Τον Γιώργο Βασιλακόπουλο τον γνωρίζω όσα χρόνια είμαι στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι...

Σαράντα δυο μετρημένα!

Τον γνωρίζω και τον τιμώ, αλλά πολύ φοβάμαι-κι ας μου κακιώσει με αυτό που θα γράψω-πως με όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες, ο ίδιος αφήνει να πλήττεται βαναύσως η τιμή, η υπερηφάνεια και η υστεροφημία του, μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει αυτό που συνηθίζω να γράφω.

Δεν είναι ξα ‘του και ξα μας, όπως λέμε στην Κρήτη και εκτός από μένα αυτό το ξέρει καλά και ο... Κρητικάρχης Μπάμπης Μαρκάκης, εις εκ των τριών μελών του ΔΣ της ΕΟΚ, που διαφώνησαν και επί της ουσίας και επί της διαδικασίας..

Τα έγραψε όλα αυτά εδώ χθες ο Σπύρος Καβαλιεράτος και δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω ούτε κεραία...

Με τον ισχυρό άνδρα του ελληνικού μπάσκετ οι σχέσεις μου διέπονται από τον κανόνα του δακτυλίου στην κυκλοφορία των οχημάτων...

Μονά-ζυγά!

Τις μονές μέρες με συμπαθεί και μου το δείχνει, τις ζυγές με θεωρεί πράκτορα ξένων δυνάμεων!

Εγώ πάλι (επαναλαμβάνω ότι) τον τιμώ και αυτός είναι ο λόγος που όχι απλώς θα επιθυμούσα από έναν παράγοντα του δικού του βεληνεκούς, αλλά θα απαιτούσα, στα ύστερα της μακράς και ένδοξης σταδιοδρομίας του, να μην τσαλαπατήσει αυτό που σε όλη τη ζωή του κραδαίνει ως λάβαρο του...

Τις αρχές του αθλητικού κινήματος!

Αντ’ αυτού, ενώ αποχωρεί από το προσκήνιο, υιοθετεί τη λογική του «γαία πυρί μειχθήτω» και ό,τι ήθελε προκύψει, θεωρώντας προφανώς ότι ο ίδιος εκφράζει το αθλητικό κίνημα περισσότερο από κάθε ΄λαλλν, μηδέ της Πολιτείας εξαιρουμένης.

L’ ETAT C’EST MOI

Κάτι σαν το λουδοβίκειο «l’ etat c’est moi»!

Στα 82 χρόνια του και μετά από τέσσερις γεμάτες δεκαετίες στην πρώτη γραμμή του αθλητικού (και όχι μονάχα του μπασκετικού) γίγνεσθαι, ο Βασιλακόπουλος θα έπρεπε να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά...

Νωρίτερα βεβαίως, εδώ και χρόνια, θαρρώ πως θα έπρεπε να πράξει ό,τι οι τρεις προηγούμενοι και συχωρεμένοι, Γενικοί Γραμματείς της FIBA...

Ο Γουίλιαμ Τζόουνς, ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και ο Πάτρικ Μπάουμαν φρόντισαν να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα, ενόσω βρίσκονταν στον κολοφώνα της εξουσίας τους και μάλιστα με σαφήνεια...

Το δαχτυλίδι τους το ενεχείρισαν όχι «τω κρατίστω», όπως λέγεται ότι απαντούσε ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα: ΟΙ Τζόουνς στον Στάνκοβιτς, ο Στάνκοβιτς στον Μπάουμαν και ο Μπάουμαν (έστω κι αν έφυγε από τη ζωή ξαφνικά) στον Ανδρέα Ζαγκλή.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Βασιλακόπουλος άφησε τα πράγματα να αιωρούνται και δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία της μύσης και της προπαρασκευής κάποιου δελφίνου, αφήνοντας ανοικτή τη μάχη των επιγόνων...

Έτερον εκάτερον όμως...

Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ... RANKING

Άλλο αυτό κι άλλο ο τορπιλισμός της διαδικασίας, το μπάχαλο και ο κίνδυνος που ελλοχεύει να κοτσάρουν στο ελληνικό μπάσκετ μια διοίκηση Πρωτοδικείου...

Σε ποιο άραγε;

Στο ελληνικό μπάσκετ, που είναι έκτο στον κόσμο και τρίτο στην Ευρώπη και δεν φοβάται, δεν τρομοκρατείται και δεν εκβιάζεται από κανέναν και από τίποτε»!

