Από τις 2 μέχρι τις 7 Ιουλίου ζήσαμε μαγικές βραδιές στα Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Βραδιές που ούτε ο πιο πιστός φίλος της Εθνικής Ομάδας δεν είχε ονειρευτεί ότι θα ζήσει τόσο γρήγορα. Ο Βασίλης Σπανούλης έφτιαξε ένα σύνολο που έχει και όνειρα και ομαδικότητα. Η Ελλάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ dream team, αλλά διαθέτει όλα τα εφόδια για να γράψει κι άλλες χρυσές σελίδες στην ιστορία της. Για την ακρίβεια αυτή η έκδοση της Εθνικής Ομάδας είναι μια ομάδα εξιλέωσης, για όσα στραβά κι ανάποδα μας είχαν τύχει από το 2009 και εντεύθεν.

Τα 16 χρόνια που πέρασαν από την προηγούμενη πρόκρισή μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν πάρα πολλά. Αυτή η γενιά παικτών άξιζε και με το παραπάνω την πρόκριση στους Αγώνες της Γαλλίας. Το πίστεψε ο πρόεδρος της ΕΟΚ, που πήρε το ρίσκο και την οικονομική ευθύνη της διοργάνωσης του Προολυμπιακού Τουρνουά στο ΣΕΦ, το πίστεψε ο Βασίλης Σπανούλης, το πίστεψαν οι διεθνείς μας.

Όλοι μαζί

Όλοι μαζί (όπως γράφει και στη φανέλα της Εθνικής) μόχθησαν για την πρόκριση και τα κατάφεραν. Δίπλα στη διοίκηση, τους προπονητές και τους διεθνείς, κάθε βράδυ δεν ήταν μόνο οι δώδεκα χιλιάδες φίλαθλοι που γέμιζαν το γήπεδο. Ήταν όλα τα εκατομύρια των Ελλήνων που διψούσαν γι αυτή την επιτυχία.

Τέσσερις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, με αποκορύφωμα τον θρίαμβο στον τελικό κόντρα στην Κροατία, απογείωσαν το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό για την επίσημη αγαπημένη. Ο Σπανούλης έχει το απόλυτο των νικών (7/7) από τη μέρα που ανέλαβε, όμως το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι δημιούργησε ένα πολύ συμπαγές οικοδόμημα. Μια ομάδα που αμύνεται λυσασμένα και την ίδια ώρα έχει και μια αξιοθαύμαστη πολυφωνία στην επίθεση. Δημιούργησε μια ομάδα που δεν βασίζεται μόνο σε έναν παίκτη, ακόμη κι αν αυτός λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο. Κατάφερε, δηλαδή, να αξιοποιήσει όσο κανένας άλλος τον υπέρλαμπρο αστέρα μας, καθώς τον έπεισε να παίξει αυτός για την ομάδα και όχι η ομάδα γι αυτόν.

Ο Σπανούλης πήρε τα ρίσκα του. Έβαλε δίδυμο Καλάθη- Γουόκαπ στα γκαρντ και δικαιώθηκε. Βρήκε ισορροπία μεταξύ Γιάννη και Παπαγιάννη. Πήρε το 100% σχεδόν απ όλους, ακόμη κι απ αυτούς που δεν είχαν πολλές ώρες πτήσεων με την Εθνική, αλλά είχαν κάνει μέσα στη σεζόν τεράστια βήματα προόδου, όπως για παράδειγμα ο Τολιόπουλος.

Στο Προολυμπιακό εύκολα ή δύσκολα η δουλειά έγινε. Οι συγκινήσεις το βράδυ του τελικού ήταν πολύ δυνατές. Όλοι το χάρηκαν με την ψυχή τους. Όλοι γνώρισαν την αποθέωση. Όλοι έκλψαν, διότι έφυγε ένα βάρος, το βάρος της αποτυχίας από πάνω τους. Όμως, αυτή είναι η μισή ιστορία. Η άλλη μισή θα γραφτεί στη Γαλλία. Πρώτα στη Λιλ και μετά (θέλουμε να πιστεύουμε) στο Παρίσι.

Ο όμιλος του θανάτου

Η Ελλάδα παίζει στον πιο δύσκολο όμιλο. Στον όμιλο του θανάτου. Ωστόσο , κανένας δεν μπορεί να την ξεγράψει. Καναδάς , Ισπανία και Αυστραλία είναι μεγάλες δυνάμεις στο παγκόσμιο μπάσκετ, αλλά και η δική μας Εθνική έδειξε ένα πολύ καλό πρόσωπο. Μια μία αλλαγή σε σχέση με το Προλυμπιακό (λόγω του τραυματισμού του Κώστα Αντετοκούνμπο) θα πάει στη Λιλ για να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Χωρίς να φοβάται κανέναν αντίπαλο, με σεβασμό, αλλά με πάθος και πίστη στις δικές της δυνατότητες.

Εάν με βάση το σύστημα δειξαγωγής (προκρίνονται οι δυο πρώτες ομάδες κάθε ομίλους και οι δυο καλύτερες τρίτες) βρεθούμε στα προημιτελικά τότε όλα γίνονται. Και με τη φορά και την αύρα που κουβαλάει αυτή η ομάδα του γεννημένου νικητή Βασίλη Σπανούλη μπορούμε να ονειρευόμαστε. Η πρόκριση στους Αγώνες, από μόνη της ( ηρουμένων πάντα των αναλογιών και δεδομένων των συνθηκών) ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα. Τώρα ζητάμε το κάτι παραπάνω. Όχι μόνο εμείς απ αυτά τα παιδιά. Αλλά και οι ίδιοι από τον εαυτό τους. Διότι άλλη ευκαιρία σε Ολυμπιακούς Αγώνες ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου, ή ο παιχταράς Νικ Καλάθης, στην ηλικία που είναι, το ξέρουν ότι μπορεί να μην έχουν.

Λίγες μέρες ξεκούρασης για τους πολεμιστές του Σπανούλη, λοιπόν, και μετά ξανά μέσα τα κεφάλι και δουλειά για το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!!! Και, φυσικά, a tout a l heure στο Παρίσι!!!