Χρόνια τώρα, η ΑΕΚ αναζητούσε την ευτυχία στις πτέρυγες της, όμως οι μεταγραφικές επιλογές της κάθε άλλο παρά χαμόγελα και ασφάλεια προκαλούσαν. Πάνω που τη βρήκε, η ατυχία της χτύπησε την πόρτα πολύ γρήγορα. Ο τραυματισμός του Λιβάι Γκαρσία, δεν θα είναι παρά μία θλάση. Ακόμα και βαριάς μορφής να αποδειχθεί, κάποια στιγμή, σχετικά άμεσα, ο ποδοσφαιριστής θα επιστρέψει. Στο διάστημα αυτό ωστόσο, η ομάδα θα πρέπει να ζήσει με όλα όσα την κυνηγούσαν το προηγούμενο διάστημα. Θα είναι αργή, περισσότερο προβλέψιμη και με τη συνήθη παθογένεια να βαφτίζει (εξ ανάγκης πάλι) ποδοσφαιριστές της σε κάτι άλλο από αυτό που είναι.

No garcia, no party λοιπόν. Έφυγε από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο ο εξτρέμ από Τρινιντάντ και Τομπάγκο, ενισχύοντας την άποψη πολλών, σύμφωνα με την οποία η ΑΕΚ θα έπρεπε να είχε αποκτήσει δύο παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά και την ικανότητα να μεταμορφώνει προς το καλύτερο το παιχνίδι της ομάδας, διότι ο ένας ποτέ δεν φτάνει αν μπροστά εμφανιστούν αναποδιές. Έχοντας ξεπεράσει θλάση αφίχθη στην Ελλάδα ο Γκαρσία, με θλάση βγαίνει πολύ γρήγορα νοκ άουτ και θα δούμε για πόσο. Δίχως εκείνον η ΑΕΚ έγινε γρήγορα ομάδα που έχασε το σημείο αναφοράς της το γήπεδο, έπαιζε πια δίχως το πρόσωπο το οποίο ο αντίπαλος φοβόταν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να του κάνει τη ζημιά.

Στη συνέχεια και αφού ο Ατρόμητος είχε την τύχη να προηγηθεί από μία στημένη φάση στην οποία ο Σβαρνας απλά κοιτούσε τον Γούτα να σκοράρει ανενόχλητος, ήταν πιο απλό για εκείνον να διαχειριστεί την κατάσταση. Το έκανε με ευκολία ακόμα και όταν οι δύο ομάδες έπαιζαν με έντεκα εναντίον έντεκα. Και έγινε "ένα κομμάτι από κέικ", όπως θα έλεγαν και οι Αμερικανοί, όταν ο αρχηγός της ΑΕΚ Πέτρος Μάνταλος, με μία αψυχολόγητη ενέργειά του, άφησε την ομάδα με 10 ποδοσφαιριστές για όλο το δεύτερο ημίχρονο.

Το τι συμβαίνει με το μυαλό και την ψυχοσύνθεσή του διεθνούς μέσου χρήζει διερεύνησης. Δεδομένο είναι ότι όλος αυτός ο αρνητικός ντόρος που δημιουργείται γύρω του κάθε φορά που είναι κατώτερος των περιστάσεων, πλέον τον επηρεάζει. Είχα γράψει όταν φαινόταν σίγουρη η μεταπήδησή του στα Εμιράτα, ότι αυτή ήταν μία χρυσή ευκαιρία για την ΑΕΚ να μάθει να παίζει διαφορετικά και για εκείνον να απεμπλακεί από το βάρος της αρχηγίας και της αβάσταχτης κατά καιρούς απαίτησης να μεταφέρει κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι του: να είναι ο ηγέτης της ομάδας.

Προφανώς και όταν ο Μάνταλος δεν είναι στο γήπεδο, η ΑΕΚ δυσκολεύεται να τσουλήσει την μπάλα, όμως αργά ή γρήγορα θα μάθαινε να το κάνει και αυτό, θα προσαρμοζόταν στα νέα δεδομένα, θα αποκτούσε έναν άλλον ποδοσφαιριστή στη θέση του, άφθαρτο και ενδεχομένως περισσότερο επαρκή. Τώρα αμφότεροι μοιάζουν να εξαναγκάζινται σε αυτή τη σχέση η οποία θέλει πολλή δουλειά, τακτική και πνευματική, για να εμφανίσει ξανά στο γήπεδο κέφι και επιτυχίες.

Η ανθρωποφαγία κατά του Μάνταλου δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε κάτι το οποίο ο ίδιος δεν έχει συνηθίσει. Η συνεχιζόμενη φθορά όμως, κάποια στιγμή βάζει και ένα τέλος στις αντοχές. Αυτό που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει είναι ότι δεν φταίει εκείνος για όλα όσα η ΑΕΚ τον παρουσιάζει, προωθεί και τον εμπιστεύεται. Είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής, δεν έχει γίνει τυχαία διεθνής, ανήκει στην ελίτ των γηγενών παικτών και είναι αρχηγός της ομάδας ακριβώς επειδή συνδέει τη μετάβαση από τις χαμηλότερες κατηγορίες σε αυτό που η Ένωση έχει καταφέρει να είναι σήμερα. Θα έχει ξανά τις καλές και τις κακές στιγμές του, θα αποθεωθεί και θα λοιδορηθεί. Ασφαλώς η στιγμή της αποβολής του και ο τρόπος με τον οποίον αυτή προκλήθηκε, δεν είναι συμπεριφορά που αρμόζει σε αρχηγό. Όμως το έχουν κάνει κι άλλοι κατά το παρελθόν και με χειρότερο τρόπο, αν θυμηθώ για παράδειγμα τα αψυχολόγητα ξεσπάσματα του Μάρκο Λιβάγια στο προ διετίας Champions League.

Το πιστεύω ότι θα ήταν λύτρωση και για τους δύο αν οι δρόμοι τους είχαν χωρίσει με μία ακριβή μεταγραφή. Από τη στιγμή όμως που ο Μάνταλος έμεινε στην ομάδα, η ΑΕΚ οφείλει να βρει τον τρόπο ώστε να παίρνει από εκείνον το καλύτερο, χρησιμοποιώντας τον σωστά και βρίσκοντας μια ιδέα για να τον αποφορτίσει από το βάρος που κουβαλά στις πλάτες του ως αρχηγός. Το πως, πρέπει να καθίσουν και να το βρουν μόνοι τους μέσα από συζήτηση.