Τώρα θέλει ανατροπή
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την αναγκαιότητα να βρεθεί ένας προπονητής που (το λιγότερο) θα έχει βεληνεκές εφάμιλλο του Μοντανιέ. Δεν είναι μόνο επικοινωνιακοί οι λόγοι αλλά πρωτίστως ουσίας για την ίδια την ΑΕΚ και το πρεστίζ της.
Ουδείς αναντικατάστατος ακόμη κι αν εν τέλει δεν την πήρε τη δουλειά. Σύμφωνοι για το (οποιοδήποτε) πρόσωπο, όχι όμως και για την ουσία της ιστορίας. Η ήττα της ΑΕΚ λόγω της αδυναμίας να πείσει τον Μοντανιέ δεν είναι απλά επικοινωνιακή. Εδώ έχει ηττηθεί ολόκληρο το πρότζεκτ που είχε προετοιμάσει προκειμένου να φτάσει στο σημείο να θεωρεί τον Γάλλο ως τον ιδανικότερο να το υπηρετήσει. Πως τώρα λοιπόν μπορείς να πας στον Αρουαμπαρένα τον οποίο είχες απορρίψει ως μη έτοιμο ή κατάλληλο για να το υλοποιήσει;
Αν ήμουν ο Μελισσανίδης θα έκλεινα τα αφτιά μου στις οργίλες προτροπές των πρώτων στιγμών του φιάσκου που τον καλούσαν να πάρει κεφάλια (όχι βέβαια ότι δεν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες ή να μην βρεθούν σταδιακά αποτελεσματικότεροι από τους υπαίτιους) και θα κυνηγούσα τη μεγάλη ανατροπή!
Θα έψαχνα τον τρόπο να γυρίσω το διπλό ημίχρονο (και μάλιστα με σκορ 0-2) σε άσο τελικό. Και για να το πετύχω θα πλήρωνα πολύ παραπάνω. Παίκτες μπορείς να έχεις και με νορμάλ συμβόλαια για να πάει καλά η δουλειά, ο προπονητής όμως είναι ένας! Και θα πρέπει να είναι καλύτερος από αυτόν που έχασες μέσα από τα χέρια σου.
Υπάρχει βέβαια και η ανταπάντηση: Ότι για να πειστεί ένας προπονητής επιπέδου Μοντανιέ ή ανώτερου, θα πρέπει να είναι σύμφωνος και με το ύψος του μπάτζετ ή τους μεταγραφικούς χειρισμούς. Κι όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα: Ο Ρανιέρι δεν ανέλαβε την εθνική Ελλάδας διότι πίστευε ότι θα κατακτήσει το Euro, ούτε κάθισε στον πάγκο της Λέστερ επειδή είχε δει όνειρο ότι θα κατακτήσει την Πρέμιερ Λιγκ. Τα χρήματα ήταν αυτά που τον έπεισαν και στις δύο περιπτώσεις. Πρωτίστως αυτά.
Και ακόμα ένα παράδειγμα, εδώ, ελληνικό, δικό μας. Ο Μίτσελ δεν ανέλαβε τον Ολυμπιακό επειδή ήταν πεπεισμένος ότι θα τον οδηγούσε σε υπερβάσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ούτε είχε ιδιαίτερη συμμετοχή στον καταρτισμό του ρόστερ, εννοώ ότι δεν κουβάλησε εδώ ένα κάρο δικούς του παίκτες. Τα χρήματα ήταν αυτά που πρωτίστως τον δελέασαν, αυτό το 1,5 εκατ. ευρώ ετησίως, το οποίο δεν το έβρισκε πουθενά αλλού (στην Ευρώπη) τότε. Τα οράματα έπονται όταν δίνεις το «κασέρι».
Έμπειροι, στοιχήματα και ημίμετρα
Βέβαια επειδή πρέπει και να προσγειωθώ στην πραγματικότητα, αυτό που εγώ θα έκανα ή προτείνω, δεν θα είναι λογικά και αυτό που θα συμβεί. Ήδη μέσω του ρεπορτάζ προκύπτει ότι η ΑΕΚ εξετάζει εκ νέου την περίπτωση του Φινκ που όμως έχει συμβόλαιο με την Αούστρια. Κι επειδή κανείς σε αυτή τη ζωή δεν χαρίζει στον άλλον τίποτα όταν το έχει ακριβοπληρώσει, η ιστορία με τον Μοντανιέ θα ανεβάσει και τις απαιτήσεις των Αυστριακών. Ξέρουν ότι η ΑΕΚ καίγεται, άρα θα πρέπει να πληρώσει. Δύσκολα πράγματα αυτά και δεν θα ζητήσουν λίγα.
Ο Αρουαμπαρένα είναι πάντα ο πιο προσιτός. Έτσι φαινόταν εξ αρχής. Και η Ένωση δεν θα είχε πληγεί από το σημερινό φιάσκο, αν από την πρώτη στιγμή τον είχε κλείσει και ήταν ήδη ο προπονητής της. Τώρα το παιχνίδι γύρισε... Πως ο κομμένος Αρουμπαρένα είναι ικανός να ακολουθήσει το σχέδιο για το οποίο κρίθηκε ως μη κατάλληλος; Ή μάλλον ως λιγότερο κατάλληλος από τον Μοντανιέ; Η λογική του « χάσαμε τον πρώτο και πάμε στον τρίτο» συνιστά από μόνη της την παραδοχή ακόμα μίας ήττας.
Μετά υπάρχουν και τα ημίμετρα... Κετσμπάγια, Βίκτορ Σάντσεθ (μετά από κάκιστη σεζόν στη Λα Κορούνια), Ουζουνίδης, Γιοβάνοβιτς. Ουδεμία σχέση με τους 3 που επελέγησαν για να γίνουν οι συνεντεύξεις. Ουδεμία σχέση επίσης με το πρότζεκτ που η ΑΕΚ θέλει να αναπτύξει. Είναι σαν να πέφτεις στην ανάγκη και να λύνεις το πρόβλημα με ασπιρίνη. Ο πονοκέφαλος θα επιστρέψει.
Η ΑΕΚ χρειάζεται για περισσότερους από έναν λόγους, προπονητή από ψηλό ράφι. Μετά τα όσα συνέβησαν, ακόμα υψηλότερο από αυτό που βρισκόταν ο Μοντανιέ. Ποτέ δεν είναι αργά αν θέλεις κάτι πραγματικά. Και κυρίως αν είσαι αποφασισμένος ότι θα υπερπηδήσεις τα εμπόδια, εν προκειμένω τα οικονομικά. Άλλωστε τα οφέλη θα τα βρεις μπροστά σου. Τα σκας και παίρνεις τον Κλοντ Πιέλ! Λέμε τώρα... έναν σαν τον Κλοντ Πιέλ. Λέμε τώρα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: