Δεν θέλω μαύρες πλερέζες

Oχι, αγάπες μου, δεν θα τα βάψω μαύρα επειδή η Εθνική ομάδα ηττήθηκε και στα δυο ματς του Τουρνουά Ακρόπολις και βγήκε τρίτη, ελλείψει τέταρτης!

Να το πω πιο… χύμα;

Και τι καταλάβαμε τόσα χρόνια που βγαίναμε πρώτοι, κανακευόμασταν και χαϊδευόμασταν μεταξύ μας;

Μια τρύπα στο νερό!

Μετά τις δυο νίκες και τις πολλά υποσχόμενες εμφανίσεις απέναντι στη Σλοβενία, χώρια το πασπάλισμα από τη νεραϊδόσκονη του Νίκου Γκάλη, ακολούθησαν οι ήττες από τη Σερβία και την Ιταλία, που έμοιαζαν, αλλά ήταν διαφορετικές!

Εξηγείται αυτό το οξύμωρο σχήμα: για την ακρίβεια το εξήγησε ο Δημήτρης Ιτούδης, όταν επισήμανε τις διαφορές που έχουν στο παιχνίδι τους οι δυο ομάδες και εμμέσως πλην σαφώς έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων για τα… θέματα SOS που χρήζουν διαχείρισης, αντιμετώπισης και επίλυσης ή έστω καμουφλάζ!

Τα παπούτσια του Γιάννη και το επιθετικό έλλειμμα

Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να είναι παρών μονάχα μέσω των led στα οποία διαφημίζονταν τα παπούτσια του, η Εθνική προφανώς δεν μπορεί να είναι κυριαρχική μέσα στη ρακέτα, χώρια που της λείπουν και οι inthepaint πόντοι του σούπερ σταρ του ΝΒΑ.

Εδώ ασφαλώς υπάρχει ένα ζήτημα, διότι μετά τους 98+88 πόντους που σκόραρε εναντίον των Σλοβένων, η ελληνική ομάδα κόλλησε στους 64+70 στα δυο ματς του Τουρνουά Ακρόπολις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τι συνεπάγεται αυτό;

Όχι μόνο την ανάγκη της (σύμφυτης με τη γρήγορη και καίρια κυκλοφορία της μπάλας) επιθετικής βελτίωσης που θα επιφέρει την παραγωγικότητα, αλλά και τη διατήρηση της αμυντικής σταθεράς.

Οι χυμοί από τα περσινά ξινά σταφύλια

Αυτά τα δυο βράδια που της έλειψε η εκτελεστική ευχέρεια, τουλάχιστον κράτησε σε ένα βαθμό τα μπόσικα στο πίσω μέρος του γηπέδου, με ό,τι και αυτό συνεπάγεται.

Τι συνεπάγεται;

Την επιστροφή στις παλιές εργοστασιακές ρυθμίσεις και στην κουλτούρα επί τη βάσει της οποίας κτίστηκε και μεγάλωσε αυτή η ομάδα στη δεκαετία του millennium.

Ναι, ξέρω, αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια, αλλά ίσως βγάζουν ακόμη χυμούς!

Για να μην παρεξηγηθώ, ούτε να κατηγορηθώ ότι τάχα εξωραΐζω την κατάσταση, ομολογώ πως η κλινική εικόνα την οποία παρουσίασε η ομάδα στο Τουρνουά Ακρόπολις δεν μού άρεσε.

Η δυσαρέσκεια ή έστω η μη ευαρέσκεια δεν έχει να κάνει με τις ήττες ή με το επιθετικό έλλειμμα, αλλά με την αδυναμία της να βρει ρυθμό, να έχει ροή και συνέχεια στο παιχνίδι της, να οικοδομήσει ένα momentum ως δράση και όχι ως αντίδραση.

Κυνηγώντας τις χίμαιρες(;)

Τι εννοώ με αυτό;

Έτερον το να επιβάλεις το δικό σου παιχνίδι και να διαφεντεύεις ή έστω να ελέγχεις σε έναν βαθμό το τέμπο μιας αναμέτρησης κι άλλο να κυνηγάς το σκορ και να αισθάνεσαι ότι συνάμα κυνηγάς χίμαιρες!

