Λίβερπουλ σημαίνει υπερηφάνεια

Όταν οι αρχισυντάκτες του Sport24.gr μου ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο όπου θα καταθέσω σκέψεις/κρίσεις/απόψεις/προβληματισμούς και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο για την -αγαπημένη- Λίβερπουλ, η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε μεγάλη η πρόκληση.

Και δεν έκανα λάθος γιατί τα "βέλη" και οι "σπόντες" που άκουσα πριν καλά καλά επιστρέψω στον υπολογιστή μου, έπεφταν βροχή.

"Μπορείς να γράψεις για τα αμέτρητα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα που έχουν βαρύνει τις πλάτες των οπαδών της και τι φταίει για την αγωνιστική της κρίση", προσφέρθηκε να με "βοηθήσει" ο -αθεράπευτα φανατικός- με τη ManUtd, Μάνος Μίχαλος την ώρα που ο -αποστασιοποιημένος από τις αγγλικές κόντρες- Ηλίας Ευταξίας θέλησε να μπήξει το μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή.

"Τι θα έλεγες να κάνεις το ψυχογράφημα ενός ταλαιπωρημένου οπαδού της Λίβερπουλ", ήταν η "προκλητική" πρότασή του, και ο υπογράφων είχε αρχίσει ήδη να "φορτώνει" ανακαλώντας στη μνήμη του και άλλα ουκ κολακευτικά λόγια που έχουν ειπωθεί για τους "κόκκινους" του Μέρσεϊσαϊντ σε αυτά τα γραφεία.

Μα καλά, τι περιμένουν από μένα; Να βγάλω πόνο, δάκρυ, μιζέρια, οργή, θυμό και αγανάκτηση; Να θυμηθώ τα περασμένα μεγαλεία και να τα διηγούμαι με μαύρο δάκρυ; Ε, όχι εκλεκτοί μου φίλοι και συνάδελφοι. Δεν θα μπω στο τριπάκι, δεν θα φάω το τυράκι, δεν θα παίξω τα περίφημα mind games του Σερ Άλεξ.

Εάν είναι κάτι με το οποίο έχω γαλουχηθεί είναι πως Λίβερπουλ σημαίνει τιμή και υπερηφάνεια, αγώνας (και τραγούδι) μέχρι τέλους και πίστη πως "δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο" για κάποιον που φοράει την ιστορική ολοκόκκινη φανέλα με σήμα τον κορμοράνο (liverbird).

Έτσι λοιπόν θα κάνω την ανατροπή και δεν θα αραδιάσω σε αυτό το κείμενο φιλοσοφίες και εκτιμήσεις για το τι έχει φέρει την ιστορικότερη ομάδα στο Νησί να βλέπει (αρκετές) πλάτες ανταγωνιστών τα τελευταία χρόνια αλλά θα γράψω για ποιο λόγο είναι ωραίο για κάποιον να θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι αυτής της τεράστιας ποδοσφαιρικής οικογένειας.

Κοινώς, γιατί είναι (ακόμα) ωραίο να είσαι Λίβερπουλ το 2013;

• Γιατί η επιγραφή "This is Anfield" που υπάρχει στο ιστορικό γήπεδο του συλλόγου δεν θα πάψει ποτέ να προκαλεί ανατριχίλα σε φίλους και αντιπάλους της.

• Γιατί τα ρεκόρ ντεσιμπέλ σε ποδοσφαιρικό αγώνα στο Νησί τα έχουν οι οπαδοί της Λίβερπουλ στο Άνφιλντ. Όποιος θέλει ηρεμία, τσιπς και πατατάκια ας πάει σε θέατρο (των ονείρων κατά προτίμηση), στο ναό του αγγλικού ποδοσφαίρου οι οπαδοί της Λίβερπουλ φωνάζουν, φωνάζουν, φωνάζουν.

• Γιατί το "You'll never walk alone" ήταν, είναι, και θα είναι το ομορφότερο τραγούδι που έχει συνδεθεί ποτέ με κάποια ποδοσφαιρική ομάδα. Για χάρη της Λίβερπουλ μάλιστα ο συγκεκριμένος ύμνος ακούστηκε -κατά παραγγελία- μετά το θρίαμβο στην Κωσταντινούπολη το 2005 ενώ τραγουδιέται από τους φίλους των "κόκκινων" στα τελευταία λεπτά κάθε αγώνα. Κερδίζει χάνει...

