Το μαγικό οικόπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον ιστορικό χώρο της Ν.Φ., τα μάτια που συνήθισαν να βλέπουν μπάζα και την ελπίδα ότι πάνω στο ίδιο χώμα η πολύπαθη ΑΕΚ θα επιδιώξει την αναγέννησή τους. Πάλι με χρόνια, με καιρούς…
Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια… Τέσσερις λέξεις μίας ουτοπικής πρότασης, ένα σύνθημα που θαρρείς ότι ξεθώριασε μέσα από τόσους χειμώνες βροχής στο άλλοτε μαγικό μας οικόπεδο.
Συνήθισαν τα μάτια μας να βλέπουν μπάζα, τόσο που πλέον περνάμε απέξω και δεν έχουμε διάθεση ούτε για έναν αναστεναγμό. Το κρύψαμε επιμελώς μέσα μας, σχεδόν το θάψαμε και αφήσαμε τον χρόνο να τρέχει δίχως να σκεφτόμαστε πια ότι η επιστροφή είναι εφικτή…
Κι όμως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, διότι δεν την αφήνουμε να μείνει τελευταία. Πάντοτε την διατηρούσαμε στην πρώτη γραμμή και με αυτή μάθαμε να ζούμε (και να πολεμούμε τα αντίθετα συναισθήματα και τις μαύρες σκέψεις) διαπιστώνοντας την κατρακύλα των τελευταίων ετών.
Αυτή η κρυφή (αλλά και επί μονίμου βάσεως αιχμηρή) ελπίδα των περισσότερων για την επιστροφή στον χώρο που μάθαμε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο και να λατρεύουμε την ΑΕΚ, θέριεψε τώρα. Για κάποιους, ίσως πιο ρομαντικούς (κατ’ άλλους νοητικά «σκουριασμένους» ή οπισθοδρομικούς) η συζήτηση για οποιονδήποτε άλλον χώρο ήταν πράξη ιερόσυλη. Περίεργο, αλλά με έναν τρόπο κι εγώ με εκείνους συντασσόμουν.
Ίσως γιατί οι λέξεις ταξιδεύουν ακόμα στον αέρα της Νέας Φιλαδέλφειας… Θα αντηχεί πάντοτε στα αυτιά μας ο αντίλαλος από το πανζουρλισμό της σκεπαστής, ο σεισμός για τις αποκρούσεις του Χρηστίδη στα πέναλτι των Άγγλων της Q.P.R, η οργή για τους Θεολόγη και Μπαλή στο ματς της ντροπής με τον Ολυμπιακό…
Ο αναστεναγμός του Μπάρλου όταν «σηκώθηκε» η σκεπαστή, το «επιτέλους» του μέγιστου Μανωλά όταν κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, το ανίκητο στο χρόνο σύνθημα «ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός»…
Να λοιπόν που μπορεί να γίνει γήπεδο… Εμπόδια θα βρεθούν, όμως με την τροπολογία ανά χείρας και τη συνδρομή της Πολιτείας, η ΑΕΚ πλέον μπορεί να τα υπερπηδήσει Λίγη αγάπη χρειάζεται από τους μετόχους της και ένα υγιές και απλό σχέδιο για να βαδίσει εκ νέου σε μονοπάτι οικονομικής ισορροπίας.
Και τότε θα διαπιστωθεί αν θα βρεθούν τα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του έργου το οποίο θα αλλάξει τη ζωή της Ένωσης. Διότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος για να σηκώσει κεφάλι, να κοιτάξει το αύριο με βλέμμα που θα της επιτρέπει να αισιοδοξεί: το γήπεδο! Πόσω μάλλον αν αυτό οικοδομηθεί στο «μαγικό οικόπεδο» της Νέας Φιλαδέλφειας, εκεί όπου το κιτρινόμαυρο σύμπαν θα μπορεί και πάλι να συνωμοτήσει…
Υ.Γ. Για την εκλογή του Ανδρέα Δημητρέλου στην προεδρία της ΠΑΕ ΑΕΚ δεν μπορεί να πει κανείς πολλά. Σιδεροκέφαλος να είναι και να αποδειχθεί ικανότερος από τους προηγούμενους. Αν και δίχως κεφάλια και οικονομική υποστήριξη ουδείς διοικητικός ηγέτης μπορεί να αλλάξει τον ρου μίας εταιρείας που βρίσκεται στο χείλος της πτώχευσης. Άλλωστε ο ίδιος έδωσε τον ακριβή χαρακτηρισμό στον εαυτό του ως « μεταβατικός».