Ο στόχος επετεύχθη και η 14η σερί νίκη στην OPAP Arena είναι γεγονός. Σε ένα παιχνίδι το οποίο έγινε πολύ περίεργο μόλις από το 3ο λεπτό, καθώς ο Αστέρας έμεινε με δέκα παίκτες και θεωρητικά έγινε ακόμα πιο αμυντικογενής από την ούτως ή άλλως μαζεμένη τακτική που φαινόταν με την πρώτη ματιά ότι είχε επιλέξει ο Άκης Μάντζιος.

Θα ήταν βέβαια απίθανο να αντέξει χωρίς να δεχτεί γκολ σε αυτή την έδρα και απέναντι σε μία ομάδα που έχει ποικιλία στους τρόπους με τους οποίους αναπτύσσεται, υπομονή και τους παίκτες κλειδιά για να τη βγάλουν από τη δύσκολη θέση, πότε αργά και πότε γρήγορα.

Πιο περίπλοκα όμως τα πράγματα έγιναν για την ΑΕΚ από δω και στο εξής, καθώς ο τραυματισμός του Λιβάι Γκαρσία συμπίπτει χρονικά με αυτόν του Τομ Φαν Βέερτ. Για κανέναν εκ των δύο δεν έχουμε αυτή τη στιγμή εικόνα για το χρόνο επιστροφή τους, όμως μοιάζει παραπάνω από πιθανό, αν όχι δεδομένο, να πορευτεί η Ένωση για κάποια παιχνίδια δίχως να έχει φορ περιοχής. Υπάρχει μόνον ο Μιχάλης Κοσίδης, ο οποίος λογικά θα βρίσκεται πλέον στις αποστολές, αλλά έως εκεί.

Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι η ΑΕΚ διαθέτει ακόμα έναν φορ, ο οποίος ωστόσο έχει πάψει να είναι τέτοιος σε όλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν. Ο All around μέσος Σέρχιο Αραούχο, αυτός που παίρνει θέση μπροστά από τα στόπερ όταν η αντίπαλη ομάδα σχεδιάζει να επαναφέρει την μπάλα στο γήπεδο με ελεύθερο, δεν έχει την παραμικρή διάθεση να επιστρέψει στην κορυφή της επίθεσης. Βέβαια, αν του το ζητούσε ο Αλμέιδα θα το έκανε.

Όμως και εκείνος από την πλευρά του, δεν δείχνει επίσης την παραμικρή διάθεση να τον τοποθετήσει ξανά εκεί, γνωρίζοντας όλα αυτά που θα χάσει με το ολοκληρωτικό παιχνίδι του στη μεσαία γραμμή, για να κερδίσει κάτι που ο Αργεντινός επιθετικός μάλλον έχει ξεχάσει πια να κάνει.

Φάνηκε άλλωστε και στο σημείο που ο Γκαρσία έγινε αλλαγή. Ο Αλμέιδα επέλεξε να ρίξει στο παιχνίδι τον Τσούμπερ και πολλοί εύλογα θεώρησαν σε εκείνο το σημείο ότι θα έπαιρνε λίγα μέτρα πίσω από τον Αραούχο. Όμως συνέβη το αντίθετο.

Ο Ελβετός πήρε θέση στην κορυφή της επίθεσης και έπαιξε εκεί για ένα ολόκληρο ημίχρονο, προσπαθώντας να κινηθεί ανάμεσα στους αντιπάλους στόπερ, να πάρει μπάλες με πλάτη στην αντίπαλη περιοχή για να βρει συνεργασίες με τους συμπαίκτες του που πατούσαν εκεί και γενικά να ανταποκριθεί σε ένα παιχνίδι που σίγουρα για εκείνον, δεν είναι συνηθες.

Έχει λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον εν όψει της συνέχειας και αφού πρώτα γνωρίζουμε το χρόνο απουσίας των δύο βασικών επιλογών για τη θέση της επίθεσης, τι άλλο θα μπορούσε να σκαρφιστεί ο Αλμέιδα προκειμένου να γεμίσει αυτή τη θέση με έναν ποδοσφαιριστή από τον οποίον δεν θα έχει απαραίτητα την απαίτηση να σκοράρει πολύ, αλλά περισσότερο να λειτουργήσει εκεί καλά ώστε να βρεθούν οι συνεργασίες για να πετύχουν γκολ οι πολλοί μεσοεπιθετικοί που διαθέτει η ομάδα και πατούν περιοχή.

Κάτι τελευταίο για τον Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς. Απαγορεύεται ο ποδοσφαιριστής αυτός να μένει εκτός ενδεκάδας, τουλάχιστον όταν είναι καλά και φορμαρισμένο. Κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο, κόβει αντιπάλους, μοιράζει παιχνίδι, κλέβει μπάλες, δημιουργεί γκολ, ανοίγει κλειστές άμυνες με προσωπικές ενέργειες και σκοράρει.

Αυτός που δεν έμεινε στον Παναθηναϊκό επειδή κρίθηκε πολύ ακριβος για να μην προσφέρει γκολ και ασίστ, έχει ήδη πετύχει έξι τέρματα με την ΑΕΚ, έχει δώσει δύο τελικές πάσες που έγιναν γκολ, έχει κερδίσει δύο πέναλτι και από δικά του κόρνερ η ΑΕΚ βρήκε γκολ άλλες δύο φορές.

Κι αν οι αριθμοί δεν είναι αρκετοί, τότε και ο ίδιος ο Αλμέιδα ισως οφείλει ένα φροντιστήριο στον εαυτό του για να θυμηθεί όσα ο Σέρβος έδινε και ξαναδίνει στην ομάδα, όταν είναι βασικός