• Γιατί είπα Κωνσταντινούπολη και κατευθείαν το μυαλό πλημμύρισε από υπέροχες αναμνήσεις, γλυκιές θύμησες και μοναδικές εικόνες. Υπάρχει κάποιος φίλος του ποδοσφαίρου (πέρα από τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εξηγούμαι) που να ΜΗΝ θεωρεί το Λίβερπουλ-Μίλαν ως τον απόλυτο τελικό στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών; Να χάνεις με 3-0 στο ημίχρονο απέναντι στη Μίλαν των έξι Κυπέλλων Πρωταθλητριών που έχει στην ενδεκάδα της μεταξύ άλλων Μαλντίνι, Σεβτσένκο, Πίρλο, Κακά και Νέστα, να βλέπεις τους αντίπαλους οπαδούς να έχουν τυπώσει ήδη "κηδειόχαρτα" και εσύ να αρνείσαι να παραδοθείς, να υποκύψεις, να πεθάνεις; Και όμως η Λίβερπουλ αποφάσισε εκείνη τη βραδιά να κάνει ένα "δώρο" στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό αλλά και στους ιστορικούς του μέλλοντος. Αντί να αποδεχτεί τη μοίρα της και να συμβιβαστεί με το ήδη σημαντικό κατόρθωμά της να βρεθεί στον τελικό (αποκλείοντας στους "8" την πανίσχυρη Γιουβέντους και στους "4" την Τσέλσι του Ζοζέ Μουρίνιο) αυτή είχε αποφασίσει να γιγαντώσει το μύθο της. Τρία γκολ σε επτά λεπτά με Τζέραρντ, Σμίτσερ και Τσάμπι Αλόνσο, το ματς στην παράταση, ο Ντούντεκ "νέος Γκρόμπελααρ" και η κούπα με τα μεγάλα αυτιά στα χέρια του Τζέραρντ. Το τέλειο πάντρεμα παραμυθιού και πραγματικότητας, η ένωση του αληθινού με το φανταστικό συμπυκνωμένα σε 2,5 ώρες μπάλας. Συμπέρασμα; Όποιος δεν έχει δει live την μεγαλύτερη ανατροπή σε τελικό Πρωταθλητριών τότε έχει χάσει πολλά...
  

• Γιατί στο άκουσμα της λέξης Στίβεν Τζέραρντ σου έρχεται αυτόματα η φράση "αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω". Η ιστορία είναι σκληρή μαζί του καθώς δεν έχει γευτεί τη χαρά ενός πρωταθλήματος (ενώ δεν υπάρχει άλλος μεγάλος τίτλος που να του έχει ξεφύγει) όμως για τους οπαδούς της Λίβερπουλ ο παίκτης αυτός αποτελεί την επιτομή του συμβόλου, του ηγέτη, του αρχηγού, του μπροστάρη. Από μικρός στα τμήματα υποδομής των "κόκκινων", στην πρώτη ομάδα στα τέλη της δεκαετίας του '90, σημείο αναφοράς για όλο το αγγλικό ποδόσφαιρο εδώ και μία δεκαετία. Ο Αμπράμοβιτς θα τον έχει λογικά απωθημένο μέχρι να κρεμάσει τα παπούτσια του όμως όλα δείχνουν πως το όνειρό που είχε κάποτε να τον ντύσει στα μπλε θα μείνει απατηλό. Πιστεύω ότι είναι ό,τι κοντινότερο μπορεί να μπει σε ένα λεξικό δίπλα στη λέξη πολυσύνθετος...

• Γιατί είναι η ομάδα που έχει σηκώσει το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου την ίδια σεζόν που έχει τερματίσει 37 (ναι, τριανταεπτά) ολόκληρους βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή (Τσέλσι) στη χώρα της, το 2005. Καμία άλλη δεν το έχει πετύχει αυτό, σας το υπογράφω! Φανέλα που ζυγίζει 1000 τόνους τουλάχιστον.

• Γιατί για χάρη της η Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αναγκάστηκε να κάνει μία "διόρθωση" και να της επιτρέψει, ως κατόχου του CL το 2005, να συμμετάσχει στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ (ξεκίνησε από τον πρώτο προκριματικό) αν και είχε τερματίσει στην 5η θέση! Υπόκλιση ακόμα και από την UEFA...