Συνέβη τούτο και στα δυο ματς, χωρίς εντέλει να τελεσφορήσει η αντεπίθεση και να ευοδωθεί η αντίδραση, αλλά τουλάχιστον μένει η ηθική ικανοποίηση ότι η ομάδα δεν έμεινε δειλή και άβουλη.

Δυο φορές από το -15

Την Τρίτη απέναντι στους Σέρβους «έτρεξε» ένα σερί 22-7, χάρη στο οποίο μετέτρεψε το 37-52 σε 59-59, χωρίς ωστόσο να αποφύγει το μοιραίον της ήττας.

Κόντρα στους Ιταλούς ξαναβρέθηκε στο -15 (42-57) και κατάφερε να κατεβάσει τη διαφορά στους δυο πόντους (70-72, με το τρίποντο του Κώστα Παπανικολάου), αλλά τότε λειτούργησε εις βάρος της ο ελάχιστος χρόνος που απέμενε.

Παρηγοριά στον άρρωστο;

Δεν θα συνηγορούσα με αυτή την προσέγγιση, έστω κι αν το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις δεν ήταν το επιθυμητό και –σε κάθε περίπτωση-δεν δημιουργεί την καλύτερη ψυχολογία στο περιβάλλον της ομάδας.

Στο χέρι της είναι να τη φτιάξει, εάν όχι την ερχόμενη εβδομάδα στο Άμπου Ντάμπι, τουλάχιστον στη Μανίλα αρχής γενομένης από τις 26 Αυγούστου και όσο τραβήξει αυτή η φάμπρικα.

Η ατζέντα του Ιτούδη

Προφανώς η ατζέντα του Ιτούδη είναι γεμάτη από πράγματα που πρέπει να συμβούν για να φτιασιδωθεί αυτή η εικόνα η οποία μοιάζει φλου και κάπως!

Δεν το γράφω ως δικαιολογία, αλά είναι φανερό ότι στην παρούσα φάση ο προπονητής έχει την ανάγκη να τσεκάρει την ετοιμότητα και τη δυναμική όλων των παικτών, εξ ου και οι δοκιμές σχημάτων, οι πειραματισμοί και η τακτική της συστολής και της διαστολής του χρόνου συμμετοχής .

Ο παράγων Ρογκαβόπουλος και ο ρόλος του Χατζηδάκη

Απόψε επί παραδείγματι, δεν εκκίνησε στη βασική πεντάδα ο Ντίνος Μήτογλου και άργησαν να παίξουν ο Νίκος Ρογκαβόπουλος (ο οποίος σε 12 λεπτά πρόλαβε να σκοράρει 12 πόντους) και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, που σάλπισαν την αντεπίθεση και διέπρεψαν στο ματς με τη Σερβία.

Επίσης απόψε ο Ιτούδης εμπιστεύθηκε στα κρίσιμα λεπτά τον Μάνο Χατζηδάκη και ορθώς έπραξε: ο εκ Λέρου ορμώμενος σέντερ τράβηξε το κουπί στα κρίσιμα λεπτά της αντεπίθεσης και του ροκανίσματος της διαφοράς, αγωνιζόμενος μαζί με τον Τόμας Γουόκαπ, τον Ρογκαβόπουλο, τον Παπανικολάου και τον Μήτογλου.

Ο Χατζηδάκης επέστρεψε στον πάγκο με τη διαφορά στο -4 για να επιστρέψει ο Γιώργος Παπαγιάννης και προφανώς δοκιμάσθηκε και αξιολογήθηκε αναλόγως, δεδομένης κιόλας της απουσίας των αδελφών Αντετοκούνμπο και πλέον και του Δημήτρη Αγραβάνη.

Δυάρι ο Παπαπέτρου

Στο πλαίσιο των δοκιμών και των πειραματισμών που επιβάλλονται σε αυτή τη φάση της προετοιμασίας (όπου το αποτέλεσμα είναι μια πολύ σχετική και πάντως όχι μείζονος σημασίας υπόθεση) ο Ιτούδης «εξετράπη» και σε άλλες κινήσεις: χρησιμοποίησε (μετά το zonepress) μια άμυνα ζώνης, έπαιξε κάποια στιγμή με δυάρι τον Παπαπέτρου (δίπλα στον Γουόκαπ, τον Παπανικολάου, τον Αντετοκούνμπο και τον Παπαγιάννη), έκανε, έρανε και δεν συμμαζεύεται!

