Με τον συχωρεμένο τον Καρβέλα πήγαινες παντού...

Από τον πόλεμο (όπως λένε οι Αμερικανοί όταν αναφέρονται σε κάποιον ανδρειωμένο και κωλοπετσωμένο) μέχρι τα μπουζούκια και δεν συμμαζεύεται.

Μαζί του είχες κάτι σαν laissez-passer χωρίς κανέναν περιορισμό και χωρίς κανείς να κοτάει να σου κουνηθεί!

Για να μην τα πολυλογώ, εάν ο Καρβέλας ήταν κινηματογραφικός ήρωας θα του ταίριαζε ο ρόλος του Νίκου Κούρκουλου στη «Λόλα».

Παλικαράς, όπως τον αποκαλούσε ο Παντελής Ζερβός!

Παλικαράς, ντόμπρος, παντελονάτος, μάγκας, αρσενικός, ντερμπεντέρης, ντερβισόπαιδο, γνήσιον τέκνον του Αιγάλεω Σίτι!

Οι… άγιες Δευτέρες

Τον πρωτοείδα στα ντουζένια του ως παίκτη να λυσσάει στο γήπεδο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, εκείνες τις άγιες Δευτέρες του μπάσκετ.

Μην μπερδεύεστε και μην παραξενεύεστε: ναι, όντως, ο Αρης έκανε άγιες τις Πέμπτες μας μετά το ‘87, αλλά μέχρι τότε άγιες ήταν οι Δευτέρες, όταν παίζονταν τα ματς της περιβόητης Α’ Κέντρου, της τωρινής Α’ κατηγορίας της ΕΣΚΑ.

Δεν νοούνταν τότε να θεωρείται ή να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως μέλος της τότε εμβρυικής μπασκετικής «μασονίας» και να μην έχει ζήσει την μυσταγωγική ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε εκείνα τα ματς, απανταχού της Αττικής.

Οι… Πίστονς της Α’ Κέντρου!

Εκεί είδα για πρώτη φορά τον Καρβέλα, μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες της γειτονιάς του(ς): τον Μαγκουνή, τον Λεβεντάκο, τον Γκολφινόπουλο, τον Διαμαντόπουλο, τον Κολιό, τον Χρυσικό, τον Διαμαντόπουλο, τον Κοσμόπουλο, τον Παπαγεωργίου και πάει λέγοντας.

Μια ομάδα sui generis: του το είπα κιόλας πολλά χρόνια αργότερα του Δημήτρη ότι «ο καλύτερος από εσάς είχε σκοτώσει τη μάνα του!

Αστειεύομαι και υπερβάλλω, αλλά όντως στο στιλ του Αιγάλεω ταίριαζε η μνημειώδης ατάκα του Τσάρλς Μπάρκλεϊ για τα «Bad Boys» του Ντιτρόιτ.

«Όταν έπαιζες με τους Πίστονς, την ώρα που έφευγες από το σπίτι έπρεπε να αγκαλιάσεις τους δικούς σου ανθρώπους και να τους πεις πόσο πολύ τους αγαπάς, διότι δεν ήξερες εάν θα τους ξανάβλεπες»!

Η μάνα του (εθνικού) λόχου

Ευτυχώς τον Καρβέλα τον ξαναείδα πολλές φορές από τότε σε πολλά και διάφορα μετερίζια, πότε ασίσταντ κόουτς, πότε πρώτος προπονητής, πότε μάνατζερ σε συλλόγους και στην αγαπημένη του Εθνική Νέων, για την οποία υπήρξε η μάνα του λόχου!

Γι’ αυτό κιόλας ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (που ο Καρβέλας τον είχε σαν παιδί του ελέω Αιγάλεω) όντας αρχηγός τον φώναξε να σηκώσουν μαζί την κούπα στις 23 Ιουλίου του 2017 στο Ηράκλειο.

Γι’ αυτό επίσης ο Δημήτρης Φλιώνης και ο Ιάκωβος Μιλεντίγεβιτς του αφιέρωσαν τον θρίαμβο από καρδιάς, ευχαριστώντας τον για όλα όσα έκανε όταν τους έπιανε στο μπούρου μπούρου μετά τον Ηλία Παπαθεοδώρου και τον Γιώργο Λιμνιάτη.

Τι έκανε;

Την απάντηση μου έδωσε με μια κουβέντα πριν από τη λίγη ώρα ο Λιμνιάτης.

