Είναι λογικό αυτό που συμβαίνει σε στιγμές που η ομάδα δεν αποδίδει όπως πρέπει και με την απόδοσή της προβληματίζει τον κόσμο που την ακολουθεί πιστά ακόμα και στα ενοχλητικά μονοπάτια του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος.

Με όσα έχει βιώσει ο ΑΕΚτζής τα τελευταία χρόνια, με το στομάχι τρυπημένο από το άγχος και τη στεναχώρια, τα αναθέματα και τις κατάρες να συνοδεύουν τη σκέψη του και να εκτοξεύονται από το στόμα του στην πρώτη ευκαιρία, το δίχως άλλο του είναι δύσκολο να απεμπλακεί από καταραμένα βιώματα.

Δεν έχει την υπομονή, η ψυχολογία του είναι ένα τρελό ασανσέρ, αφημένο στις ορέξεις κάποιου που παίζει με τα νεύρα του, πατώντας τα κουμπιά σε κάθε όροφο, δίχως λογική σειρά.

Πολλές φορές παρασύρεται κιόλας... Προσεγγίσεις στοχευμένες και συμπεράσματα βιαστικά, δίχως πραγματικά επιχειρήματα αλλά βουτηγμένα στη χολή και κεντημένα με εμπάθεια, λειτουργούν όπως αυτό το διαολεμένο ανθρωπάκι που βρίσκεται μόνιμα καρφωμένο στο μυαλό κάθε αλκοολικού και τον διατάζει « πιες, πιες, πιες...». Εσύ προσπαθείς να το κόψεις και αυτός σου κουδουνίζει τα παγάκια στο ποτήρι για να εκμεταλλευτεί την αδυναμία σου όταν έχεις δει κάτι που σε έχει στενοχωρήσει. Κι εσύ καταριέσαι, αφορίζεις, απογοητεύεσαι και ξενερώνεις...

Κι όμως, γίνονται τόσα και είναι πραγματικά μεγάλα! Ένα μεγαλοπρεπές οικοδόμημα είναι στα σκαριά και τούτη τη φορά δεν πρόκειται για ψέμα. Αποτελεί τον σκοπό της ζωής ενός ανθρώπου που θέλει να αφήσει πίσω του τη μεγαλύτερη κληρονομιά όλων των εποχών. Που επιθυμεί να τον μνημονεύουν ως τον μπροστάρη για εκείνο που θα χτίσουμε όλοι μαζί, όχι ως τον δημιουργό του. Και ο οποίος δεν θα ησυχάσει αν δεν το δει να ορθώνεται στο μαγικό οικόπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας διότι πλέον έχει κινήσει γη και ουρανό για να φέρει την αποστολή εις πέρας. Και θα τα καταφέρει!

Η μεγάλη αλλαγή

Είναι αλήθεια ότι και ο ίδιος αδημονεί, μπαρουτιάζεται, «τρελαίνεται» με αυτά που ορισμένες φορές βλέπει εντός των γηπέδων. Αφουγκράζεται τον κόσμο, απορροφά τον εκνευρισμό του, αντιλαμβάνεται την αγωνία ως και τη δυσπιστία του. Και απαιτεί περισσότερα, τούτο άλλωστε είναι και το απολύτως λογικό να συμβαίνει. Ωστόσο στο τέλος της ημέρας, έχει την ψυχραιμία να δει μπροστά και να λειτουργήσει με νηφαλιότητα και σύνεση. Μία άλλη ομάδα χτίζεται για την επόμενη περίοδο, δεν θα είναι η ίδια ΑΕΚ...

Κοντολογίς, ο ΑΕΚτζής δεν πρέπει να λησμονεί ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που τυχάρπαστοι διοικούσαν την ομάδα, περαστικοί και ταξιτζήδες μπαινόβγαιναν στα Σπάτα, μανατζαραίοι την είχαν δει τσιφλικάδες, άφραγκοι πρόεδροι το έπαιζαν εξυγιαντές ή πεφωτισμένοι ηγέτες και γεννημένοι ψεύτες έλεγαν ότι ταξίδευαν στις 5 Ηπείρους τάχα μου για να συναντήσουν μεγιστάνες σωτήρες, ενώ έκαναν τα μπάνια τους σε θέρετρα της Αττικής ξεζουμίζοντας ανυποψίαστους μετόχους που τους πίστευαν (ή έκαναν ότι τους πιστεύουν επειδή τους βόλευε) σαν 5χρονα σχολαριόπαιδα.

Υπάρχει άνθρωπος που αποφασίζει για όλους και για όλα... Το να βιαζόμαστε εμείς, να προτρέχουμε, να προσπαθούμε να προκαταβάλουμε ή να πιέζουμε καταστάσεις είναι ανώφελο. Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι στο τιμόνι της ΑΕΚ είναι αυτός που δεν συμβιβάζεται με την ήττα, τους εξευτελισμούς και την ταπείνωση. Δεν πρόκειται για κολακεία, αλλά για πραγματικότητα. Όσοι τον έχουν ζήσει από κοντά έστω και για λίγο, μπορούν να καταλάβουν πολλά. Θέλει την ομάδα πρώτη και δεν συμβιβάζεται με κάτι άλλο. Υπομονή και πίστη λοιπόν. Ως την επιστροφή εκεί που η ομάδα ανήκει, δεν έχει σημασία τίποτε άλλο...