Βεβαίως το μπάσκετ είναι απλό μέσα στη συνθετικότητα του: πρέπει να μπει η μπάλα στο καλάθι, παντοιοτρόπως!

Απόψε η ελληνική ομάδα ήταν κατά τι πιο εύστοχη σε σχέση με το ματς κόντρα στη Σερβία, αν και αυτό δεν αποτυπώθηκε εντόνως στο σκοράρισμα της: έβαλε έξι πόντους παραπάνω, ενώ μοίρασε πέντε περισσότερες ασίστ (23), αλλά στον αντίποδα υπέπεσε σε 15 λάθη και υστέρησε ξανά στα ριμπάουντ (-5).

Οι αμυντικές κακοτεχνίες

Προφανώς το γεγονός ότι η Εθνική ανάγκασε τους Ιταλούς να σκοράρουν 15 πόντους λιγότερους σε σχέση με τον αγώνα τους απέναντι στη Σερβία, δεν εξαγνίζει παντελώς την αμυντική λειτουργία της, ούτε και την απενοχοποιεί.

Υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις στις οποίες η ελληνική άμυνα ηττήθηκε σε φάσεις εναντίον ενός, με δράστες ως επί το πλείστον τον Νικολό Μέλι, τον Σιμόνε Φοντέκιο και τον Μάρκο Σπίσου και αυτή η κακοτεχνία χρήζει επιδιόρθωσης.

Η ζαχαρένια του Γκάλη και του Ντόντσιτς

Το τι θα συνέβαινε εάν υπήρχε άλλο ένα λεπτό στο ματς ή εάν είχε σκοράρει ο Μήτογλου σε εκείνο το εξ επαφής λει απ (στα 41 δευτερόλεπτα, σκορ 65-70) εμπίπτουν στην κατηγορία του «whatif», οπότε δεν υπάρχει λόγος να καταπιανόμαστε με υποθετικά σενάρια.

Δεν υπάρχει επίσης λόγος –και το επαναλαμβάνω-να τα βάφουμε μαύρα μετά από αυτές τις δυο ήττες, που τάχα μας χάλασαν τη ζαχαρένια που γευθήκαμε με τον Νόντσιτς και τον Γκάλη!

Η προετοιμασία είναι μια ρέουσα κατάσταση και μένει να φανεί πού θα κάτσει η μπίλια όταν θα αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ενώ θα έχουν προηγηθεί τα ματς με τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς στα οποία προφανώς η Εθνική θα πρέπει να παρουσιάσει μια καλύτερη εικόνα και να μην εμφανισθεί στάσιμη.

Το μετέωρο high-five και το 1-2

Ως λάτρης της σημειολογίας, στον επίλογο μου απομονώνω δυο εικόνες που εκτυλίχθηκαν μέσα σε τρία λεπτά και δίνουν τροφή για θετική σκέψη και αισιοδοξία.

• Στο 22^ο λεπτό ο Παπανικολάου πάσαρε στον Παπαγιάννη που κάρφωσε για το 35-40 και αμέσως έσπευσε για ένα high-five, το οποίο δεν έπιασε επειδή ο Μεγαρεύς σέντερ κινιόταν ήδη προς την άμυνα. Ε, λοιπόν, ως αρχηγός που σέβεται τους συμπαίκτες του, ο Κώστας έκανε και δεύτερη απόπειρα που αυτή τη φορά πέτυχε και –αν μη τι άλλο- η συγκεκριμένη φάση μαρτύρησε την ομοψυχία της ομάδας…

• Στο 25^ο λεπτό ο Μήτογλου και ο Παπανικολάου συνεργάσθηκαν σε ένα εκπάγλου καλλονής 1-2 που κατέληξε σε λέι απ του αρχηγού με το αριστερό χέρι και εάν πληθύνουν τέτοιοι αυτοματισμοί, τότε προφανώς θα «λυθεί» η επίθεση της Εθνικής και θα ξεφύγουμε από τη…δυσκοιλιότητα στην εκτέλεση!

-ΥΓ: Προς το παρόν δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να εμπιστευόμαστε τον κάθε παίκτη και την ομάδα στο σύνολο της και να έχουμε υπομονή. Όπως λέει άλλωστε και μια παροιμία που κολλάει γάντι στην περίσταση (λόγω του Νικολό της Εθνικής Ιταλίας), αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα Μέλι!