• Γιατί σκέφτεσαι πως ο (κάποτε λατρεμένο παιδί των οπαδών και τώρα persona non grata) Μάικλ Όουεν έφυγε το 2004 για να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης για να έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ (έτσι είπε, έτσι πίστευε...). Η συνέχεια γνωστή.

• Γιατί μπορείς να υπερηφανεύσαι πως η Λίβερπουλ είναι τρίτη σε κατακτήσεις Κυπέλλων Πρωταθλητριών πίσω από Ρεάλ και Μίλαν (τους Μαδριλένους μάλιστα τους έχει νικήσει στον τελικό του 1981 ενώ με τους "ροσονέρι" το σκορ είναι 1-1 στους τελικούς) την ώρα που η πολυδιαφημισμένη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χρειάστηκε ένα... γλίστρημα του Τζον Τέρι πάνω στην άσπρη βούλα το 2008 για να ξεπεράσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
  

• Γιατί όταν προσπαθήσεις να σκεφτείς ποιες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν μείνει στην ιστορία για το ποδόσφαιρο που έπαιξαν, λίγες θα είναι οι "εκλεκτές". Στο κάδρο θα μπει σίγουρα ο Άγιαξ με το total football της δεκαετίας του '70 (βάση της Εθνικής Ολλανδίας των δύο συμμετοχών σε τελικούς Μουντιάλ το 1974 και το 1978), η Λίβερπουλ του Σάνκλι και του Πέισλι που πήρε 6 ευρωπαϊκούς τίτλους από το 1973 ως το 1984, η Μίλαν του Σάκι που σάρωσε τα πάντα σε Ιταλία και Ευρώπη τέλη δεκαετίας του '80, η Ρεάλ Μαδρίτης των "γκαλάκτικος" Ραούλ, Φίγκο, Ζιντάν, Ρονάλντο και Μπέκαμ και η Μπαρτσελόνα των καντεράνος (τα παιδιά της Μασία) που έκανε το ποδόσφαιρο... play station.

• Γιατί δεν είναι πολλές οι αγγλικές ομάδες που να συμμετέχουν για 20 χρόνια στη σειρά στα Κύπελλα Ευρώπης, όπως έκανε η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ στις δεκαετίες του 70' και του 80'. Ή για να είμαι ακριβής, δεν υπάρχει καμία άλλη...

• Γιατί δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις πανηγυρίσει Κύπελλο Πρωταθλητριών παίζοντας στην έδρα του αντιπάλου σου στον τελικό και μάλιστα κόντρα σε ιταλικό σύλλογο (1984, Ρόμα).

• Γιατί τα "κόλπα" του Γκρόμπελααρ πάνω στη γραμμή, στον τελικό του 1984, όχι μόνο χάρισαν την κούπα στη Λίβερπουλ αλλά τα έχουν ξεπατικώσει πολλοί από τότε.

• Γιατί ξέρεις ότι είναι η ομάδα που της "στοίχισε" περισσότερο από κάθε άλλη αγγλική η τραγωδία στο Χέιζελ το 1985. Αφενός γιατί οι οπαδοί της μπήκαν όλοι σε ένα τσουβάλι και ενοχοποιήθηκαν για κάτι που είχε ευθύνη μία ισχνή μειονότητα και αφετέρου γιατί με την απόφαση της Μάργκαρετ Θάτσερ για εξοστρακισμό όλων των αγγλικών ομάδων από τα ευρωπαϊκά Κύπελλα για μία πενταετία, η κορυφαία ομάδα στο Νησί εκείνη την εποχή έχασε την ευκαιρία να παλέψει και για άλλους διεθνείς τίτλους.
  

• Γιατί είσαι κομμάτι μίας τεράστιας οικογένειας η οποία ξέρει να τιμάει όσο λίγοι τα αδικοχαμένα παιδιά της. Η τραγωδία στο Χίλσμπορο το 1989 συνθέτει την πιο αιματοβαμένη ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (96 νεκροί), με τους "κόκκινους" να μην έχουν ξεχάσει ποτέ όσους έφυγαν άδοξα και να βλέπουν το αίτημά τους για απονομή δικαιοσύνης να ικανοποιείται πρόσφατα.

