Η απόγνωση στο πρόσωπό του ήταν το πιο ανησυχητικό νέο της βραδιάς. Ο Μανόλο Χιμένεθ έμοιαζε... παραδομένος. Και συνάμα προδομένος. Από τη δουλειά του και από τους ποδοσφαιριστές του.

Δεν καταφέρνει να παρουσιάσει έργο, η ΑΕΚ δεν βελτιώνεται και το βιογραφικό του δοκιμάζεται. Το ίδιο και η υπομονή των φίλων της ομάδας που δεν αντέχουν άλλο αυτή την κατάσταση και αποφάσισαν να παρέμβουν.

Η επίσκεψη των οπαδών είχε (μάλλον προσωρινό πάντως) χαρακτήρα ψύχραιμο και ειρηνικό. Η ατάκα σύμφωνα με την οποία « η κατάκτηση του κυπέλλου πρέπει να θεωρείται δεδομένη, γι αυτό από αύριο να φέρεστε ως τροπαιούχοι αλλιώς θα μας βρείτε μπροστά σας», έμοιαζε κάπως απειλητική. Η σκέψη « αν δεν πάρουμε το κύπελλο θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε» κατοικοεδρεύει από το βράδυ της Κυριακής στο μυαλό των ποδοσφαιριστών.

Όταν ο οπαδός γίνεται... ξυπνητήρι!

Δεν ξέρω αν με τη... φοβέρα η ΑΕΚ μπορεί να αλλάξει ρότα, αν θα μεταλλαχθεί σε μια ομάδα που θα αντέχεις να τη βλέπεις και η οποία σε τόσο μικρό διάστημα που μεσολαβεί ως τα ημιτελικά του θεσμού, θα μπορέσει να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντι στον καλύτερα δουλεμένο και συμπαγή ΠΑΟΚ. Ωστόσο ήταν απαραίτητο ένα ηλεκτροσόκ. Κάποιος έπρεπε να τους ταρακουνήσει, να τους αφυπνίσει. Κι από τη στιγμή που διοίκηση και προπονητής δεν το καταφέρνουν, το ρόλο του «μπαμπούλα» ανέλαβε ο οπαδός.

Αν θα έπρεπε να γίνονται όλα αυτά; Το γεγονός ότι όλοι ποδοσφαιριστές μετέβησαν στα V.I.P. του ΟΑΚΑ για να ακούσουν, δείχνοντας έτσι ότι αντιλαμβάνονται τις μεγάλες ευθύνες τους γι αυτό το μίζερο σύνολο που περιφέρεται και διασύρεται στα ελληνικά γήπεδα φορώντας την κιτρινόμαυρη φανέλα, θεωρώ ότι καλώς έγινε αυτή η συζήτηση. Αρκεί να μείνει εκεί...

Δεν έχει κανένα νόημα να τους «κυνηγήσει» κανείς ή να τους ζητήσει ευθύνες αν δεν καταφέρουν να κατακτήσουν το κύπελλο ή να διατηρήσουν την ομάδα εντός της πρώτης ομάδας. Έχω πολλάκις τονίσει ότι το ρόστερ της ΑΕΚ δεν είναι δα και τόσο τραγικό για να δικαιολογεί τους 26 βαθμούς που χωρίζουν την Ενωση από την κορυφή. Όμως τελικά οι ποδοσφαιριστές κατά κύριο λόγο και ο προπονητής κατά δεύτερο (και σαφώς με μικρότερη ευθύνη) κάνουν κάθε εβδομάδα ότι μπορούν για να με διαψεύσουν.

Αστοχίες κατ’ εξακολούθηση!

Το «όνειρο» του καλοκαιριού για τη νέα ΑΕΚ που θυμίζει εκείνη του 1994, ήταν τελικά μόνο στο μυαλό του τότε προπονητή της. Δεν ξέρω αν ο Μπάγεβιτς το είπε επειδή το πίστευε ή απλώς πάνω στην ευφορία του και για να δώσει όραμα στον κόσμο το εκστόμισε δίχως να το σκεφτεί πραγματικά. Το βέβαιο είναι ότι έπεσε πολύ έξω. Και σίγουρα παρέσυρε αρκετούς (ή πολλούς ενδεχομένως) από εμάς σε μια πραγματικότητα που δεν ίσχυε...

Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Χιμένεθ. Την ίδια μπανανόφλουδα πάτησε... Για τους δικούς του λόγους πίστεψε ότι η ΑΕΚ στα χέρια του θα παρουσίαζε βελτίωση γύρω στο Δεκέμβριο. Αντί αυτού πλησιάζει ο Μάρτιος και η ομάδα εμφανίζεται χειρότερη από ότι όταν την ανέλαβε ο νυν τεχνικός της, παρά το γεγονός ότι κατά γενική ομολογία, γίνεται καλύτερη, πιο ευχάριστη και κυρίως πιο ποιοτική και διδακτική δουλειά στις προπονήσεις.

Δεν χρειάζονται ούτε απειλές, ούτε ακρότητες λοιπόν. Όταν δύο προπονητές, έμπειροι και ικανοί κατ’ εμέ, προδίδονται στην ίδια σεζόν από το ίδιο ρόστερ αλλά και τις δικές τους βιαστικές μεγαλοστομίες, καταλαβαίνει κανείς ότι για κάποιο λόγο αυτοί οι ποδοσφαιριστές σε παρασύρουν σε λανθασμένες εντυπώσεις. Δεν μπορούν; Δεν θέλουν; Δεν τους βγαίνει; Δεν ξέρω πια... Νομίζω εν τέλει ότι σωστή απάντηση δεν μπορεί να δώσει κανείς.