Δεν είναι δυνατόν να μπαίνει στη συζήτηση το ‘’τι θα λέγατε όμως αν δεν έμπαινε το γκολ της ισοφάρισης στο 95’, αν ο Λε Ταλέκ έκανε σωστό μαρκάρισμα στον Κούρτιτς’’ και λοιπές ρητορικές ερωτήσεις μπροστά στην ουσία της υπόθεσης.

Η ΑΕΚ απέτυχε για ακόμα μία φορά σε μια μεγάλη απαίτηση, η οποία βασικά θα έπρεπε να είναι η μίνιμουμ και τούτο δεν συμβαίνει επειδή είναι άτυχη ή επειδή την κατατρέχουν αναποδιές που δεν τυχαίνουν σε άλλους. Μα ακριβώς τα ίδια παθαίνει χρόνο με το χρόνο επειδή έχει μια πάγια κι απαράλλαχτη τακτική: θεωρεί ότι μπορεί να ξεγελάσει το ποδόσφαιρο με ημίμετρα, πειράματα, τσαπατσουλιές και κατώτερα στελέχη από το πραγματικό μέγεθός της.

Για να είμαι και ακριβής, αυτή την περίοδο έχει ακριβώς αυτά που συμβαδίζουν με το πόσο χαμηλά έχει φτάσει σε αγωνιστικό επίπεδο. Τα πρόσωπα που πολυεπίπεδα την απαρτίζουν, είναι ακριβώς αυτά που την πηγαίνουν σφαίρα στην κατρακύλα. Χωρίς φρένα στον κατήφορο του Μπράλου όπως πολύ σωστά είχε παραδεχθεί και ο ίδιος ο Μελισσανίδης. Με τα ίδια φθαρμένα τακάκια και μια μόνιμη υπεροψία ότι ως ομάδα έχει το know how για να κάνει πρωταθλητισμό, ενώ στην πραγματικότητα κατέχει το διδακτορικό για το πώς μπορείς να γίνεσαι κάθε χρόνο και χειρότερος.

Θυμάμαι σαν τώρα την ημέρα που έγραψα το πρώτο άρθρο μου για την πρόσληψη του Αργύρη Γιαννίκη στον πάγκο της ομάδας. Ο τίτλος ήταν ‘’Η ΑΕΚ πήρε τον προπονητή που τερμάτισε 9^ος με τον ΠΑΣ Γιάννινα’’. Ήχησε βαρύς και ασήκωτος, άδικος , σκληρός και βιαστικός σε πολλούς. Όμως ήταν ακριβώς αυτό.

Η ΑΕΚ προσέλαβε έναν προπονητή για να μάθει στην καμπούρα της πως είναι να καθοδηγείς ένα πολύ μεγαλύτερο μέγεθος από αυτό που είχες συνηθίσει, δίχως να το διαχειρίζεσαι σαν και εκείνο που βρισκόσουν νωρίτερα. Πλέον δεν έχει και κάποιο νόημα για αλλαγές.

Αφήστε τον άνθρωπο στη θέση του να συνεχίσει έως το τέλος, μήπως και τώρα δίχως άγχη στόχων και ‘’πρέπει’’ στο κεφάλι του, με καθαρό μυαλό και μακριά από την πίεση μιας επόμενης δύσκολης αποστολής, μας δείξει ότι κάτι μπορεί να φτιάξει. Μόνο ο (αυτο)σαρκασμός μας απέμεινε για να έχουμε κάτι να λέμε ενόψει της συνέχειας.

Αυτό το ‘’φταίω εγώ πρώτος’’ αξιώνει κάποιες απαντήσεις

Από τα Γιάννενα έφερε προπονητή η ΑΕΚ και όπως τα Γιάννενα παίζει. Υπόψιν, έχει και "Γ. Καραΐσκάκης" την Κυριακή (13/02), η ομάδα πρέπει να παίξει σφιχτά, όλοι πίσω από τη μπάλα και με ψυχή, πάθος, πίστη, τρέξιμο, αυταπάρνηση, τσαμπουκά, να τα δώσουν όλα τα παιδιά για να μη ‘’σφυρίξει’’ πάλι καμιά τεσσάρα (μην πω και χειρότερα). Αυτά επίσης είναι κάτι ακόμα να συζητάμε για την ΑΕΚ. Διότι από ποδοσφαιρικό σχέδιο, ας το αφήσουμε στην άκρη καλύτερα…

Υπάρχει και η παραδοχή των λαθών από τον ίδιο τον πρόεδρο της ομάδας. Τι σημαίνει όμως αυτό το ‘’φταίω εγώ πρώτος’’ και πως αλήθεια ερμηνεύεται τώρα που η ΑΕΚ είναι και πάλι εκτός όλων των στόχων της, εκτός αν θεωρήσουμε ως τέτοιον και την έξοδό της στην Ευρώπη, που όπως πηγαίνει η δουλειά, δεν αποκλείεται επίσης να απειληθεί. Αν προξενήσω ένα ατύχημα, θα πω ‘’έφταιξα, συγγνώμη’’. Θα αφορά σε ένα γεγονός που έγινε και δεν αλλάζει.

Το ‘’φταίω’’, όμως, σε μια εξελισσόμενη διαδικασία, τι σημαίνει; Πως αναλύεται; Έφταιξε που προσέλαβε οικονομικούς κι άπειρους προπονητές, τεχνικό κι αθλητικό διευθυντή; Επειδή αγόρασε ποδοσφαιριστές που δεν κάνουν για την ομάδα; Που δεν φρόντισε να έχει επιστημονικά στελέχη στη διοίκηση; Που δεν βρήκε τη λύση με την ομάδα και τη διαιτησία; Όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα; Δεν το μάθαμε, δεν το είπε, δεν ρωτήθηκε κιόλας είναι αλήθεια.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτό το ‘’φταίω" δεν εξαντλείται στις παραπάνω ερωτήσεις. Γιατί ακολουθεί η πιο κρίσιμη από όλες: με ποιες, μελλοντικές πράξεις θα ανατραπεί από αυτόν που έχει την πρώτη ευθύνη, αυτή η κατάσταση; Αυτά είναι που πρέπει να απαντηθούν. Έως τότε το μόνο που μας μένει είναι ένα μάλλον ανώδυνο ‘’φταίω πρώτος’’ που μας οδηγεί σε μια φαύλη και ανούσια συζήτηση για τα λάθη όλων των άλλων.