Εγραφα χθες εδώ πως επιτέλους με την προαγωγή του σε πρώτο (έστω και υπηρεσιακής μορφής) προπονητή, ο debutant στην Ευρωλίγκα, Κώστας Χαραλαμπίδης θα απαλλασσόταν από τον βραχνά της μάσκας, αλλά μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις.

Ο ίδιος έβγαλε τη μάσκα, αλλά ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να φορά το ίδιο κακομούτσουνο προσωπείο!

Ο ίδιος επίσης έμεινε εφ’ ω ετάχθη και ήπιε ο δόλιος το κώνειο ως την τελευταία σταγόνα, σε αντίθεση με τον προϊστάμενο του, Δημήτρη Διαμαντίδη ο οποίος εθεάθη να αποχωρεί στο 33ο λεπτό, προφανώς σε ένδειξη απογοήτευσης και διαμαρτυρίας!

Το θέμα βεβαίως δεν είναι ποιος μένει και ποιος φεύγει.

Το θέμα δεν είναι καν ποιος έρχεται, αλλά τι μπορεί να κάνει και τι μπορεί να περισώσει ο λεγάμενος σε αυτή την εξ ορισμού και προαναγγελθείσα ζόρικη σεζόν που καταντάει πια ένα μαρτύριο.

Το σοκ της απόλυσης του Βόβορα δεν έπιασε.

Δεν έπιασε χθες (σε πείσμα της παράδοσης η οποία είχε παγιωθεί στον Παναθηναϊκό σε περιπτώσεις αλλαγών προπονητών) με τον Χαραλαμπίδη στον πάγκο, χώρια που ακολουθεί το μεθαυριανό ντέρμπι με την ομόσταυλη του ΑΕΚ.

Θα πιάσει άραγε με τον Κάτας, μόνο και μόνο επειδή υπήρξε σπουδαίος παίκτης, έχει φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού, σφράγισε την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 2000 στην Πυλαία, είναι φίλος με τον Αλβέρτη, έχει βαφτίσει μια από τις κόρες του Καλαϊτζή, έδωσε καλές συστάσεις για τον Μακ, τρελαίνεται για το τζατζίκι και ξερογλείφεται για τα προφιτερόλ του Ανδριά;

Οψόμεθα.

Πέρα από τα σοβαρά και άλυτα έως τώρα αγωνιστικά προβλήματα, οι Πράσινοι κατατρύχονται επίσης από τα ψυχολογικά και κυρίως τα πνευματικά.

Τι εννοώ;

Απλούστατα, τους στραβώνει από την αρχή ένα ματς και η αντίδραση τους μοιάζει σαν την ευθεία γραμμή στο εγκεφαλογράφημα!

Εκτός από την ψυχολογία που διολισθαίνει, ο Παναθηναϊκός βλέπει να χάνεται και η όποια ταυτότητα ήθελε να πλασάρει εφέτος, τούτο μάλιστα προκαλεί τη μεγαλύτερη απογοήτευση.

Απέναντι στη Ζενίτ που καταπίνει μονορούφι λες και είναι… βότκα τις (οκτώ σε δέκα αγώνες έως τώρα) εκτός έδρας νίκες, οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης θα έπρεπε να μπουν στο γήπεδο με το στιλέτο στα δόντια, έτοιμοι να δαγκώσουν καρωτίδες!

Αντ’ αυτού-όπως είχε πει πριν από έξι χρόνια (για τον Αρη) ο Δημήτρης Πρίφτης μπήκαν σεινάμενοι κουνάμενοι, ευγενέστατοι ως γνήσιοι απόγονοι του Ξενίου Διός, στην άμυνα και έχοντας στο στόμα μια γκοφρέτα!

Ο Κέβιν Πάνγκος είναι Καναδός, γνωστό αυτό.

Εάν λοιπόν, δεν τον ‘ήξερα φατσικά, με τόσο σουξέ και τέτοια θραύση που έκανε απόψε, θα νόμιζα ότι παράτησε το προπονητιλίκι (στους Νετς) και ξαναγύρισε στη δράση ο επιφανέστερος συμπατριώτης του.

Ο Στιβ Νας ντε!

