Το παιδικό ίνδαλμα Σέρχιο Αραούχο
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου καταπιάνεται με το «είδωλο» των τελευταίων μηνών, έναν ξένο παίκτη που γίνεται σημείο αναφοράς και εκτός του γηπέδου, προπάντων στις καρδιές των φιλάθλων και στις αγνές παιδικές ψυχές. Τον Σέρχιο Αραούχο.
Ένα όχι και τόσο φανταστικό σενάριο… Μπαίνω παρέα με τον γιο μου σε έναν χώρο που πωλούνται φανέλες της ΑΕΚ. Με μια γρήγορη σκέψη, άλλωστε είναι ακόμα πολύ μικρός για να ξέρει, θα αποφάσιζα να του αγοράσω εκείνη με το όνομα του Λάζαρου. Έτσι δεν κάνουν οι μπαμπάδες; Δεν επιλέγουν αυτόν που έχουν μαζί του μια λόξα;
Είμαι βέβαιος όμως, ότι αν γνώριζε λίγο καλύτερα το ποδόσφαιρο και είχε το κριτήριο να διαλέξει μόνος του, η απόφαση θα ήταν Αραούχο. Όπως εκείνος ο πιτσιρικάς, ήταν δεν ήταν 6 χρονών, που συναντήσαμε σε έναν παιδότοπο την παραμονή της έλευσης του Τσίνο. Φορούσε την περυσινή φανέλα με το όνομά του στην πλάτη. «Γεια σου ρε Αραούχο» του είπα. «Δεν ξέρεις πως τον περιμένω πίσω, αύριο θα είναι εδώ» μου απάντησε.
Αυτό που ο Αραούχο κατάφερε να δημιουργήσει γύρω του είναι κάτι το οποίο φοβόμασταν ότι θα ξεχάσουμε. Μιλώντας με την πραγματικότητα, τα χρόνια περνούσαν επικίνδυνα, δίχως σημεία αναφοράς, χωρίς παιδικά είδωλα. Μπορείς να εξηγήσεις στο παιδί ότι αυτό που κάνει ο Γιόχανσον είναι πολύ χρήσιμο, πως ο Τσιγκρίνσι ξέρει να κόβει σωστά τη μπάλα ή ο Μάνταλος να τη μεταφέρει σωστά στην επίθεση. Δεν χρειάζεται να του πεις απολύτως τίποτα όταν η μπάλα είναι στον Αραούχο. Από τον τρόπο που θα σκοράρει, που θα πανηγυρίσει, που θα παθιαστεί.
Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Προβλέπω, αν όλα κυλήσουν φυσιολογικά, ότι η Λας Πάλμας θα τον πάρει πάλι πίσω ψάχνοντας να τον «μοσχοπουλήσει» κι εμείς θα τρώμε πάλι ένα τρίμηνο μεταφέροντας την επιθυμία επιστροφής και την προσπάθεια της ΑΕΚ για μια δραματική ανατροπή όπως η χθεσινή, έχοντας από πάνω μας και τους «περίεργους» να μας λένε ότι γράφουμε και λέμε παραμύθια. Μέχρι τότε όμως υπάρχει μια ολόκληρη σεζόν. Θα επαναλάβω αυτό που είχα γράψει και πέρυσι, μετά έγινε σλόγκαν: «Ας τον απολαύσουμε όσο θα είναι εδώ». Και ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει τον ερχόμενο Ιούνιο.
ΣΠΑΝΙΟ ΔΕΣΙΜΟ
Δεν είναι θέμα προσωπολατρίας. Είχε πραγματικά ανάγκη η ΑΕΚ την επιστροφή του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή. Τον αγαπούν όλοι εντός της ομάδας, παράγοντες, υπάλληλοι και συμπαίκτες. Τον λατρεύουν όλοι εκτός αυτής. Και πάνω από όλα, αγάπησε ο ίδιος πολύ την ΑΕΚ. Είναι σπάνιο αυτό που συμβαίνει σε ένα νέο άνθρωπο που μόλις τον περασμένο Ιανουάριο, έψαχνε τον εαυτό και προσανατολισμό του μπλεγμένος σε ιστορίες με αλκοόλ και αποδιωγμένος ως μαύρο πρόβατο. Ουδείς μπορούσε να προβλέψει τη συνέχεια. Και δεν αναφέρομαι στα αγωνιστικά πεπραγμένα που σίγουρα διαδραμάτισαν το ρόλο τους, όσο σε αυτό το «δέσιμο» που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε αυτόν και στην Ένωση.
Θα έχει και τα άσχημα παιχνίδια του ο Αραούχο. Θα μάθει και για εκείνους που θα τον κακοχαρακτηρίσουν στην πρώτη στραβή. Συνέβη και στην πρώτη θητεία του. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει είναι η σχέση που χτίστηκε μέσα σε αυτό το τρίμηνο της τρέλας, όταν ο ίδιος (με πολλά που όλοι διαπίστωναν στα social media και άλλα πολλά που δεν ξέρετε) προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γυρίσει. Ακόμα και του έλεγαν ότι «θα παίξεις εδώ, υπάρχει χώρος και για σένα», ο Τσίνο είχε το μυαλό του στην ΑΕΚ. Και σε ένα βαθμό, στο μέτρο του δυνατού από την πλευρά του, σαν να μην ήθελε και ο ίδιος να τα πηγαίνει καλά στη Λας Πάλμας.
Το αφήνω εδώ, μη βρούμε και μπελά. Ο Τσίνο είναι πίσω και ο οπαδός το χαίρεται, το ζει, το απολαμβάνει, το περίμενε να συμβεί. Μακάρι να φτάσει τόσο μακριά η σχέση ώστε να μπουκάρει φορώντας την κιτρινόμαυρη και στην «Αγια Σοφιά». Είναι τέτοια ομάδα η ΑΕΚ που πονάει πολύ όταν αποχωρίζεται πρόσωπα σαν και αυτόν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