευταίας τριετίας, λένε ότι « ο Μάκης είναι ένας από εμάς» αυτό ακριβώς εννοούν. Δεν είναι στυγνός επιχειρηματίας, είναι πρώτα αρρωστάκι και μετά επενδυτής. Πληρώνει με οπαδική συνείδηση και όχι με ισοσκελιστική λογική. Και θα είναι εδώ μέχρι να καταφέρει αυτό που έχει βάλει στο τρελό μυαλό του: Να πάρει τίτλους με την ΑΕΚ σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Κι αν δεν τα καταφέρει όλα αυτά μαζί, τουλάχιστον θα το έχει πολεμήσει όπως κάθε καψούρης οπαδός που θα είχε ταυτόχρονα την τσέπη, τη μαγκιά και την κιτρινόμαυρη τρέλα του. Διότι ο Μάκης ούτε από τους συνεπώνυμούς του ιδιοκτήτες του ΟΣΦΠ, ούτε από το μεγαλομέτοχο του ΠΑΟ σκιάζεται. Δεν το διαπραγματεύεται ότι θα την κάνει ξανά Βασίλισσα, πιστεύει ότι αυτό είναι νομοτελειακό. Πείτε τον ρομαντικό. Πείτε τον και αφελή κάποιοι, αν τέτοιος σας μοιάζει. Εκείνος όμως το πιστεύει, αυτό είναι που μετράει στο τέλος της ημέρας.

Σύμφωνοι, το έμβλημα, η ένδοξη ιστορία, η αγάπη για την ομάδα, είναι οι λόγοι για τους οποίους ο κόσμος πρέπει να προσεγγίζει το ΟΑΚΑ. Ωστόσο, με καταγεγραμμένο ιστορικό πλέον την τριετή ηγετική παρουσία του στην ομάδα και όσα έχει προσπαθήσει για αυτήν, νομίζω ότι είναι και από μόνος του ένας λόγος για να υποστηριχθεί πιο μαζικά αυτή η προσπάθειά του. Οι ομάδες είναι οι υποστηρικτές και όχι οι ιδιοκτήτες, όμως δίχως ιδιοκτήτες δεν υπάρχουν ομάδες άρα ούτε και ενεργοί υποστηρικτές. Το μπάσκετ το είχατε λησμονήσει, έμοιαζε μόνιμα εγκλωβισμένο στη λήθη μιας περιπλάνησης σε μικρότερες κατηγορίες. Μήπως η ώρα ήρθε να ξεκουβαληθείτε από τους καναπέδες σας για όσα ματς έχουν απομείνει;

Συμβαίνουν ωραία πράγματα εκεί. Υγιή και αθλητικού επιπέδου. Βήμα βήμα, σκαλί σκαλί, η ΑΕΚ ανεβαίνει και πίσω πλέον δεν κοιτά. Οι τίτλοι είναι μπροστά και όσο περνά ο καιρός θα είναι και περισσότεροι διεκδικήσιμοι. Αλλά αν όντως τους θέλετε, πρέπει και να συμμετέχετε. Ένας Μάκης μόνος του δε θα μπορέσει. Και κάποια στιγμή, ίσως λυγίσει. Με τον κόσμο περισσότερο κοντά του, θα είναι ικανός και «φτιαγμένος» για περισσότερα. Δεν είναι κάλεσμα. Είναι η φωνή της συνείδησης. Για όσους ασφαλώς το μπορούν.