• Γιατί όταν ακούς οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να σου "χτυπάνε" συνέχεια τα 23 (με φετινό) χρόνια χωρίς πρωτάθλημα εσύ χαμογελάς γιατί ξέρεις πως οι "διάβολοι" κατέχουν το "ρεκόρ" με 25 χρόνια ξηρασίας (από το 1967 μέχρι το 1992). Και έχουν μάλιστα και έναν υποβιβασμό το 1974...

• Γιατί ξέρεις πως ακόμα και τώρα που είσαι "στα κάτω σου" το ματς που περιμένουν όλοι στο Νησί είναι το Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο πιο κολακευτικός χαρακτηρισμός που έχουν ακούσει οι της Μάντσεστερ Σίτι από τον Άλεξ Φέργκιουσον είναι... "ενοχλητικοί γείτονες".

• Γιατί θυμάσαι τον Ντάνι Μέρφι με την κόκκινη φανέλα και συνειδητοποιείς πως αυτό που έχει κάνει στην ιστορία των ντέρμπι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι αδιανόητο! Οι "κόκκινοι" έφυγαν τρεις φορές με τη νίκη από το "Ολντ Τράφορντ" (2001, 2002, 2004) μέσα σε τέσσερις σεζόν, επικρατώντας και τις τρεις με 1-0, έχοντας για σκόρερ και στις τρεις τον Άγγλο μέσο. Εξού και το ευρηματικό "Murphy Christmas and a Danny New Year" που τραγουδούσαν για χρόνια οι οπαδοί της Λίβερπουλ στους ομολόγους τους της Γιουνάιτεντ.
  

• Γιατί όταν ακούς "Λίβερπουλ και 3-3" δεν σου έρχεται στο μυαλό μόνο η Κωνσταντινούπολη. Υπάρχει και το απίστευτο ματς στις 4 Ιανουαρίου του 1994 όπου η Γιουνάιτεντ νόμιζε ότι θα έκανε πάρτι προηγούμενη 3-0 αλλά μίλησε για άλλη μία φορά το "Άνφιλντ", με τη Λίβερπουλ να ισοφαρίζει σε 3-3. Επικό ματς made in England.

• Γιατί όταν ακούς "οέ 1-4" νομίζεις ότι το συγκεκριμένο άκουσμα είναι κομένο και ραμένο για το 1-4 μέσα στο άνδρο της Γιουνάιτεντ στο πρωτάθλημα της σεζόν 2008-09. Σε ένα ματς που η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν οπαδό της Λίβερπουλ -ίσως ακόμα και από το σκορ- ήταν να βλέπει τους "κακομαθημένους" φίλους της Γιουνάιτεντ να αποχωρούν από το 85' παραδεχόμενοι την ανωτερότητα του αντιπάλου.

• Γιατί όσες κατραπακιές και να δέχτηκε αυτός ο σύλλογος εντός των συνόρων τις δύο τελευταίες δεκαετίες, το μέγεθός του στην Ευρώπη παραμένει εντυπωσιακό. Ρωτήστε και τη Ρεάλ Μαδρίτης που έφυγε με "τεσσάρα" από την Αγγλία πριν μερικά χρόνια, τη Μπαρτσελόνα που το καλύτερό της αποτέλεσμα στο "Καμπ Νόου" απέναντι στη Λίβερπουλ είναι η ισοπαλία ή και την Τσέλσι του Ζοζέ Μουρίνιο που αποκλείστηκε δύο φορές από τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ το 2005 και το 2007 αντίστοιχα...

• Γιατί οι Τζέιμι Κάραγκερ, Στιβ ΜακΜάναμαν, Ρόμπι Φάουλερ ήταν, μικροί, οπαδοί της Έβερτον, αλλά όχι μόνο έπαιξαν στη Λίβερπουλ (ο πρώτος είναι πλέον ο υπαρχηγός πίσω από τον Τζέραρντ) αλλά έγιναν και θρύλοι της ομάδας, αποκτώντας ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την εξέδρα. Το ενθαρρυντικό μάλιστα για τους φίλους των "reds" είναι πως τα τμήματα υποδομής της Λίβερπουλ είναι αυτή τη στιγμή από τα καλύτερα στον κόσμο. "Κάτω από τη Μασία της Μπαρτσελόνα υπάρχουν αυτή τη στιγμή τα φυτώρια της Λίβερπουλ", έχει παραδεχτεί ο Πεπ Γουαρδιόλα.
  