Ποια είναι η απόδειξη του παταγώδους αμυντικού φιάσκου του Παναθηναϊκού;

Όχι τόσο το ότι έφαγε 89 πόντους και εξακολουθεί να γίνεται η χαρά της κάθε ξένης επίθεσης, εσχάτως δε και της ντόπιας (βλέπε Λαύριο), όσο ο εθισμός, η μοιρολατρία και η παντελής έλλειψη αντίδρασης στις … φωτοτυπίες που έβγαζαν ο Νας και ο Γκουντάιτις!

Ναι, φωτοτυπίες με το ίδιο pick n’ roll του Καναδού (χώρια ένα φονικό τρίποντο που έβαλε στη λήξη των 24’’) και με τα τελειώματα του Λιθουανού, ένα déjà vu που επαναλαμβανόταν διαρκώς, σε ένα κουραστικό μοτίβο.

Υπήρχαν στιγμές που τους έβλεπα από τα θεωρεία του ΟΑΚΑ και νόμιζα πως βρισκόμουν στο παλιό Delta Center του Σολτ Λέικ Σίτι, λες και oι δυο τους ξεπατίκωναν το παλιό pick n’ roll του Τζον Στόκτον με τον Καρλ Μαλόουν!

Μετά από έναν ολόκληρο γύρο στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει μια σταθερά συνθήκη στην απόδοση του, να αποκτήσει ένα σημείο αναφοράς, να κτίσει momentum και πάει λέγοντας.

Είναι σταθερά… ασταθής όπως έλεγε κάποτε (πάλι για τον Αρη) ο Ντέιβιντ Μπλατ και από τη στιγμή που δεν μπορεί να αμυνθεί, αλλά ούτε και να μπει αποφασισμένος και σκληρός στο γήπεδο, κλάψ’ τα Χαράλαμπε!

Με ένα δεκάλεπτο καλού μπάσκετ στην Ευρωλίγκα (όταν έδωσαν νεύρο και άναψαν τη σπίθα ο Κασελάκης και ο Μποχωρίδης) δεν νικάς όχι τη Ζενίτ, τη Ζαλγκίρις και τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά ούτε καν τις ομάδες που παίζουν στο Τουρνουά της Next Generation!

Είναι μακάβριο αυτό που θα γράψω και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ: στην παρούσα φάση περισσότερο από τον όποιον (άβγαλτο ή μπαρουκαπνισμένο) προπονητή, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από έναν σαν τον συχωρεμένο τον Θανάση Γιαννακόπουλο!

Να κατεβαίνει όταν σφίγγουν τα γάλατα στην αρένα, να σουλατσάρει πίσω από τον πάγκο, να βάζει τις φωνές και να ξυπνάει τα αίματα!

Η δραματική κομεντί που βγήκε το 2017 είχε τον (μεταγλωττισμένο στα ελληνικά) τίτλο «Χειρότερα δεν γίνεται».

Αυτό συμβαίνει και στον Παναθηναϊκό τόσο εξαιτίας των αποτελεσμάτων, όσο και της παρατεταμένης και αθεράπευτης ανημποριάς του να σκληρύνει, να εμφανισθεί κωλοπετσωμένος, να παλεύει για κάθε κατοχή, να βγάζει αντίδραση στην άμυνα, να, να, να...

Η μήπως γίνεται χειρότερα;

Γίνεται διότι εάν συνεχίσουν να παίζουν αυτό το βιολί, οι πράσινοι θα δουν το μαρτύριο να συνεχίζεται και το επόμενο τρίμηνο να καταντάει μια σκληρή και αχώνευτη αγγαρεία.

Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να χωλαίνει στον «άσο», οι ρόλοι συγχέονται, οι όποιες αλχημείες των προπονητών (με ψηλά σχήματα, με άμυνες ζώνης κοκ) δεν φέρνουν αποτέλεσμα, οι κακές εκκινήσεις και οι αργοπορημένες αντιδράσεις που μοιάζουν σαν τα χρηματοκιβώτια τα οποία ανοίγουν με χρονοκαθυστέρηση παραμένουν μια ανίατη ασθένεια.

Εδώ τίθεται ξανά το ερώτημα που έθεσα και προηγουμένως, αλλά θα απαντηθεί εν καιρώ τω δέοντι.

Μπορεί άραγε ο Κάτας να αποδειχθεί ο ενδεδειγμένος και απαραίτητος θεράπων ιατρός;