Τρεις Ιουλίου σήμερα και γνωρίζουμε τα εξής: Η ΑΕΚ έχει πραγματοποιήσει πέντε μεταγραφές, έχει έτοιμη την έκτη (Τσόσιτς), σχεδόν τελειωμένη την έβδομη (Τάουταρσον) και αφήνει το χρόνο να κυλήσει για την όγδοη, για τον ομολογημένο πόθο της (Αραούχο), δίχως να αγωνιά ή να βιάζεται. Κι αν δεν της κάτσει, θα βρει κάποιον άλλον.

Τώρα πλέον μπορείς να είσαι ήσυχος ότι έχει αποκτήσει ξανά το know how. Σας είχα προετοιμάσει ότι η ΑΕΚ αλλάζει πολυεπίπεδα, κι ας είχε γραφτεί το κείμενο επί εποχής Μοράις στον πάγκο. Όποιος ήξερε, μάθαινε, έβλεπε, το καταλάβαινε. Και τώρα πλέον το διαπιστώνει!

Πέρυσι τέτοιο καιρό, μια κατάθλιψη την είχαμε όσο και να' ναι. Τουλάχιστον όσοι είχαμε μια ιδέα και εικόνα τι εφαρμόζει συνήθως ο Τιμούρ Κετσπάγια και ποια δουλειά ακολουθεί. Αυτή που σε καμία περίπτωση, δεν θα μπορούσε να καταστήσει την Ένωση ανταγωνιστική. Την είχαμε βέβαια τη μαυρίλα και επειδή τίποτε δεν πρόδιδε σχεδιασμό επαγγελματικής ομάδας. Όλα γίνονταν με προχειρότητα και ερασιτεχνικές μεθόδους. Η ΑΕΚ τα βρήκε όλα μπροστά της. Και ο Μανόλο, μαζί με τις προσθήκες του Γενάρη, ήλθαν για να τα συμμαζέψουν.

Πέρασε το εξάμηνο, φτάσαμε αρχές Ιουνίου. Με τη γκρίνια συσσωρευμένη και αναίτια. Στις 15 είχε καταστραφεί το σύμπαν και η ΑΕΚ παρουσιαζόταν ως ανοργάνωτη, απρογραμμάτιστη, κακή μαθήτρια. Το όσα γράφτηκαν στα Social Media ήταν αποκαρδιωτικά. Σε ένα βαθμό μπορείς να καταλάβεις, τα περυσινά καμώματα έδιναν τροφή για μεμψιμοιρία.

Ωστόσο η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική. Αρέσουν ή όχι όλες ή κάποιες από τις κινήσεις, η ουσία μας λέει ότι η δουλειά φέτος έγινε μεθοδικά, με σχέδιο, στόχευση και πλάνο το οποίο δεν επηρεάστηκε από τις δύσκολες υποθέσεις. Η Ενωση και τον Σκόκο ήθελε και τον Αραούχο επιθυμεί ακόμα, όμως δεν άφησε χρόνο να χαθεί, δεν εγκλωβίστηκε στις συγκεκριμένες υποθέσεις. Τα παθήματα έγιναν μαθήματα και το παιχνίδι γύρισε.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

... αυτή που μετράει είναι η δουλειά. Και πλέον ο Μανόλο Χιμένεθ, στην πρώτη κανονική ευκαιρία του στην ΑΕΚ να οικοδομήσει κάτι δυνατό σε συνθήκες ομαλότητας και επαγγελματικής ισορροπίας, μπορεί να νιώθει ήρεμος και να δρα απόλυτα συγκεντρωμένος. Τα έχει όλα λυμένα, το 90% του ρόστερ συγκεντρωμένο ήδη στο Κίελτσε και συνθήκες εργασίας που, όπως παραδέχεται ο ίδιος, του θυμίζει μετά από καιρό τα καλά χρόνια του στη Σεβίλλη. Τώρα πλέον και για εκείνον δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες παρά μόνο περισσότερες απαιτήσεις. Είναι η ευκαιρία που ζητούσε και την πήρε πλέον ατόφια, όπως την ήθελε.

Τσιμπιέμαι καμιά φορά... Αυτές οι στιγμές κανονικότητας, το να ασχολείσαι αμιγώς με την ομάδα και τα ποδοσφαιρικά πεπραγμένα της αντιλαμβανόμενος ότι δεν θα κατπαιαστείς ξανά με εισιτήρια που δεν σφραγίστηκαν λόγω έλλειψης ρευστού, με δυσκολία να πληρωθούν οι βενζίνες, με καταλήψεις στα Σπάτα, με προσφυγές παικτών, με απλήρωτα ενοίκια, με καταγγελίες να σκάνε από παντού, είναι για εμάς ευλογία. Είχαμε σταματήσει να πιστεύουμε ότι η δουλειά του ρεπόρτερ θα είναι το να ασχολείται με την ομάδα και μόνο. Ξανασυμβαίνει... Και το ίδιο ισχύει για τον οπαδό. Μιλάει για μπάλα, ακόμα και όταν γκρινιάζει, θυμώνει, φωνάζει δικαιολογημένα ή καταδικάζει αδίκως, το κάνει για τη μπάλα. Είναι ένα κεκτημένο που είχε πάψει να θεωρείται αυτονόητο.

Φυσικά ο στόχος πρέπει να είναι η βελτίωση. Πολυεπίπεδα. Η εμπιστοσύνη σε νέα πρόσωπα (περισσότεροι Ντάνιελ, Λυσσάνδρου και άλλοι που σιγά σιγά και αθόρυβα εισχωρούν στην ΠΑΕ με μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους κουβαλώντας νιάτα και επιθυμία για σύγχρονη δουλειά), η εξωστρέφεια, οι μοντέρνες ιδέες, βρίσκουν πλέον χώρο στην ΑΕΚ. Ακόμα υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Βασικά πάντοτε θα υπάρχουν. Το καλό είναι ότι συμβαίνουν κιόλας. Vamos Bien και είναι ωραίο να το λέμε και τίμιο να το αναγνωρίζουμε.