Τι ν’ τούτο πάλι;

Α, ναι, η ανακοίνωση που έβγαλε τις προάλλες η ΕΟΚ σχολιάζοντας το σοβαρό θέμα της καταγγελίας υπαλλήλου της ότι έπεσε θύμα απόπειρας βιασμού από εξέχοντα διοικητικό παράγοντα.

Όποιος βρει τι σχέση έχουν το ranking της FIBA και οι επιδόσεις της Εθνικής στα «παράθυρα» με το σεξουαλικό σκάνδαλο και με την παράτυπη αναβολή των εκλογών κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον!

Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες εντός, εκτός και επί τα αυτά της ΕΟΚ, προφανώς δεν περιποιούν τιμή και σε κάθε περίπτωση θίγουν την υπόληψη μιας ομοσπονδίας η οποία το πάλαι ποτέ αποτελούσε πρότυπο λειτουργίας, πρωτοποριακών δράσεων για όλο το παγκόσμιο στερέωμα.

Ένα μπάχαλο, αυτό συμβαίνει έστω κι αν κάποιοι προσπαθούν να το εξωραΐσουν, υποστηρίζοντας ότι η αυθαίρετη και παράτυπη αναβολή των εκλογών έχει ως στόχο να εγγραφούν περισσότερα σωματεία στο μητρώο και να έχουν δικαίωμα ψήφου στις επερχόμενες εκλογές.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΙΑΜΑΧΙΕΣ

Ο Βασιλακόπουλος υπήρξε ανέκαθεν και παραμένει ένας ιδιοφυής, αλλά συγκρουσιακός χαρακτήρας, που εάν δεν είχε εχθρούς, φρόντιζε πεισματικά να τους ανακαλύπτει!

Όλα αυτά τα χρόνια επιδίδεται σε κεκηρυγμένους ή ακήρυκτους πολέμους, που άλλοι ήταν δικαιολογημένοι και άλλοι αποτελούσαν απλές σκιαμαχίες!

Θα ήθελα να τον δω να αποχωρεί έχοντας ευλογήσει τον διάδοχό του, έστω κι αν δεν επώασε ο ίδιος κάποιον, όποια άποψη κι αν έχει για τις υποψηφιότητες του Φασούλα και του Λιόλιου, του κάνει δεν του κάνει ο Παπανικολάου, που εμφανίζεται ως ο εκλεκτός της απερχόμενης διοίκησης...

Θα έπρεπε, εκτιμώ, να σταθεί ως ο εγγυητής της τάξης και της νομιμότητος σε ό,τι αφορά όχι μονάχα την επόμενη ημέρα, αλλά και τη σημερινή, δηλαδή τη μεταβατική διαδικασία παράδοσης και παραλαβής της εξουσίας.

Να παίξει, δηλαδή, τον ρόλο του Νέστορα που θα συμβούλευε κιόλας τον διάδοχό του σε σοβαρά ζητήματα του ελληνικού μπάσκετ.

Ας ανακηρυχθεί κιόλας επίτιμος, το αξίζει αυτό μετά από τόσα ένσημα διοικητικού βίου που έχει κολλήσει στα βιβλιάρια του...

Ο ΝΕΡΩΝ ΚΑΙ Η ΠΟΜΠΗΙΑ

Αντ’ αυτού στέκεται στο μπαλκόνι του και βλέπει τη Ρώμη να πυρπολείται, όπως ο Νέρων!

Γιατί;

Διότι, όπως λέει κι ένα παλιό τραγούδι του Νίκου Γούναρη, «έτσι μου γουστάρεις, έτσι σ’ αγαπώ»!

Ρώμη και συνάμα Πομπηία, ώστε να συμπληρωθεί το ιστορικό (λατινογενές) υπόβαθρο...

Το γράφω αυτό έχοντας στο μυαλό μου το ιστορικό μυθιστόρημα «Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας», που εκδόθηκε το 1834 και στο οποίο ο μετέπειτα λόρδος Εντουαρντ Μπάλγουερ-Λίτον πραγματεύεται την ερωτική περιπέτεια δυο παιδιών από την Αθήνα, ονόματι Γλαύκος και Ιόνη.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στα 79 μετά Χριστόν μέσα σε μια ατμόσφαιρα φιλονικιών, ζηλοτυπιών και δολοπλοκιών, που αποδεικνύονται ασήμαντες και μάταιες, όταν ο Βεζούβιος θάβει κάτω από τη λάβα του τους πάντες και τα πάντα...

ΥΓ: Όπως λένε και στους τίτλους αρχής των κινηματογραφικών ταινιών, οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία και συμπτωματική!

Photo Credits: Eurokinissi