Τώρα υπάρχει για την ΑΕΚ μόνο ένας τελικός, μόνο ένα αποτέλεσμα
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει γιατί ο ένας και μοναδικός στόχος της ΑΕΚ στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό είναι η νίκη ξεκομμένη από κάθε μισή ελπίδα που μπορεί να αφήνει μία ισοπαλία.
Αν εξαιρέσει κάποιος την εκκίνηση της διαδικασίας των playoffs και εκείνο το 0-0 στη Νέα Φιλαδέλφεια κόντρα στον Παναθηναϊκό, με την ΑΕΚ να είναι ζαλισμένη μετά την απρόσμενη -βάσει της εικόνας της- ήττα στο ντέρμπι της αμέσως προηγούμενης αγωνιστικής από τον Ολυμπιακό, η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα τα έχει κάνει όλα τέλεια στην προσπάθειά της να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Έφερε την κατάσταση στο σημείο ακριβώς που όλα κρέμονται σε μία κλωστή. Και τώρα πρέπει να βρει το κλειδί για να ανοίξει αυτή την πόρτα που ο Παναθηναϊκός της κρατά ερμητικά κλειστή. Να βρει τον τρόπο ώστε να μην αναλωθεί απέναντί του σ' ένα παιχνίδι τακτικού καταναγκασμού και προσήλωσης στο να αποφευχθεί η ήττα, αλλά με το απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο σκεπτικό να κυριαρχήσει απέναντί του και να πάρει τη νίκη που θα της δώσει το πρωτάθλημα.
Όχι απλώς δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά τουναντίον είναι η πιο δύσκολη αποστολή που θα μπορούσε να φανταστεί στο ξεκίνημα αυτής της σεζόν.
Πολλοί θα πουν ότι και η ισοπαλία είναι ένα αποτέλεσμα το οποίο αφήνει τα πράγματα ανοιχτά. Θεωρητικά ναι. Αναρωτιέμαι όμως ποια είναι αλήθεια η ομάδα που θα κόψει βαθμούς από το τριφύλλι στη συνέχεια, όταν ο ΠΑΟΚ έχει να διαχειριστεί τα προβλήματά του για να παρουσιαστεί όσο το δυνατόν πιο έτοιμος στον τελικό του Κυπέλλου που τον ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε τι άλλο, ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται σε δραματική αγωνιστική κατάσταση και δεν πείθει κανέναν ότι μπορεί να κοιτάξει έναν από τους δύο στα μάτια και υπάρχει μόνο ο σοβαρός και πολύ ανταγωνιστικός Άρης, ο οποίος κι εδώ περισσότερο την ΑΕΚ απειλεί παρά τους πράσινους καθώς την έχει στην έδρα του, ενώ εκείνους τους αντιμετωπίζει στη Λεωφόρο.
Στέκομαι περισσότερο σε όλα αυτά διότι το χθεσινό παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ δεν αντέχει ιδιαίτερης κριτικής και σχολιασμού. Η αποβολή του Κάργα τόσο νωρίς στο παιχνίδι, προφανώς και διατάραξε τα πλάνα του προπονητή του, όμως ο αντίλογος λέει πως μία μεγάλη ομάδα μπορεί να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής ακόμα και με δέκα ποδοσφαιριστές.
Αντιθέτως ο Δικέφαλος του βορρά ήταν ένα διαρκές Βατερλώ, ένα παντελώς αποπροσανατολισμένο και χαμένο σύνολο που δέχτηκε τέσσερα γκολ και ακόμα επτά με οκτώ κλασικές ευκαιρίες που δεν έγιναν τέρμα. Και το σημειώνω για να υπερθεματίσω: πώς είναι δυνατόν να περιμένει η ΑΕΚ ότι αυτή η ομάδα, όπως είναι τώρα, θα μπορέσει να κάνει ζημιά στη Λεωφόρο;
Είτε είναι άδικο, είτε όχι, η μοίρα το ήθελε να κριθεί αυτός ο τίτλος για δύο ομάδες που έβαλαν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά στη μάχη για το πρωτάθλημα, με την ΑΕΚ να θέλει ένα και μόνο αποτέλεσμα. Ίσως τελικά αυτό να αποδειχθεί καλύτερο για εκείνη, αλλά ακόμα και αν αυτό δεν της βγει σε καλό, εγώ θα ήθελα να δω ένα και μόνο πράγμα: σε αυτό το παιχνίδι να ζήσει ή να πεθάνει με τις ιδέες του Αλμέιδα αυτούσιες και ανέγγιχτες.
Δίχως την παραμικρή έκπτωση στην επιθετική φιλοσοφία του και με προσπάθεια μέχρις εσχάτων για να έρθει η νίκη ακόμα κι αν το παιχνίδι οδηγείται στην ιδέα της ισοπαλίας, η οποία θεριεύει μέσα από τη σκέψη του σοφού ρητού που λέει ότι ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να το κερδίσεις, καλύτερα να μην το χάσεις. Είναι όντως μία ατάκα ποδοσφαιρικά φιλοσοφημένη αλλά δεν ισχύει καθόλου στη συγκεκριμένη περίπτωση.
