Το βάρος του πρωταθλητισμού
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για το όνειρο του τίτλου το οποίο μεταφέρει τόνους άγχους και ευθύνης σε πλάτες που ασφαλώς δεν ευθύνονται για το χθες αλλά οφείλουν να τα καταφέρουν στο σήμερα.
Δύσκολο κομμάτι ο πρωταθλητισμός. Ακόμα περισσότερο όταν έχεις ξεχάσει πως γίνεται ως οργανισμός ή δεν έχεις κάνει ξανά στο παρελθόν ως πρόσωπο. Είναι σαν να επιχειρείς άλμα εις ύψος ψάχνοντας το ρεκόρ, με δεμένα βαράκια πάνω από τους αστράγαλους. Τόνοι άγχους, πίεσης, ανυπομονησίας, στεναχώριας, 24 (θα γίνουν τον ερχόμενο Μάιο) χρόνια μαζέματα σε μια αποθήκη στέρησης που κάθεται στις πλάτες 30 ανθρώπων.
Είναι όπως τα αναπόφευκτα χρέη των προηγούμενων... Φεύγει κάποιος από τη ζωή κι εκεί που είσαι ανέμελος και ωραίος, νομίζοντας ότι όλα είναι τακτοποιημένα, μαθαίνουν τον αριθμό του κινητού σου οι εισπρακτικές, σε κυνηγούν τα εξώδικα και η ζωή σου ταυτίζεται με μια υποχρέωση που δημιούργησαν άλλοι για σένα. Όχι, δεν ψάχνω τρόπο να τους δικαιολογήσω, άλλωστε τώρα πάτησαν και πάλι στην κορυφή. Στις ψυχές τους προσπαθώ να μπω και να αντιληφθώ.
Παρακολουθώντας από μικρή απόσταση, τις αντιδράσεις, τα νεύρα, τις εκρήξεις του συσσωρευμένου άγχους, διαπιστώνεις ότι όλες (σε ένα βαθμό) είναι αποδεκτές αδυναμίες υπό το βάρος των στιγμών. Ή τουλάχιστον όλα έχουν μια αποδεκτή εξήγηση. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι άπαντες έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτή η υπόθεση εξαρτάται πρωτίστως από τους ίδιους.
Έχουν ταυτιστεί με την απαίτηση. Αναγνωρίζουν ότι δεν θα τους στερήσει κάποιος με τρόπο εξωαγωνιστικό αυτό που δικαιούνται μέσα στα γήπεδα κι έχουν μπει σε μια διαδικασία πάλης με τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ακριβώς επειδή εξαρτάται πρωτίστως από εκείνους. Είναι το ανθρωπάκι στο μυαλό που διαρκώς τους φωνάζει: "Αυτό το πρωτάθλημα δεν πρέπει να το χάσεις". Κι ας πρόκειται για μία κάθε άλλο παρά απλά διαδικασία.
ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
Το πόσο έχουν άπαντες ταυτιστεί με την εκπλήρωση αυτής της αποστολής, διαπιστώνεται ακόμα πιο έντονα στις συμπεριφορές παικτών που ούτε το παρελθόν γνώριζαν πριν αφιχθούν στην Ελλάδα, ούτε κάποιο ιδιαίτερο λόγο είχαν για να ταυτιστούν με αυτό. Το λάθος του Αραούχο, κακό και αντιεπαγγελματικό σφάλμα που θα μπορούσε να πετάξει εκτός ντέρμπι την ΑΕΚ κόντρα στον ΠΑΟΚ (χώρια που ο ίδιος θα χάσει και τα επόμενα 2-3 ματς), προέρχεται από αυτή την ακαταμάχητη επιθυμία.
Ο Λιβάγια είναι επίσης μια περίπτωση ξένου παίκτη ο οποίος σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, έβαλε τον εαυτό του στη διαδικασία να σκέφτεται ότι η κατάκτηση του τίτλου δεν θα είναι απλώς μια επιτυχία που θα εξαλείψει την ανομβρία 24 ετών, αλλά ένα κατόρθωμα εξαγνισμού της κιτρινόμαυρης φυλής. Το βιώνει παντού γύρω του. Όπου τον συναντούν, του μιλούν για το πρωτάθλημα. Σχεδόν όλους τους περασμένους Νοέμβριους, οι φίλοι της ΑΕΚ το είχαν ήδη ξεχάσει...
Κάθε ματς και μία μάχη. Πρώτα εσωτερική, με τους ίδιους τους εαυτούς τους. Να εμφανιστούν στο γήπεδο ήρεμοι και συγκεντρωμένοι, να τηρήσουν τις εντολές, να αποφύγουν τα λάθη, να μην πέσουν σε παγίδες που θα οδηγήσουν σε ανόητες κάρτες και καταδικαστικές αποβολές, να το παλέψουν μέχρι το τέλος, να πιστεύουν ακόμα και όταν μέσα στα ματς, αντιλαμβάνονται ότι δεν πηγαίνουν καλά.
Η φετινή, είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους. Σαφώς και για τον κόσμο που αδημονεί, βιάζεται, απογοητεύεται εύκολα αναθεματίζοντας και πιέζει ψυχολογικά. Αλλά και που επίσης καταθέτει φωνή και ψυχή στην εξέδρα. Όπως στο ματς με τον ΠΑΟΚ, σε αυτό το τελευταίο συγκλονιστικό 20λεπτο, κατά τη διάρκεια του οποίου η φωνή και το τραγούδι προσέθεταν καύσιμα σε άδεια ρεζερβουάρ. Για να βγει το ματς. Και το ματς βγήκε. Και η ΑΕΚ νίκησε. Και έτσι θα είναι η κατάσταση από εδώ και στο εξής σχεδόν σε κάθε ματς. Τριάντα άνθρωποι θα προσπαθούν να σηκώσουν το βάρος των 24 δύσκολων χρόνων. Είναι κάτι περισσότερο από το ίδιο το ποδόσφαιρο και απαιτεί κατάθεση ψυχής.
Photo Credits: Georgia Panagopoulou/ Tourette Photography