Μέσα από την έως σήμερα διαδρομή του Πέδρο Μαρτίνς στον Ολυμπιακό, εξήχθη το συμπέρασμα ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις σπουδαία γαλόνια για να κουμαντάρεις ένα μεγάλο καράβι. Από τη Μαρίτιμο στη Ρίο Άβε και από εκεί στη Γκιμαράες.

Ακόμα θυμάμαι αυτά που μεταφέρονταν από όσους (όχι άδικα σε ένα βαθμό) ανησυχούσαν για τον προπονητή που δεν είχε κατακτήσει τίτλους, ερχόμενος στην Ελλάδα με κληρονομιά τις αμφιλεγόμενου επιπέδου παραστάσεις από μικρομεσαίες ομάδες της Πορτογαλίας. Όπως επίσης και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που τον ωθούσε στην πόρτα της εξόδου μετά την πρώτη σεζόν του στην Ελλάδα.

Για τον Αργύρη Γιαννίκη υπήρχε η ίδια προσέγγιση, ομολογώ ότι κι εγώ απόρησα με την επιλογή, κυρίως επειδή ήταν πολύ μακρινή από τα στάνταρτς που η ίδια η ΑΕΚ είχε θέσει το περασμένο καλοκαίρι αναζητώντας τεχνικό που να είχε κάνει πρωταθλητισμό. Κι ακόμα περισσότερο διότι ο πρώην προπονητής του ΠΑΣ δεν είχε δα και τα περίπου 330 ματς του Μαρτίνς στην πατρίδα του ως πρώτος κόουτς ομάδων, εμπειρία σημαντική το δίχως άλλο. Είδαμε όμως ότι ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς των τίτλων και των σπουδαίων ευρωπαϊκών προκρίσεων με τον Ερυθρό Αστέρα, λύγισε νωρίς στην πίεση. Σαν να μην είχε ούτε τον τρόπο, ούτε το κέφι να το αλλάξει.

Ξανά πίσω στον Μαρτίνς, σημειώνοντας εδώ ότι αυτό που διαβάζεται δεν πρόκειται για προσπάθεια ταύτισης των τακτικών προσεγγίσεων που οι δύο προπονητές επιλέγουν, ούτε ασφαλώς για σύγκριση των όσων έχει πετύχει ο Πορτογάλος με τις δύο πρώτες εβδομάδες του Γιαννίκη στην ΑΕΚ. Όμως ποιος μπορεί να μη σταθεί στο ότι ο νέος κόουτς της Ένωσης διαχειρίζεται την κατάσταση στα αποδυτήρια, με τον τρόπο που και ο τεχνικός του Ολυμπιακού άρχισε να "οικοδομεί" τη δική του πορεία στους "ερυθρόλευκους". Διότι αν δεν κερδίσεις το σεβασμό των παικτών και δεν τους πείσεις ότι επιβάλλεσαι με τρόπο ευεργετικό για το σύνολο -το οποίο είναι πάνω από όλους-, αποκλείεται να τα καταφέρεις.

Στον Ολυμπιακό του Μαρτίνς, όλοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο που δουλεύει καθημερινά για τη δικαιοσύνη της μπάλας. Όσοι παίζουν, γνωρίζουν ότι το κέρδισαν με το σπαθί τους, μέσα από την καθημερινή δουλειά, την επιθυμία στην προπόνηση και την τήρηση των εντολών του. Δεν θα έχει πρόβλημα να "παρκάρει" τον Φορτούνη στον πάγκο, να εμφανίσει τον Ανδρούτσο, να καθιερώσει τον Μασούρα -που προ διετίας άπαντες αμφισβητούσαν- να στείλει μακριά τον αγαπημένο του Χασάν από τη στιγμή που αποκτήθηκε κάποιος καλύτερος, να δώσει φανέλα βασικού στον Αγκιμπού Καμαρά.

