Το μήνυμα είναι σαφές: Η ΑΕΚ απέχει πολύ από αυτόν που είναι το βασικό κριτήριο

Κάποια ανώτερη δύναμη ήταν με το πλευρό της ΑΕΚ στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Την κρατούσε στο παιχνίδι παρά την άθλια εικόνα της, της έδωσε την ευκαιρία να ισοφαρίσει και να πάει με το 1-1 στα αποδυτήρια, με ένα μάθημα να διαβάσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Διότι εξ αρχής, ήταν αδιάβαστη.

Πήγε στα αποδυτήρια και αντί να βγει από αυτά με τουλάχιστον 2-3 αλλαγές, ενισχυμένη από το γκολ του Μαρσιάλ με το οποίο ισοφάρισε στα τελειώματα του πρώτου ημιχρόνου και σκεπτικό διαφορετικής διαχείρισης, συνέχισε την ίδια ακατανόητη βιόλα να παίζει με build up απέναντι στο ανηλεές pressing του Ολυμπιακού.

Με ποδοσφαιριστές οι οποίοι ήταν τόσο φοβισμένοι από αυτό που είχαν να αντιμετωπίσουν, που έκαναν τα μοιραία λάθη ακόμα και δίχως να πιέζονται σοβαρά, δηλαδή υπό το φόβο ότι θα τους ‘"τρομοκρατήσουν’" οι αντίπαλοι, κάτι σαν αυτό που η ΑΕΚ προκαλούσε στους άλλους κατά την πρώτη σεζόν του Αλμέιδα στην Ελλάδα. Κάτι που δεν ξέρει πως η ίδια να αντιμετωπίσει.

Εμφανίστηκε, λοιπόν, στο δεύτερο ημίχρονο, μετά από παιχνίδι στο οποίοι θα μπορούσε να ηττάται με 0-2 ή και 0-3, έχοντας εκεί τα ίδια πρόσωπα που δεν δικαίωναν το πλάνο του προπονητή. Λες και είναι τόσο μα τόσο πρόβλημα να κάνεις βρε αδερφέ τις αλλαγές στα αποδυτήρια, όταν βλέπεις τέτοιο φιάσκο να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου.

Αμετανόητος, στο ίδιο μοτίβο

Δεν ξέρω αν το γκολ του Μαρσιάλ με το οποίο η ΑΕΚ ισοφάρισε πριν οι δύο ομάδες πάνε στα αποδυτήρια με ιδιαίτερα κολακευτικό για την Ένωση 1-1, ‘"έψησε’" τον Αλμέιδα ότι η κατάσταση ερχόταν προς το μέρος του, αλλά ως υποψιασμένος και έμπειρος τεχνικός έπρεπε να δει ότι μαζί με το τυρί, υπήρχε και φάκα. Ήταν αδιανόητο κάποιοι παίκτες να πατάνε το χορτάρι ξανά.

Το ναυάγιο του δεύτερου ημιχρόνου είναι αποκλειστικά θέμα Αλμέιδα. Διότι το αρχικό πλάνο μπορεί να πάει στράφι, αλλά πρέπει να υπάρχει και εναλλακτικό όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει. Αντιθέτως, είδαμε την ίδια τακτική, μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση τρικυμίας και ταυτόχρονα μια απάθεια από τον πάγκο. Έπρεπε να φάει η ομάδα τρία για να πάει στην επόμενη πίστα.

Τι ακριβώς ήθελε η ΑΕΚ να παίξει απέναντι στον Ολυμπιακό; Δεν έχει νόημα να πιανόμαστε από εκείνους που δεν αγωνίστηκαν, αυτή η συζήτηση πάντα θα υπάρχει μα και πάντα θα είναι ανούσια. Εξίσου ακατανόητο, μπερδεμένο κι εν τέλει ατελέσφορο ήταν ωστόσο και το πλάνο της ομάδας. Ποιο ακριβώς ήταν το στυλ της; Ουδέποτε καταλάβαμε.

Αυτό που η Ένωση εμφάνισε στο "Γ. Καραϊσκάκης" και σε σημαντικό βαθμό τη χαρακτηρίζει φέτος, είναι μη επιτρεπτό βάσει του υλικού που διαθέτει και της επιμονής του Αλμέιδα σε πρόσωπα που δεν κάνουν τη δουλειά όπως πρέπει. Ο Ολυμπιακός την κατάπιε και ο Ολυμπιακός θα είναι πάντα το βασικό κριτήριο.

Αυτή τη στιγμή απέχει πάρα πολύ από αυτό που εκείνος παρουσιάζει ως ομάδα όταν η ίδια βασίζεται μόνο σε ονόματα αναζητώντας την ουσία.