Πίσω στο 1984… Η οικογένεια Αρναούτογλου έχει ήδη αφήσει το μικρό προσφυγικό στη Σμύρνης (150 μέτρα στην ευθεία της πάλαι ποτέ Σκεπαστής) για να ακολουθήσει τη μόδα της εποχής: Διαμέρισμα σε πολυκατοικία για περισσότερη κοινωνικοποίηση, δεν τη χώνεψα ποτέ αυτή τη μετακόμιση. Υπήρχε το αντίδοτο στη γκρίνια μου όμως και δεν ήταν το δικό μου δωμάτιο. Ως μαγικές ηχούσαν οι λέξεις «έγχρωμη τηλεόραση», τα παιδιά του διπλανού είχαν από πέρυσι (1983) ενώ εγώ πανηγύρισα την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας από την ΑΕΚ κόντρα στον ΠΑΟΚ, βλέποντας στην ασπρόμαυρη.

Ήταν μια BLAUPUNKT Alabama27 ιντσών, αν και εγώ επέμενα για την πιο ακριβή NORDMENDE Spectra, την πρώτη 29αρα που είχε εισαχθεί στην Ελλάδα. Δεν εισακούστηκα, αλλά στην πορεία την αγάπησα. Και μέσα στην καμπυλωτή οθόνη αυτής της τηλεόρασης που είχε βάρος μασίφ μπαούλου μαζί με τα τσιμπράγκαλα παλιού νοικοκυριού , άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη Τότεναμ! Ηταν 23 Μαΐου 1984, όταν η φωνή του εκφωνητή (δεν θυμάμαι ποιου, αλλά δίχως ποτέ να το ψάξω, το έχω για κάποιο λόγο παγιώσει στο μυαλό μου πως ήταν του κ. Διακογιάννη) με σύστησε με την έτερη ποδοσφαιρική αγάπη.

Ο δεύτερος τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ κόντρα στην Άντερλεχτ ταξίδεψε μέχρι τα πέναλτι (1-1 το πρώτο ματς, 1-1 και το δεύτερο). Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα μια τέτοια διαδικασία σε ένα κουτί που παρήγαγε χρώματα και δεν ήθελα να τελειώσει. Ο τερματοφύλακας Τόνι Παρκς, ο οποίος είχε αφήσει στον πάγκο τον κοτζάμ Ρέι Κλέμενς, απέκρουσε δύο.

Σαν να το χάρηκα εκείνη τη στιγμή και έκτοτε άρχισα να ψάχνω. Ποια είναι η Τότεναμ; Που βρίσκεται; Τι έχει κάνει στο παρελθόν; Ένα εκπληκτικό αφιέρωμα της «Αθλητικής Ηχούς» που δυστυχώς εξαφανίστηκε μετά από μία γενική καθαριότητα (μαμάδες…), τα εξηγούσε όλα!

Η Τότεναμ σήμερα

Παρακολουθώντας την πιστά έκτοτε, είτε ξοδεύοντας μέρος από το χαρτζιλίκι στα περίπτερα της Ομόνοιας για να αγοράσω το MATCH ή το SHOOT που κατέφθανε στην Ελλάδα με 1-2 μήνες καθυστέρηση (αλλά τη δουλειά τους την έκαναν), είτε μέσα από συχνές απευθείας εικόνες όταν η συνδρομητική τηλεόραση καθιέρωσε με συνέπεια την Πρέμιερ Λιγκ στις ζωές μας, μπορώ να πω ότι αυτή τη σεζόν την περίμενα 32 χρόνια! Βασικά είχα πάψει να ελπίζω ότι θα ερχόταν ποτέ.

