Τσιγγάνα ΑΕΚ, υπομονή (και φυλάξου)
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τα δύο ματς που έδωσε η ΑΕΚ. Το αληθινό στο σπίτι της και το φανταστικό στο... δρόμο. Μια κατάσταση που είναι ανάποδα 16 χρόνια τώρα, με τα ανύπαρκτα καλά και τα μυριάδες τα άσχημά της.
Το ίδιο ματς παίζεται ταυτόχρονα για την ΑΕΚ, σε δύο διαφορετικές διαστάσεις του αέναου χωροχρόνου, στον αληθινό και στον φανταστικό:
Ριζούπολη, 20/10/2019. Κάποιος ηλίθιος πετάει ένα γεμάτο μπουκάλι με νερό στον αγωνιστικό χώρο. Τον μιμούνται μερικοί ακόμα, ίδιας περιορισμένης σκέψης και ανύπαρκτης ευφυίας. Στοχεύουν ποδοσφαιριστές. Του αντιπάλου σαφώς. Δεν θα κάτσουν να σκάσουν βέβαια, αν άθελά τους πετύχουν δικούς τους. Ευτυχώς δεν ξέρουν σημάδι, δεν θα έβρισκαν ελέφαντα με μπάλα του μπόουλινγκ από το μισό μέτρο.
Άλλοι, σαφώς πιο νορμάλ στα μυαλά τους, εκνευρίζονται με το περιστατικό κι εκμεταλλεύονται τη συγκυρία χρησιμοποιώντας ορθούς γηπεδικούς κανόνες. Αντιλαμβάνονται τη σημασία της σπάνιας ευκαιρίας να παρακολουθούν την ομάδα τους σε απόσταση τριών μέτρων. Στο γκολ του Τόρες ξεσπούν. Σπέρνουν καυτές ανάσες, οπαδικό "μπούλινγκ" και γιούχες στους σβέρκους των αντιπάλων. Στα αποδεκτά ποδοσφαιρικά πλαίσια. Κι εκείνοι νιώθουν την εχθρική αύρα να τους περικυκλώνει. Αυτό ναι, είναι γήπεδο, είναι έδρα!
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ
ΟΑΚΑ, 20/10/2019. Οι ηλίθιοι με τα μπουκάλια είναι πολύ μακριά για να δράσουν. Το πιθανότερο είναι, αν στραβώσουν με κάτι, ας πούμε ότι το τσιγάρο τους για παράδειγμα δεν είναι επιτυχημένης ντάγκλας και τους δημιούργησε επιθετικότητα, θα βγουν έξω να αναζητήσουν τα ΜΑΤ για να... τις παίξουν, όπως οι ίδιοι λένε. Καλή φάση για εκτόνωση αφού οι παίκτες του αντιπάλου είναι μακριά. Τους χωρίζει μια ολόκληρη τάφρος.
Την ίδια ώρα, στον αγωνιστικό χώρο, τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά. Στο 24' ο Τόρες κάνει το 0-1, ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς. Σπάνε 5-6 καθίσματα, βγαίνουν έξω να ψάξουν για αστυνομικούς. Αυτοί που μένουν μέσα, οι συντριπτικά περισσότεροι, θέλουν να βοηθήσουν αλλά δεν μπορούν. Οι θυμωμένες φωνές αφύπνισης δεν φτάνουν στα αφτιά των αντιπάλων, το τραγούδι για την ομάδα εξασθενεί στο μακρινό ταξίδι μέχρι το χορτάρι. Είναι θέατρο, όχι γήπεδο. Το παιχνίδι αυτό δεν γυρνάει με τίποτα!
ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΥΠΟΥΛΗΣ
Αυτή της Κυριακής, ήταν μία από τις σπάνιες φορές στη 16ετή πορεία της στους γηπεδικούς δρόμους, που η τσιγγάνα ΑΕΚ ένιωσε ξανά τη ζεστασιά του δικού της χώρου, κι ας μην ήταν ολότελα δικός της. Σε ένα γήπεδο που παραμένει αήττητη εδώ και 30 χρόνια (!), πλημμυρισμένο από μια λαοθάλασσα κιτρινόμαυρης διχρωμίας, ξανάνιωσε! Δυσκολεύτηκε, λαχτάρισε, αλλά το ευχαριστήθηκε. Θυμήθηκε πως είναι να νικάς σε ένα χώρο που σου ανήκει. Μα τι λέω... Τι θυμήθηκε; Ποιοι από αυτά τα παιδιά που φορούν τις φανέλες της γνωρίζουν τη σημαίνει " γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια;". Ουδείς! Τώρα θα αρχίσουν να μαθαίνουν.
Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μια συνθήκη που τόσο εύκολα λησμονούμε, ικανή στο παρελθόν να ξεγυμνώνει και το ποδοσφαιρικό παρασκήνιο. Σε αυτή την τόσο ενοχλητική πορεία των δεκαετιών, απέναντί της δεν είχε μόνο (τις κατά καιρούς) ποδοσφαιρικές παράγκες αλλά και την ίδια τη δική της (την άδικη) κατάρα, να περιφέρεται για να "ακουμπήσει" κάπου και να νιώσει την όμορφη, σπιτική, απόλυτη οπαδική ζεστασιά. Στο πουθενά.
Τώρα, λοιπόν, που ο χρόνος στην κλεψύδρα αδειάζει υπέρ της, τώρα που λιγοστεύουν οι κόκκοι της άμμου σε αυτό το ρημάδι το εργαλείο που έμοιαζε ατελείωτο, πρέπει να σκεφτεί και πώς θα περιφρουρήσει το σπιτικό της. Πώς θα αφήσει απέξω όλους αυτούς τους ηλίθιους που θα μπαίνουν σε αυτό για να ασχημονήσουν, να ξεπεράσουν τα επιτρεπτά όρια, να την πληγώσουν εκ των έσω. Οφείλει να δουλέψει πολύ για να τους αποβάλει από τον οργανισμό της, με όποιο σκληρό μέτρο διατίθεται. Ήταν διπλό το δίδαγμα της περασμένης Κυριακής στη Ριζούπολη. Για τα αμιγώς ποδοσφαιρικά, έχουμε μπροστά μας μια ολόκληρη εβδομάδα να συζητάμε.
