Το να νικάς δύο φορές τον ΠΑΣ Γιάννινα δεν είναι αρκετό

Ωραία εμφάνιση, σημαντική νίκη για την ΑΕΚ επί του ΠΑΣ, αν δεν είχε έρθει θα σηματοδοτούσε και τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό της Ένωσης, εκτός αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να πιστεύει ότι μπορεί από εδώ και πέρα να πετύχει το 2 στα 2 απέναντι σε Άρη και Ολυμπιακό ώστε να υπερκάλυπτε ένα στραβοπάτημα στο ΟΑΚΑ.

Ακόμα κι έτσι όμως, ξέρει ότι της αρκεί το διπλό επί του Άρη το ερχόμενο Σάββατο, διότι μαθηματικά θα την εξασφαλίζει. Αν δεν το καταφέρει ωστόσο, θα έχει πλέον απειροελάχιστες ελπίδες ευρωπαϊκής συμμετοχής, καθώς στην ισοπαλία ο Άρης έχει υπέρ του την ισοβαθμία. Και στην περίπτωση αυτή, θα ισχύσει αυτό που από την πρώτη ημέρα των playoffs έγραφα: δεν γίνεται να πετύχεις κάτι σημαντικό νικώντας μόνο τον μικρό της ιστορίας και μην καταφέρνοντας έστω μία νίκη απέναντι στους μεγάλους. Ακόμα κι αν είσαι η μοναδική ομάδα που κατάφερε να επικρατήσει επί του ΠΑΣ δύο φορές στη συγκεκριμένη διαδικασία.

Το όμορφο βράδυ και η μοίρα της ΑΕΚ

Αυτή είναι η μοίρα της ΑΕΚ, όπως η ίδια άλλωστε με πολύ μεράκι και φροντίδα, την έφτιαξε φέτος. Να παίξει σε ένα ματς τα πάντα για το μίνιμουμ των στόχων της, την ευρωπαϊκή συμμετοχή της την επόμενη σεζόν. Εκεί οδηγήθηκε από την -επί σειρά ετών- αντιποδοσφαιρική λογική της, αλλά τουλάχιστον μπορεί να ελπίζει σε μια εμφάνιση ανάλογη με αυτήν κόντρα στον ΠΑΣ. Αν την επαναλάβει, κάτι μπορεί να γίνει...

Ήταν ομολογουμένως ένα όμορφο βράδυ στο ΟΑΚΑ, αν δεν ήταν για καλό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως παραφωνία στη φετινή κακόγουστη ποδοσφαιρική ιστορία που η ομάδα επεφύλασσε στους φίλους της. Μια συνολικά αρμονική προσπάθεια, απέναντι βέβαια σε έναν αντίπαλο ο οποίος είχε τόσο τρανταχτές απουσίες που είναι αδύνατον να αντέξει μια ομάδα με το μπάτζετ και το εύρος ισάξιων λύσεων σαν τον ΠΑΣ, που ήδη έχει πετύχει διαδοχικές υπερβάσεις στη διάρκεια της σεζόν.

Κριχόβιακ, ένα σχολείο μόνος του

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτή την προσπάθεια, είναι η επιθυμία όλων να παίξουν περισσότερο ομαδικά από όσο ποτέ φέτος και να σταθούμε επιμέρους στην απόδοση παικτών που έκριναν την αναμέτρηση και σε εκείνη όσων τείνουν να μας πείσουν ότι μάλλον λανθασμένα έχουν προσδιοριστεί ως προς το μέγεθος και τη σημαντικότητά τους. Επί παραδείγματι, βλέποντας ο Γκαρσία τον Άμραμπατ να παίρνει το ρόλο του στο δεξί φτερό της επίθεσης -ενώ εκείνος πήγε στην κορυφή- θα πρέπει να ένιωσε μελαγχολία με όσα έβλεπε να καταφέρνει ο 35χρονος Μαροκινός. Όσα ο ίδιος ο εξτρέμ από το Τρινιντάτ παρουσιάζει με σποραδικές εκλάμψεις από αγώνα σε αγώνα.

Κατέστη επίσης απολύτως σαφές ότι παίκτες όπως ο Κριχόβιακ δεν είναι απλώς πολυτέλεια αλλά ένα σχολείο από μόνοι τους για το πως πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο, με απλότητα, ευστροφία και αμεσότητα. Δεν είναι ο Πολωνός στα καλύτερα του, όμως έχει την ποιότητα που απαιτείται ώστε με 2-3 επιλογές που άλλοι δεν τις έχουν καν σκεφτεί όταν εκείνος τις αποφασίζει, να ξεκλειδώνει αγώνες και να κάνει συμπαίκτες που δεν έχουν τόσο ανεπτυγμένες αρετές όπως οι δικές του, να παρουσιάζουν τουλάχιστον τα καλά στοιχεία τους.

Να πω επίσης ένα ''μπράβο'' και στον Χατζισαφί, ο οποίος στα play offs κάνει παιχνίδια τα οποία κανονικά η ΑΕΚ περίμενε από τον Μοχαμάντι αλλά δεν τα παίρνει από εκείνον. Είτε ως αριστερός μπακ, είτε ως χαφ, ο 32χρονος Ιρανός είναι σταθερά ένας από τους 4-5 (το πολύ) παίκτες της ομάδας που είναι διακριθέντες σε κάθε ματς. Από τις παρουσίες που σε κερδίζουν με το παιχνίδι και την προσπάθειά τους, από εκείνους που δίνουν τα πολλά περισσότερα που περιμένει η ΑΕΚ από άλλους αλλά δεν τα βλέπει.