Του Ίβιτς ο ανήφορος

Είναι ομολογουμένως λογική η αισιοδοξία η οποία διαχέεται στους κιτρινόμαυρους μικρο-οργανισμούς που συστέλλονται και διαστέλλονται γύρω από εκείνον της ολότητας που ακούει στο όνομα ΑΕΚ.

Στην τελική σούμα όλοι τους, οπαδοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες της ομάδας, ακόμη και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, συμφωνούν ότι για τον Ίλια Ίβιτς εξάγεται ένα (κοινώς αποδεκτό) συμπέρασμα: είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τη δουλειά. Την έχει ξανακάνει και πίσω του υπάρχει έργο το οποίο λαμβάνει αρκούντως ικανοποιητικό βαθμό, άλλωστε στις επιλογές παικτών, πάντοτε θα προκύπτουν και αστοχίες.

Ασφαλώς, όταν η προηγούμενη κατάσταση ακουμπούσε σχεδόν στο τίποτα, η έλευση ενός προσώπου που δεν θα διαδραματίσει ρόλο μαθητευόμενου μάγου, ούτε θα πιεστεί από τον ίδιο τον οργανισμό για να ανταποκριθεί σε μια αποστολή για την οποία δεν διαθέτει την απαιτούμενη επάρκεια, δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας. Είναι ένας τεχνικός διευθυντής εξωστρεφής, γνώστης του αντικειμένου, ευρυμαθής για την κατάσταση στις ξένες αγορές και διόλου φοβικός στο να πατήσει το πόδι του σε μέρη που οι προηγούμενοι δεν τολμούσαν. Όλα αυτά όμως είναι θεωρητικά, στην πράξη η φάση είναι αλλιώς!

Δεν συνιστά απαραίτητα ένα πλεονέκτημα για τον Ίβιτς το ότι διαδέχεται ένα αναχρονιστικό επιτελείο, χωρίς τη στοιχειώδη οργάνωση στο ποδόσφαιρο του σήμερα. Ενδεχομένως αυτό να είναι και το μεγάλο ντεζαβαντάζ για εκείνον. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος τα προηγούμενα δύο έτη, πάρθηκαν αποφάσεις που στερούνταν απλής ποδοσφαιρικής λογικής, κατά περιόδους το διάβασμα του ρόστερ ήταν χειρότερο από αυτό που κάνουν οι (αποκαλούμενοι και ως) τεχνικοί διευθυντές των Social Media. Κι όμως, υπήρχαν φορές που ακόμα και αυτοί. έμοιαζαν να αντιλαμβάνονται την κατάσταση και τις ανάγκες της ΑΕΚ καλύτερα!

ΝΑ ΒΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΕΚ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ο Ίλια γνωρίζει ότι δεν υφίστανται περιθώρια λάθους, τουλάχιστον όχι τώρα, στην αρχή της δεύτερης θητείας του στο συγκεκριμένο πόστο. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που δεν προχώρησε με άλλον προπονητή, όταν διαπίστωσε ότι ο Κωστένογλου βρήκε τον τρόπο να διαχειριστεί την κρίση και να επαναφέρει το ποδοσφαιρικό τμήμα σε μια ομαλότητα. Θα ήταν αυτοκτονικό από μέρους του να προχωρήσει με έναν τεχνικό που ο ίδιος δεν θα τον πίστευε, από τη στιγμή που του ήταν δύσκολο να πείσει εκείνο το διάστημα, κάποιον από αυτούς που όντως του άρεσαν: Όπως ο Κίκε Σετιέν και ο Γκουστάβο Πογέτ.

Ψύχραιμα σκεπτόμενος και ζυγίζοντας την κατάσταση, πήρε το χρόνο του για να μελετήσει σωστά την επόμενη ημέρα. Κέρδισε μήνες για να αξιολογήσει το ρόστερ, να σχεδιάσει τη στρατηγική με την οποία η ΑΕΚ θα πορεύεται επί των ημερών του και πάνω στην οποία θα πρέπει να "κουμπώσει" ο (κάθε) επόμενος προπονητής. Κοινώς, όπως άλλωστε άφησε ο ίδιος εννοηθεί στη συνάντηση που είχε με τους ρεπόρτερ που καταπιάνονται καθημερινά με το ρεπορτάζ της ομάδας, η Ένωση δεν θα αναζητά στο εξής τον προπονητή που θα της αλλάζει τη φιλοσοφία βάσει των δικών του (λογικών ή θεοπάλαβων) "μανιφέστων", όπως επί παραδείγματι θέλησε να πράξει με το πείραμα Καρντόσο που κατέληξε σε φιάσκο.

Οι προπονητές θα επιλέγονται βάσει των συμβατών στοιχείων που διαθέτουν, προκειμένου να υπηρετήσουν το πλάνο της ομάδας και αυτό που θα θέλει εκείνη να παίζει. Τη στρατηγική που ο Ίβιτς τώρα εμπνέεται και χαράσσει. Ξέρει καλά και ο ίδιος, ότι τα χρήματα δεν είναι άπλετα και ότι η οικονομική στρατηγική της ομάδας, ευρέως γνωστή πια και από τον ίδιο το Μελισσανίδη δημοσίως εκπεφρασμένη, θα παραμείνει ως έχει. 100 θα βγάζουμε, 99 θα χαλάμε.

Βάσει αυτών, λοιπόν, καλείται στο δικό του ανήφορο, να αποδείξει ότι είναι πιο "καπάτσος" και αποτελεσματικός, πιο εύστοχος και διαβασμένος. Πρέπει να πετύχει εκεί όπου οι άλλοι απέτυχαν. Και οι πρώτες παρεμβάσεις του, πριν ακόμα γίνουν, αντιμετωπίζονται ως "καταδικασμένες" να επιτύχουν.