Όλα για κάποιον λόγο γίνονται, όπως λέμε συχνά και αυτό ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση…

• Για κάποιον λόγο η Εθνική εμφανίσθηκε με αποψιλωμένο ρόστερ, απόντων του Γιάννη Αντετοκούνμπο, του Νικ Καλάθη, του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, χώρια που είδε κιόλας στη διάρκεια του ματς τον Βασίλη Τολιόπουλο να τραυματίζεται και να μένει ανενεργός…
• Για κάποιον λόγο βρέθηκε πίσω με διαφορά 12 πόντων (20-32)…
• Για κάποιον λόγο δεν είχε καταφέρει να προηγηθεί ούτε μια φορά στα πρώτα τριάντα εννιάμισι λεπτά…

Παγιδευμένη στο σετ παιχνίδι

• Για κάποιον λόγο εγκλωβίσθηκε και παγιδεύτηκε στις πρώτες τρεις περιόδους στο σετ παιχνίδι…
• Για κάποιον λόγο επέτρεψε στους αντιπάλους της να μοιάζουν… υπερηχητικοί και πάντως να κινούνται σε άλλες ταχύτητες από τη δική της…

"Πρέπει να ντρέπεστε"!

• Για κάποιον λόγο μανούριαζε και σιχτίριζε ο Βασίλης Σπανούλης ο οποίος μάλιστα σε ένα τάιμ άουτ στηλιτεύοντας τον τρόπο με τον οποίο (δεν) αμύνονταν οι παίκτες του τους έκραξε με την ατάκα "πρέπει να ντρέπεστε που σας περνάνε σαν σταματημένους"!
• Για κάποιον λόγο πετούσε η ελληνική ομάδα στο καλάθι των αχρήστων όσες ευκαιρίες είχε να προσπεράσει, όταν μείωνε και βρισκόταν σε απόσταση βολής…

Ποιος ήταν ο λόγος;

Η απάντηση του Παπανικολάου

Σε αυτό το ερώτημα απάντησε και μάλιστα εμφατικά ως καθ’ ύλην αρμόδιος ο Κώστας Παπανικολάου στον οποίο έλαχε ο κλήρος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να βάλει το υστερόγραφο σε αυτό το ματς που συν τοις άλλοις προσπόρισε στον Σπανούλη το "άριστα 10" στη βραχύβια έως τώρα, αλλά πολλά υποσχόμενη θητεία του στον πάγκο…

Απέμεναν τριάντα δευτερόλεπτα για να ακουσθεί η κόρνα της λήξης και στην κορύφωση του θρίλερ στο οποίο εξελίχθηκε αυτό το προτελευταίο ματς, ο αρχηγός της Εθνικής πήρε την μπάλα με αποφασιστικότητα, διείσδυσε στη ρακέτα με μια κλασική και… εικονογραφημένη κίνηση του και σκόραρε με lay up για το λυτρωτικό 66-65.

Στο αμέσως επόμενο κλικ η μπάλα δεν έκανε το χατίρι του Χοσέ Αλβαράδο στο floater που επιχείρησε, στο καπάκι ο Γιώργος Παπαγιάννης έβαλε μία από τις δυο βολές και όλα καλά, όλα ανθηρά!

Το βελόνι της Βενετιάς και η χαρά του κόσμου

Η Εθνική επέζησε, αντέδρασε, νίκησε, πρόσφερε χαρά στον κόσμο που πλημμύρισε το γήπεδο της Πυλαίας και κοιτάζει μπροστά με θέα προς τη Λίλ και αφού προηγουμένως κατά πάσα πιθανότητα θα δώσει την πρόβα τζενεράλε της στο Βελιγράδι κόντρα στους φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, Σέρβους.

Προφανώς και επειδή η σημασία των φιλικών αγώνων δεν αφορά τόσο τα αποτελέσματα, όσο τα συμπεράσματα, δεν θα έχανε κιόλας η Βενετιά βελόνι από μια ήττα, αλλά στον αντίποδα υφίσταται η αδήριτος ανάγκη αυτής της ομάδας που εμφανίσθηκε λειψή να τονώσει την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση της, οπότε ό,τι συνέβη, θεωρείται καλώς καμωμένο.

Η τσατίλα του Σπανούλη που εκτός από τις καταγεγραμμένες από τα μικρόφωνα φωνές αποτυπωνόταν και στη γλώσσα του σώματος του, δεν ήταν ούτε υπερβολική, ούτε θεατρινίστικη: είχε τα δίκια του διότι επί τριάντα λεπτά η Εθνική δεν ανταποκρινόταν ούτε στις απαιτήσεις του αγώνα, ούτε βεβαίως και στο δικό του δόγμα…

Το -10 και η δυσκοιλιότητα

Όταν ακούσθηκε η κόρνα της λήξης της τρίτης περιόδου η ελληνική ομάδα υπολειπόταν κατά δέκα πόντους έναντι των Πορτορικάνων (48-58) πληρώνοντας τη σχετική… δυσκοιλιότητα της στο παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε, το έλλειμμα της στο σκοράρισμα στο ανοικτό γήπεδο, την υστέρηση της στις προσωπικές φάσεις στην άμυνα και την αδυναμία της να βρει και να διατηρήσει τις σταθερές στον ρυθμό και την ένταση.

Με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ, τολμώ να γράψω ότι για πολλή ώρα ο Βαγγέλης Ιωάννου, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο εκφωνητής Γιάννης Μπακογιώργος και οι θεατές ήταν πολύ πιο ζωηροί απ’ όσο οι παίκτες της Εθνικής!