Αλλά και που ήρθε, μας αφήνουν να το χαρούμε; Ξέρεις τι είναι να ελπίζεις σε κατάκτηση τίτλου μετά από 55 χρόνια (τελευταία φορά το 1961), να έχεις αφήσει 10 βαθμούς μακριά τη Μ. Γιουνάιτεντ, 16 τη Λίβερπουλ, 18 την Τσέλσι, να σε κυνηγούν η Αρσεναλ και η Σίτι ούσες πίσω σου και αυτές αλλά να σηκώνεις τα μάτια και να βλέπεις πιο ψηλά από εσένα τη Λέστερ; Ποια Λέστερ μετά συγχωρήσεως (και με αληθινό θαυμασμό στο επίτευγμά της); Ρε αλεπούδες, από πού εμφανιστήκατε εσείς; Και γιατί φέτος; Γιατί όχι πέρυσι, του χρόνου, ποτέ;

Το σενάριο να τερματίσει η Τότεναμ δεύτερη και το πρωτάθλημα να πάει στη Λέστερ πραγματικά με αποκαρδιώνει. Όχι βέβαια ότι θα το χαρώ αν το κατακτήσει οποιοσδήποτε άλλος, ίσα ίσα που ουδέποτε τάχθηκα με υπερδυνάμεις, οι λέξεις Μίλαν, Ρεάλ, Μ. Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα (κλπ.), με απωθούν. Θα συνιστά όμως τραγική ειρωνεία αν η Τότεναμ αφήσει πίσω της αυτά τα μεγαθήρια και χάσει το πρωτάθλημα από τη Λέστερ. Η οποία παρεμπιπτόντως πέρασε νικηφόρα από το Γουάιτ Χαρτ Λέιν με ένα φάρδος αμέτρητο. Οκτώ οι χαμένες κλασικές ευκαιρίες μέχρι να το καρφώσει ο Χουθ κόντρα στη ροή του ματς και 0-1.

Pochettino’s way

Την ομάδα σου τη σέβεσαι και την αγαπάς με τα κουσούρια της. Ετσι κι εγώ συνήθισα να παρακολουθώ ανά τακτές σεζόν, ελκυστικό ποδόσφαιρο μπολιασμένο με ηττοπάθεια. Κατά περιόδους υπήρχαν σπουδαία ρόστερ που ωστόσο λύγισαν στο βάρος της πίεσης ενός ασυνήθιστου στόχου. Η Τότεναμ ήταν ανέκαθεν soft τις στιγμές που έπρεπε να έχει τα guts. Ο Ποκετίνο προσπαθεί να το αλλάξει και μέχρι τώρα το πετυχαίνει δίχως να στηρίζεται σε βεντέτες. Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό της ως σήμερα επιτυχίας.

Ο Χάρι Κέιν από τις ακαδημίες των Σπιρουνιών, ο Ντέλε Άλι που μέχρι πέρυσι ήξεραν μόνο άγγλοι σκάουτ, ο Έρικ Ντάιερ, το εύρημα από την Πορτογαλία, οι Ράιν Μέισον και Ντάνι Ρόουζ, επίσης δημιουργήματα των σπλάχνων της. Όλοι τους εσχάτως διεθνείς με την εθνική ανδρών της Αγγλίας. Και κοντά τους οι ιδιαιτέρως ποιοτικοί Ερικσεν, Τσαντλί, Σον, Ντεμπελέ, Αλντερβεϊρέλντ, Λαμέλα, Γουόκερ, Βερτόχεν που όμως δεν διαθέτουν τη λάμψη και το πρεστίζ που κάποτε εξέπεμπαν οι Λίνεκερ, Γκασγκόιν, Ζινολά, Άντερτον, Μόντριτς, Λ. Κινγκ, Ρόι Κιν, Μπερμπάτοφ, Μπέιλ κ.α.

Στα επόμενα δύο ματς θα φανούν πολλά. Την Τετάρτη το πρώτο λονδρέζικο ντέρμπι στην έδρα της Γουέστ Χαμ, το Σάββατο το δεύτερο και πιο κλασικό κόντρα στη μισητή για τους Coys, Αρσεναλ. Εδώ πλέον δεν λες λόγια, δεν υπερθεματίζεις για την ωραία δουλειά, αποφεύγεις να επικαλεστείς την κούραση και το μικρό για τόσο μεγάλο στόχο ρόστερ. Παίζεις, νικάς, γίνεσαι το φαβορί, ανεβαίνεις επίπεδο. Διότι τέτοιες ευκαιρίες σου παρουσιάζονται μία φορά στα 55 χρόνια…