«Το λέω και το εννοώ, όχι επειδή έφυγε, αλλά επειδή είναι η αλήθεια: ό,τι κι αν κάναμε οι προπονητές, ό,τι κι αν έκαναν οι παίκτες, εάν δεν υπήρχε ο Καρβέλας δεν θα παίρναμε κανένα από τα τρία χρυσά μετάλλια» (ΣΣ: Βόλος/2015, Χαλκίδα/2016, Ηράκλειο/2017).

Ξηγήθηκε αλμυρό φιστίκι στο Βόλο

Στις 2 Αυγούστου του 2015 στο Βόλο, στον τελικό με την Τουρκία η Εθνική έχανε το ημίχρονο με διαφορά 14 πόντων, αλλά ξα του!

Στην ανάπαυλα μπήκε στα αποδυτήρια, έκλεισε την πόρτα, ξηγήθηκε αλμυρό φιστίκι και αφού είπε ό,τι ήθελε να πει, άνοιξε την πόρτα και κάλεσε μέσα τους... κανονικούς προπονητές που ξεροστάλιαζαν απ’ έξω.

Δυο χρόνια αργότερα στο Ηράκλειο ένα βράδυ, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, μπούκαρε σε ένα δωμάτιο και έκανε τους παίκτες να γιγαντωθούν τόσο πολύ που ξεπέρασαν και τον Τζόρνταν!

Τότε ο Δημήτρης ήταν ήδη κτυπημένος από τον καρκίνο, αλλά δεν κώλωσε και έδωσε τη μεγάλη και δύσκολη μάχη με αξιοπρέπεια, γενναιότητα και αντρειοσύνη.

Δεν έλειψε ποτέ από πουθενά, ακόμη και βασανισμένος από την αρρώστια του, ούτε έχασε το κουράγιο, την ψυχή και το χιούμορ του.

«Mafioso Italiano»!

Το 2018 στο Κέμνιτζ όπου διεξαγόταν το Ευρωμπάσκετ της Β’ κατηγορίας, μετά από την ήττα από το Ισραήλ παράτησε σύξυλους τον Γιάννη Καστρίτη και τον Γιώργο Λιμνιάτη και μούνταρε στον Ιταλό διαιτητή!

«Mafioso Italiano, best referee in football» του φώναζε, αλλά στην αποχαιρετιστήρια δεξίωση πιάστηκαν α λα μπρατσέτα και σουλάτσαραν όλο το βράδυ μαζί!

Όταν ο Καρβέλας σταμάτησε το μπάσκετ (1973-1982) δεν παρέκκλινε από το πεπρωμένο του, όπως αυτό ήταν λαξευμένο στη ζωή του.

Ανέλαβε βοηθός του Αρη Ραφτόπουλου στο Αιγάλεω, στη συνέχεια πρώτος προπονητής στην Ολυμπιάδα Αιγάλεω και ύστερα πήρε προαγωγή στην Α1 ως συνεργάτης του Στιβ Γιατζόγλου στον Ολυμπιακό (1988-1990).

Η άνοδος στην Α1

Αργότερα ξαναγύρισε στην αιγαλεώτικη alma mater του την οποία οδήγησε σε διαδοχικές ανόδους από τη Β’ Εθνική στην Α2 και στα σαλόνια της Α1 το 2006!

Ο Καρβέλας κάθισε επίσης στους πάγκους της Αργυρούπολης, του Αλίμου, της Ακαδημίας Ηλιούπολης, των Σουρμένων, του Κρόνου Αγίου Δημητρίου και του Αστέρα Εξαρχείων.

Κάποια στιγμή άφησε το προπονητιλίκι και άλλαξε ρόλο, περνώντας σε διοικητικά πόστα, ως team manager ή τεχνικός διευθυντής στο Αιγάλεω, στην ΑΕΚ, στη Νέα Κηφισιά, στον Φάρο Κερατσινίου, στον Ηρακλή και στις Εθνικές ομάδες Εφήβων και Νέων.

Ο Δημήτρης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών αφήνοντας πίσω του μια βραχεία σε διάρκεια, αλλά γεμάτη ζωή.

Έφυγε προσθέτοντας άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα του θανατικού που κτυπάει τον τελευταίο καιρό το μπάσκετ: Ντούσαν Ιβκοβιτς, Νίκος Παύλου, Τάκης Ξουρίδας, Βάσω Μπεσκάκη, Γιάννης Κωσταλάς, Στράτος Κωσταλάς, Θωμάς Κατσαούνης.

Ο Καρβέλας έφυγε, αλλά θα είναι πάντα εδώ να μας ανεβάζει το ηθικό, να μας κάνει να γελάμε και να μας διδάσκει τι εστί αντρειοσύνη και λεβεντιά.