Τέλος στη σεζόν με έναν τρόπο μίζερο για την ΑΕΚ. Δεν είναι μόνο η αποτυχία κατάκτησης του Κυπέλλου, ενόχλησε και η εικόνα. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Προσωπικά δεν είδα έλλειμμα προσπάθειας.

Ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, είχε το υπέρ του γκολ και ήξερε πως να το διαχειριστεί. Η παντελής απουσία ιδεών και εναλλακτικού σχεδίου, κατέδειξαν για ακόμα μία φορά όλες τις αδυναμίες και το πόσο λάθος δομημένη (αγωνιστικά) είναι η Ένωση για περισσότερα πράγματα, από το να επιβάλλεται των μικρομεσαίων ομάδων στην Ελλάδα.

Το θέμα είναι τι μπορεί να αλλάξει, το αν υπάρχει πραγματική βούληση για δραστικές διαφοροποιήσεις, οι οποίες είναι πασιφανές ότι θα έπρεπε να έχουν δρομολογηθεί εδώ και καιρό. Τόσο σε επίπεδο στελεχών με αρμοδιότητες στο σχεδιασμό του ρόστερ, όσο και στο ίδιο το έμψυχο υλικό της ομάδας που είναι ξεκάθαρο ότι δεν χρειάζεται μπαλώματα, αλλά ποδοσφαιριστές υψηλής ποιότητας. Σε όλες τις γραμμές.

Δεν έχει άδικο ο κόσμος που γκρινιάζει, διαμαρτύρεται, απορεί με αυτά που βλέπει. Τη σεζόν που ολοκληρώθηκε, η ΑΕΚ έγραψε το απόλυτο εγχειρίδιο για το τι πρέπει να κάνει κάποιος, προκειμένου να φρενάρει μια ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα, αντί να τη βοηθήσει να ισχυροποιηθεί και να πατήσει πάνω σε αυτή την ιστορική ευκαιρία. Τώρα καλείται να διορθώσει αυτή την κατάσταση, με ένα πλάνο που εκτός του ότι δεν είναι μοντέρνο, αποδεικνύεται και αναποτελεσματικό.

Για να πλησιάσεις τους άλλους, καθώς η ψαλίδα ανοίγει και αυτό είναι πανθομολογούμενο, πρέπει πρώτα να κάνεις σκληρή αυτοκριτική. Να παραδεχθείς ότι η απόσταση μεγαλώνει, να αγνοήσεις την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κοντινό επίπεδο με εκείνους και να εμπιστευθείς τους κατάλληλους ανθρώπους. Δεν θα υποδείξω εγώ ποιοί είναι αυτοί, ο ίδιος ο Μελισσανίδης πρέπει να τους βρει. Για να γίνει όμως αυτό, πρωτίστως οφείλει να κοιτάξει την αλήθεια στα μάτια. Να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι.

Προσωπικά, δεν περιμένω πολλά πράγματα να αλλάξουν μέχρι να μπει η ΑΕΚ στο γήπεδό της. Από τις κινήσεις στην εγχώρια αγορά (Ντέλετιτς, Αθανασιάδης και όποιοι άλλοι), καταλαβαίνει κάποιος ότι η ομάδα κινείται και πάλι για λύσεις μεσαίου επιπέδου και χαμηλού κόστους. Στο εξωτερικό υπάρχει ο μόνιμος κίνδυνος να μπλέξει με ιστορίες παικτών που είναι πάνω από το ταβάνι της και να χάσει χρόνο. Το έχουμε ξαναδεί το έργο τόσες και τόσες φορές τελευταία.

Τι από όλα τα παραπάνω θα άλλαζε η κατάκτηση του Κυπέλλου; Απολύτως τίποτα. Ίσως, καθαρά ποδοσφαιρικά αν το δει κάποιος, να υπάρχει μια παραπάνω ελπίδα για εμβάθυνση στα προβλήματα, τώρα που κατεγράφη η τρίτη συνεχόμενη αποτυχία. Μια κατάκτηση θα ωραιοποιούσε καταστάσεις, θα έκρυβε τις ανορθογραφίες κάτω από το χαλί, η ΑΕΚ έχει αποδείξει ότι είναι μανούλα στο να πατάει πάνω σε ευχάριστες συγκυρίες και να λέει «όλα καλά». Ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.

Δεν είναι βέβαια και μαύρα... Υλικό καλό υπάρχει, ο ορθολογισμός απουσιάζει. Δεν είναι για πέταμα το ρόστερ της ομάδας, τη σωστή και γενναία ενίσχυση χρειάζεται για να αποδώσουν καλύτερα και όσοι εξαναγκάζονται να κάνουν το γήπεδο άλλες δουλειές από αυτές που πραγματικά γνωρίζουν να υπηρετούν και ταιριάζουν στα χαρακτηριστικά τους.

Όσο για τον προπονητή, μια τρίτη συνεχόμενη αποτυχία σε τελικό, σε ένα βαθμό είναι και δική του ευθύνη. Και για τον Χιμένεθ ωστόσο, ισχύει ότι και για τους ποδοσφαιριστές που αναγκαστικά χρησιμοποιούνται σε άλλους ρόλους από αυτούς που θα έπρεπε να έχουν. Του δίνεις τα υλικά και "μαγειρεύει". Θα ήθελα να έχω την εικόνα ότι ο Μανόλο έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από την ποιότητα της ενίσχυσης. Και μετά ας κρίνουμε αν μπορεί ή ξέρει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό.

Photo credits: Eurokinissi