Βραδιά Champions League σήμερα. Με πόση αδημονία περίμενε ο οργανισμός ΑΕΚ αυτές τις στιγμές, πόσο τις επιθυμούσε ο κόσμος. Να ξαναδεί την ξεχωριστή αγάπη του απέναντι σε ομαδάρες, να δίνει μάχες, να χτίζει όνειρα, να κάνει μικρά θαύματα, όπως τότε με τη Μίλαν, όπως παλαιότερα με τη Ρεάλ. Κι όμως, αντί για χαρά, προσμονή, λαχτάρα, τις τελευταίες ημέρες αυτή που κυριαρχεί, είναι η κατάθλιψη.

Πως βούλιαξε έτσι το περίφημο hashtag για το aekfamily, πως έφτασε στο σημείο να δίνει ο προπονητής τους παίκτες δημόσια, γιατί να διακόπτονται έτσι απότομα οι πιο όμορφες σχέσεις, δίχως να αναζητείται, με εκατέρωθεν προσπάθεια η εύρεση της μέσης λύσης και όχι να νικούν οι εγωισμοί και οι απολυταρχικές αποφάσεις;

Τα αποδυτήρια σου, η δύναμη σου... Αυτό ήταν το σλόγκαν, αυτό ήταν το μυστικό της περυσινής ΑΕΚ. Ξεχείλιζαν από υγεία, χαρά, ομοιογένεια, φιλία, ενότητα. Και από ικανότητα να σβήνουν τις φωτιές. Τώρα την καχυποψία, την παίρνεις μυρωδιά από χιλιόμετρα. Το έχασε η ομάδα αυτό που με τόσο όμορφο τρόπο "οικοδόμησε" πέρυσι. Πάλι μέσα από μεγάλα, διαδοχικά λάθη, σαν εκείνα που την οδηγούσαν καρφί για το τέλμα, μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, εκείνες τις χειμωνιάτικες ημέρες στο λυκόφως του 2016.

Συναισθηματικά δοσμένα όλα αυτά θα μου πεις φίλε αναγνώστη... Μα έτσι μας έμαθαν αυτά τα παιδιά να αντιμετωπίζουμε τη διαφορετικότητα που είχαν δημιουργήσει. Μέσα από το συναίσθημα. Και τώρα, να βλέπω τον Λαμπρόπουλο, παίκτη που κουβαλούσε την κιτρινόμαυρη φανέλα από τη Β' Εθνική μέχρι τα γήπεδα του Champions League, να αποδομείται επειδή επιζητεί την αναγνώρισή του. Να ήξερα ότι αξιώνει και τίποτα παλαβομάρες, να του την έπεφτα πρώτος. Αλλά όχι κι έτσι...

Έξω και ο Μπακασέτας, χαρακτήρας εξαίρετος και αληθινά θετικό στοιχείο για τα αποδυτήρια και την ίδια την κουλτούρα της ΑΕΚ, ένας ιδανικός συμπαίκτης, έξω και ο Σιμόες, για τον οποίο τρέφω απεριόριστο σεβασμό, ήταν αρχηγάρα πέρυσι όταν ο Μάνταλος τραυματίστηκε. Συμφωνώ ότι ζητάει πολλά. Αλλά και απέναντί του έχει μια στάση ανένδοτη. Τα αποδυτήρια γίνονται ακόμα πιο βουβά, οι τρεις θα είναι εκεί, ίσως και για καιρό, αλλά επί της ουσίας θα είναι απόντες.

Είναι ενοχλητικό επίσης, το ότι περιθωριοποιούνται με σκιές, λες και ήταν παρείσακτοι. Με την παραδοχή ότι θα είχαν χρησιμότητα για 1-1.5 μήνα ακόμα, στην περίπτωση που η ομάδα παρέμενε σε τροχιά κορυφής, αλλά ως στημένες λεμονόκουπες τώρα που χάθηκε το τρένο, πρωτίστως και ξεκάθαρα λόγω λαθών της διοίκησης και του τεχνικού επιτελείου. Να εμφανίζονται χωρίς κίνητρο από τον προπονητή αν και η φιλοτιμία ποτέ δεν τους έλειψε, ασχέτως από το πότε ήταν καλοί ή όχι. Βαριά η κατηγορία και άδικη.

Η επόμενη ημέρα, είναι ομολογουμένως μουντή, θλιμμένη, μίζερη. Η πρωταθλήτρια ομάδα συνεχίζει να αιμορραγεί από τις απώλειες προσώπων που την οδήγησαν εκεί, ενώ στελέχη αδυναμίας και αναποτελεσματικότητας, παραμένουν στις επάλξεις. Πρέπει να δει και αυτό ο Μελισσανίδης, ποιους έχει επιλέξει σε πόστα καίρια για τις επιλογές παικτών και τι δουλειά παραγάγουν. Όπως επίσης να εντοπίσει τα αίτια της γκρίνιας, για την οποία είπε την αλήθεια. Όντως υπάρχει και είναι πλέον διάσπαρτη.

Κομμένοι λοιπόν και οι τρεις. Έτσι είναι και το ποδόσφαιρο άλλωστε, όχι πάντα δίκαιο. Θα ήθελα να είχα εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα ψάξουν τους επόμενους, αλλά με τόσες αστοχίες, το πράγμα είναι επίφοβο. Ήδη υπάρχει σαφές δείγμα ότι αυτοί που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι, αδυνατούν να επιδράσουν στην ομάδα, με τον καθοριστικό τρόπο που το έκαναν εκείνοι που έφυγαν. Και η ιστορία συνεχίζεται...