Οι διακεκομμένες στιγμές και το κουμπί που ξεκλειδώθηκε

Επί τριάντα συναπτά λεπτά η ελληνική ομάδα είχε αποσπασματικές και διακεκομμένες καλές στιγμές και στις δυο πλευρές του γηπέδου, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παγιώσει το momentum που χρειαζόταν για να φέρει σε λογαριασμό την αθλητικότητα, την ταχύτητα, το up tempo game, τους αυτοματισμούς και τις φάσεις ένας εναντίον ενός των αντιπάλων της με ό,τι αυτό συνεπαγόταν στην εικόνα και στις προοπτικές της…

Με το που άρχισε η δράση στην τέταρτη περίοδο η ελληνική ομάδα μεταμορφώθηκε επί τα βελτίω, βρήκε τον παλμό που της έλειπε και φανέρωσε τη διάθεση της να αντιδράσει…

Αίφνης, σαν να πάτησε ένα κουμπί που μέχρι τότε ήταν κρυμμένο ή κλειδωμένο, η ελληνική ομάδα ανέβασε τους ρυθμούς και τα vibes της και ενώ μέχρι τότε -όπως ωρυόταν ο Σπανούλης- ήταν αργή και διστακτική άλλαξε το μοτίβο της.

Τα ανακλαστικά και ο αιφνιδιασμός

Τούτο βεβαίως δεν συνέβη τυχαία ή με την… επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά για ακραιφνώς μπασκετικούς λόγους που είχαν να κάνουν με την εντατικοποίηση των αμυντικών ανακλαστικών και την αλληλουχία τους με τα τελειώματα στην επίθεση.

Η απόδειξη;

Ενώ μέχρι το 30ό λεπτό το ανοικτό γήπεδο αποτελούσε μια terra incognita, η τελευταία περίοδος εξελίχθηκε στη… χαρά του αιφνιδιασμού!

Περί αυτού φρόντισε ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης ο οποίος ανέβασε τους τόνους και λειτούργησε ως two-way παίκτης, ενώ την ίδια στιγμή ο Ντίνος Μήτογλου αξιοποίησε τις ευκαιρίες και η Εθνική χάρη σε ένα σερί 8-0, μείωσε τη διαφορά στον πόντο και βρέθηκε σε θέση βολής και.. νίκης.

Η νίκη είναι… νίκη, αλλά (επαναλαμβάνω ότι) περισσότερο από το αποτέλεσμα, μετρούν τα συμπεράσματα, έστω κι αν αυτά είναι… ελλειμματικά και όχι απολύτως αξιόπιστα, υπό την έννοια ότι απουσίαζαν παίκτες με κομβικό, επιδραστικό και κυριαρχικό ρόλο στα δρώμενα.

Ο ρυθμός και η προσομοίωση

Στο τέλος του αγώνα ο Σπανούλης επισήμανε το (φανερό) πρόβλημα του ρυθμού και συν τοις άλλοις υπογράμμισε την αξία της αμυντικής δίψας και τη διευθέτησης κάποιων στοιχείων στην επίθεση.

Ασφαλώς η εικόνα της τέταρτης περιόδου αποτελεί έναν χρήσιμο οδηγό για το δέον γενέσθαι, χώρια που η Εθνική αντιμετώπισε μια ομάδα η οποία εξυπηρέτησε την ανάγκη της προσομοίωσης ενόψει των αγώνων στη Λιλ και δη της πρεμιέρας με τον Καναδά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον υψηλό ρυθμό, τη γρήγορη εκτέλεση ή ακόμη και την άμυνα ζώνης η αντιμετώπιση της οποίας αποτελεί ούτως ή άλλως ένα… προαιώνιο και πάντως διαχρονικό ζήτημα.

Η Εθνική μπορεί να μην έθελξε με την απόδοση της, αλλά στον αντίποδα δεν υποτάχθηκε στις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, αντέδρασε, ανέκτησε το αμυντικό ελιξίριο της και γράπωσε τη νίκη in extremis.

Τα ριμπάουντ, οι ασίστ, τα λάθη και οι βολές

Από εκεί και πέρα, σε ό,τι αφορά τα νούμερα της στατιστικής, υπάρχουν καλά και κακά νέα…

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα 14 περισσότερα ριμπάουντ (41 έναντι 27), οι σε πείσμα της απουσίας του Καλαθη 22 ασίστ και το γεγονός ότι μπήκαν κάμποσοι παίκτες στην εξίσωση του σκοραρίσματος, των ριμπάουντ και της δημιουργίας.

Στον αντίποδα καταγράφονται τα 18 λάθη, το σχετικώς χαμηλό ποσοστό στα τρίποντα (7/22), η ατζαμοσύνη στις ελεύθερες βολές (6/15) και η ισορροπία στις κατοχές.

Τα μερεμέτια και η ταυτότητα

Απομένουν έντεκα ημέρες για την πρεμιέρα της Εθνικής ομάδας στο Ολυμπιακό Τουρνουά και προφανώς ο χρόνος (πρέπει να) λειτουργεί υπέρ της για να κάνει τα απαραίτητα μερεμέτια, να καμουφλάρει τις αδυναμίες, να φτιασιδώσει τις κακομούτσουνες εικόνες της αλλά και να μεγιστοποιήσει και να αξιοποιήσει έτι περαιτέρω τις αρετές της.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα τετράπτυχο για το οποίο μαλλιάζει νυχθημερόν η γλώσσα του Σπανούλη: αυτό που ορίζεται από το αταλάντευτο αμυντικό πνεύμα, το κατάλληλο ανά περίσταση διάβασμα/σημάδεμα στην επίθεση, τη νοοτροπία και ως επιστέγασμα αυτών την παγίωση μιας ταυτότητας που θα γίνει η πυξίδα της ομάδας στο διάβα των κακοτράχαλων δρόμων!