Το σχέδιό του δεν αμφισβητείται, ούτε η κρίση του επίσης. Όποιος αγωνίζεται το έχει πετύχει με την αφοσίωση και τη δουλειά του, όποιος μένει στον πάγκο παρόλο που ήταν καλός σε προηγούμενα ματς, ξέρει ότι αυτό συμβαίνει επειδή ένα διαφορετικό αγωνιστικό πλάνο πρέπει να τηρηθεί. Κι όποιος αδυνατεί να βρει χρόνο και ρόλο στην ομάδα, συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν κάνει σωστά και μάχεται για να γυρίσει το παιχνίδι. Με τέτοιες βάσεις πίσω του, κάθε προπονητής με ικανότητες έχει σαφώς πιο καλές πιθανότητες να πετύχει σε σχέση κάποιον που γρήγορα σκορπά την αμφιβολία στα αποδυτήρια. Δεν είναι μυστικό λοιπόν ότι για τον Μιλόγεβιτς οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν γρήγορα νιώσει έλλειμμα εμπιστοσύνης.

Ο "πανηγυρισμός" που μείωσε την προπόνηση και ο δικός του ο δρόμος

"Δώστε μου τώρα έναν καλό πανηγυρισμό και η προπόνηση της Τετάρτης από διπλή, θα γίνει μονή" είπε στα αποδυτήρια του Βόλου ο κόουτς της ΑΕΚ κι έγινε ο χαμός! Συμβολικός ασφαλώς ο χαρακτήρας, άλλωστε το είχε αποφασίσει από πριν ως δώρο για το σπουδαίο διπλό. Μου μετέφεραν ωστόσο -προφανώς καθ' υπερβολή- ότι σηκώθηκε όλη η πόλη στο πόδι από τη φασαρία που έκαναν οι ποδοσφαιριστές, όπως επίσης πόσο έκδηλη ήταν η χαρά τους. Χαμόγελα και ζωή στα αποδυτήρια ξανά, όταν ακόμα και στις νίκες επικρατούσε σκεπτικισμός για την επόμενη ημέρα. Τώρα σαν να επικρατεί μια καλύτερη αύρα.

Εύκολο και ανέξοδο είναι για κάθε προπονητή να πει στους ποδοσφαιριστές που βλέπει καθημερινά ότι υπολογίζει σε όλους. Στην πράξη ωστόσο, αυτό αποδεικνύεται μία πολύ δύσκολη κατάσταση τις περισσότερες φορές δε, είναι και ανέφικτη. Οι περισσότεροι προπονητές έχουν τις εμμονές, τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες και τα κολλήματα με κάποιους από τους παίκτες για αυτό και στο τέλος καταλήγουν σε μία μικρή ομάδα ατόμων που εμπιστεύονται για τη βασική ενδεκάδα και τον πάγκο. Ο Αργύρης Γιαννίκης δεν πήρε τη δουλειά για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι αυτό θα αλλάξει, αλλά για το κάνει από την πρώτη μέρα.

Ο τρόπος με τον οποίον εμφάνισε στην ενδεκάδα της ΑΕΚ τον Γεράσιμο Μήτογλου και τον Λάζαρο Ρότα πείθει ότι αφενός έχει όλη την καλή διάθεση να αποδώσει δικαιοσύνη βάσει της εικόνας που οι παίκτες εμφανίζουν στην προπόνηση κι αφετέρου ότι έχει τον τρόπο να τους παρουσιάσει στον αγωνιστικό χώρο απόλυτα έτοιμους ακόμα και αν βρίσκονται σε μία συνεχιζόμενη αγωνιστική απραξία. Δεν ήταν εύκολο ούτε μικρό αυτό που προπονητής επιχείρησε στις πρώτες ημέρες του στον κιτρινόμαυρο πάγκο, με τις πολλές ιδιαιτερότητες και την ''ανθρωποφαγία'' από τον χαρακτηρίζει όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Δεν φοβήθηκε να προχωρήσει σε τομές και με τον τρόπο αυτό έστειλε σε όλους το μήνυμα ότι ο καθρέφτης για εκείνον είναι καθημερινή δουλειά στο προπονητικό κέντρο των Σπάτων. Σίγουρα θα υπάρχουν σημεία αναφοράς για την ΑΕΚ και μόνιμη παρουσία ορισμένων προσώπων στην ενδεκάδα της, άλλωστε δεν γίνεται και διαφορετικά, η ποιότητα θα υπερισχύει. Όλοι όμως πλέον έχουν καταλάβει ότι σε περίπτωση κατά την οποία δεν πείθουν τον προπονητή ότι είναι στην κατάσταση που πρέπει, εκείνος δεν θα διστάσει να τους αφήσει απέξω όπως κι αν λέγονται ή όποιο παρελθόν και αν έχουν εντός ή εκτός ΑΕΚ.