• Γιατί όταν κατηγορείται για ρατσιστική συμπεριφορά ο Λουίς Σουάρες τιμωρείται με οκτώ αγωνιστικές και πρέπει να νιώθει τυχερός που δεν απελάθηκε από την Αγγλία, ενώ ο Τζον Τέρι την γλιτώνει με τέσσερις μόλις αγωνιστικές για ανάλογο επεισόδιο με τον Άντον Φέρντιναντ.

• Γιατί δεν περιμένεις ΠΟΤΕ να μην μετρήσει γκολ εις βάρος σου όταν η μπάλα έχει περάσει καθαρά μισό... στρέμμα τη γραμμή. Για όσους έχουν απορίες, μπορεί να σας τα εξηγήσει καλύτερα ο Στίβεν Τζέραρντ.

• Γιατί όταν ακούς Χάουαρντ Γουέμπ και κορυφαίος Άγγλος διαιτητής και θυμάσαι τις φωτογραφίες του με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αναρωτιέσαι: "Μα καλά υπάρχει ποτέ ένα ματς που να έχει αδικηθεί η ομάδα του Σερ Άλεξ";
  

• Γιατί το φωτεινό χρωμόμετρο με την επιγραφή "until we score" (που έχει υποκαταστήσει τα λεπτά των καθυστερήσεων) θα το κρατάει πάντα -στη συνείδηση του αγγλικού φίλαθλου κοινού- ο "Φέργκι".

• Γιατί λατρεύουμε να βλέπουμε την αλαζονεία και την "πλεονεξία" των Ελλήνων οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οι οποίοι νομίζουν πως το αγγλικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε το 1992. Παιδιά, αυτή είναι απλώς η χρονιά που θεσπίστηκε η Πρέμιερ Λιγκ, μην μπερδεύεστε.

• Γιατί όταν βγήκε η είδηση το βράδυ της Τρίτης για την κλήση σε απολογια του Φέργκιουσον για τις δηλώσεις του μετά το ματς με την Τότεναμ" σε όλα τα δημοσιογραφικά γραφεία του κόσμου θα ήθελαν να αναφωνήσουν "Breaking news: "Μiracle! Ferguson was charged"!

• Γιατί η Λίβερπουλ έχει πάρει μέρος σε έναν από τους ομορφότερους τελικούς (ίσως τον πιο συναρπαστικό στη σύγχρονη εποχή) στην ιστορία του Κυπέλλου UEFA νικώντας με 5-4 στην παράταση την "σταχτοπούτα" εκείνη τη σεζόν (βολοδέρνει τώρα στη Segunda Division) Αλαβές αλλά και γιατί είναι πρωταγωνίστρια μαζί με τη Νιούκαστλ στο ματς που έχει ψηφιστεί στην Αγγλία ως το κορυφαίο στα 20 χρόνια από την ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ. Είναι το εκπληκτικό 4-3 τη σεζόν 1995-96 με τον Σταν Κόλιμορ να βάζει φωτιά στο Άνφιλντ στις καθυστερήσεις!
  

• Γιατί ακόμα και όταν χάνεις ένα μεγάλο τρόπαιο όπως αυτό του 2007 στο Ολυμπιακό Στάδιο, σου μένουν για πάντα χαραγμένες οι εικόνες με τους οπαδούςτης Λίβερπουλ να κάνουν κατάληψη στην Αθήνα για ένα διήμερο και να σε ντοπάρουν με την ασύνορη αγάπη που τρέφουν για αυτή την ομάδα, το σήμα, τη φανέλα, τους παίκτες. Η εμπειρία μου να βρεθώ στο Σύνταγμα την παραμονή του τελικού και να δω από πρώτο χέρι την μούρλα που κουβαλούν αυτοί οι τρελοί τύποι στα βορειοδυτικά της Αγγλίας θα μου μείνει αξέχαστη. Και που να ζήσει κανείς την εμπειρία του να βρεθεί στο kop.

Και μετά από τα "31 (όσα και τα χρόνια μου) γιατί" με τα οποία προσπάθησα να απαντήσω στην ερώτηση "Γιατί Λίβερπουλ", σας λέω ευθαρσώς και με το χέρι στην καρδιά... είναι τελικά ωραίο να είσαι μέλος της Liverpool FC!

Για σχόλια, παρατηρήσεις και τιτιβίσματα υπάρχει και το twitter @VagStamato